Στο περιθώριο του θορύβου, πέρα από τα κόκκινα χαλιά και τους φακούς των media, ο Μελ Γκίμπσον – ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους ηθοποιούς και σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου – επέλεξε να αποσυρθεί για λίγες μέρες στο Άγιον Όρος.
Η άφιξή του στη Μονή Χιλανδαρίου, το σερβικό πνευματικό καταφύγιο του Άθω, έγινε μακριά από κάθε δημοσιότητα. Όχι για λόγους εντυπωσιασμού, αλλά ως πράξη προσωπικής σιγής και αναζήτησης.
Ο άνθρωπος που ενσάρκωσε επικά σύμβολα ελευθερίας, όπως στο Braveheart, και που τόλμησε να κινηματογραφήσει με αφοσίωση τα Πάθη του Χριστού, ήρθε εδώ, στη γη της αέναης προσευχής, για να αφουγκραστεί το «γιατί» πίσω από το «ποιος».
Η επίσκεψη δεν προκαλεί εντύπωση σε όσους παρακολουθούν την πορεία του. Σε πρόσφατη συνέντευξη, ο Γκίμπσον δεν δίστασε να μιλήσει για τη δυσκολία να εκφράσει κανείς τη χριστιανική του ταυτότητα στον κόσμο της βιομηχανίας. Μίλησε για περιθωριοποίηση, για ειρωνεία, για επίμονες επιθέσεις – αλλά και για πίστη που δεν λύγισε.
Η Μονή Χιλανδαρίου δεν φιλοξενεί διασημότητες· φιλοξενεί ψυχές. Και εκεί ο Μελ Γκίμπσον δεν είναι ούτε σταρ, ούτε σκηνοθέτης· είναι ένας προσκυνητής. Ένας άνθρωπος που κουβαλά τον σταυρό του δημόσιου βίου, αλλά αναζητά τον εσωτερικό του τόπο. Ανάμεσα σε εικόνες, ψαλμούς και βυζαντινά λιβάνια, ίσως βρει ξανά την ησυχία που η τέχνη του κάποτε φώτισε.
Σε μια εποχή διαρκούς προβολής, η σιωπηλή επίσκεψη ενός επώνυμου στο Άγιον Όρος δεν είναι είδηση· είναι μήνυμα. Ότι ακόμα κι εκείνοι που έχουν φωνή, ξέρουν πότε να σωπάσουν. Και εκείνοι που έφτιαξαν εικόνες, ξέρουν πότε να στραφούν προς τις άλλες εικόνες – τις άφθαρτες, τις αιώνιες.
