Καταφθάνει στη Δονούσα κανείς, αν είναι τυχερός, µε τον Σκοπελίτη, σκαρί αγέρωχο, καλοζωισµένο, δαµάζει και δαµάζεται από τις θάλασσες εδώ και χρόνια. Και τι αντικρίζει; Ένα νησάκι τόσο δα, µε τους 130 µόνιµους αλλά αυτάρκεις και εξωστρεφείς κατοίκους του.
Το Κύµα στην άκρη του λιµανιού, καφενείο και παντοπωλείο, ειδησεογραφείο και εξοµολογητήριο, βουλή και στέκι. Και την κυρα-Βαγγελιώ µπροστάρισσα, από το 1948, να προσφέρει ερίφι, πατατάτο, αρνάκι, αλλά και µπόλικο κοζερί στο πιστό κοινό της.
Την παραλία του Κέδρου, µε τις ευρηµατικές εφήµερες κατασκευές της. Καλάµια, πανιά, παρεό, να στήνονται κάθε βράδυ, για να επιτρέψουν σε κουρασµένες πλάτες να ξαποστάσουν από τα ακροβατικά της µέρας.
Ύπνους, µετά των απόκοσµων µελωδιών που κάνει η θάλασσα όταν της δίνουµε την ιδιωτικότητά της. Και κάθε πρωί, την ελεγχόµενη κατεδάφιση των οίκων της ακολασίας, προτού προλάβουν να καταφθάσουν οι κάθε λογής καλοθελητές µε τα πρόστιµά τους.
Την παραλία του Λιβαδιού, µε την επίγεια πολιτεία των πάντοτε υπ’ ατµών, σχεδόν ηµιµόνιµων πλέον, κατοίκων της. Καΐκια να φέρνουν τα απολύτως απαραίτητα και να φθάνουν στη στεριά χέρι µε χέρι, όπως πρέπει να γίνονται όλα στη ζωή άλλωστε.
Ένα µικρό υπαίθριο θεατράκι κοντά στη θάλασσα, να φιλοξενεί µερακλίδικους χορούς ερωτευµένων. Τον αέρα να λυσσάει µανιασµένα µέχρι να ξεπορτίσει το φεγγάρι, να αρχίσουν να καταλαγιάζουν τα κύµατα και να ξυπνούν τα πνεύµατα.
Μικρά σπιτάκια, κυκλαδίτικα, µε καµάρες µια σταλιά, ως υπενθύµιση της φέρουσας ικανότητας του τόπου. Αλήθεια, σε τέτοιες κλίµακες, δεν µπορείς παρά να µάθεις στη συντροφιά και στη συµβίωση.
Την Κόρη του Μιχάλη να καλωσορίζει τους πεινασµένους περιπλανώµενους ραψωδούς, µε µια λιτή επιγραφή, «Ψάχνοντας το Αιγαίο µ’ ένα ποτήρι κρασί… και µια µελωδία από βιολί».
Την εκκλησιά του Σταυρού µε το πανηγυράκι της κάθε 14 Σεπτέµβρη – πανηγύρι µε τα όλα του, όταν ο Οικονοµίδης είναι στο βιολί και όταν οι πανηγυριώτες από τα γειτονικά νησιά έχουν καταφέρει να βρουν τον δρόµο τους.
Λένε ότι η Δονούσα αποπνέει έναν απόκοσµο ερωτισµό. Δεν επιτρέπει, λένε, σε καµιά παρέα να φύγει από το νησί χωρίς να έχει σµίξει µε τους γείτονές της. Λένε, ότι όποιος και όποια έχει συνταιριάξει στη Δονούσα αναζητά να επιστρέψει. Ποιοι είµαστε εµείς να τους διαψεύσουµε;
* Ο Κωνσταντίνος Πίττας είναι αρχιτέκτονας, ερευνητής και συγγραφέας.
Το βιβλίο του «Η µοναξιά του ενός» µόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αίολος.
Αρθρο στη σελίδα athensvoice.gr
