Συγκίνηση έχει προκαλέσει ο θάνατος ενός εκ των γνωστότερων οινοποιών της Σαντορίνης.
Ο Αντώνης Αργυρός συνεχίζοντας την παράδοση της οικογένειάς του εδώ και δυο αιώνες είχε δημιουργήσει μια εντυπωσιακή γκαλερί με έργα Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών στην ιδιόκτητη κάναβα στην Έξω Γωνιά. Το Art Space φιλοδοξεί να υπηρετήσει την Τέχνη της Ιστορίας του οίνου και όχι μόνο.
Η οικογένεια του Αργυρού ξεκίνησε από το 1830 να λειτουργεί οινοποιείο. Αλλά το 1999 ο Αντώνης Αργυρός αποφάσισε να αξιοποιήσει την παλιά κάναβα που είχε κληρονομήσει και η οποία είχε φτιαχτεί το 1961.
Ήθελε να δημιουργήσει έναν χώρο τέχνης. Έτσι προέκυψε το Art Space, μια εντυπωσιακή υπόσκαφη γκαλερί με έργα Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών.
«Τα πρώτα χρόνια έφτιαχνα και λίγο κρασί, για να κερνάω τους επισκέπτες. Όμως είδα ότι άρεσε και κάθε χρόνο η παραγωγή γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη», είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή του στον Γαστρονόμο, ο Αντώνης Αργυρός ο οποίος δημιούργησε και τέσσερις ετικέτες: ο Άγιος Αύγουστος (ένα Ασύρτικο δεξαμενής και ένα περασμένο από βαρέλι), το Νυχτέρι και το Vinsanto (από Ασύρτικο, Αηδάνι, Αθήρι και Γαϊδουριά), το οποίο ωριμάζει σε δρύινα βαρέλια για τουλάχιστον 3 έως και 20 χρόνια, στο κελάρι του οινοποιείου, 11 μέτρα κάτω από τη γη.
Όπως αναφέρεται στην τοπική ιστοσελίδα e.kyklades.gr «το κτίσμα που βρίσκεται στην Έξω Γωνιά Σαντορίνης, άντεξε στον σεισμό του 1956 και συνεχίζει να αντέχει στην επέλαση της εμπορευματοποίησης των πάντων. Φτιαγμένο με τη μαστοριά που επέβαλε η ανάγκη και την τέχνη που υπαγόρευσε το μεράκι των παλιών Σαντορινιών μαστόρων, το παλιό Οινοποιείο πατάει στην δύστροπη και άνυδρη ηφαιστειακή γη και αναπνέει με τους λιγοστούς και γι’ αυτό πολύτιμους καρπούς της.
Τα πατητήρια, τα ληνά του μούστου, τα μάγγανα, οι ψηλοτάβανες θολωτές κάναβες δεν είναι ακίνητοι φύλακες των εποχών που πέρασαν, αλλά εργαλεία ζωντανά και έτοιμα να προσφέρουν στην Τέχνη του Οίνου. Κάθε χρόνο, φορτία από ασύρτικο, μαυροτράγανο, αθήρι και βουδόματο, περνούν τις πόρτες του υποστατικού μέσα σε καλάθια λυγαριάς για να δώσουν το πολυτιμότερο, ίσως, αγαθό της αιχμηρής, πετραίας γης της Σαντορίνης: το κρασί. Γι αυτό λέμε πως, το Art Space δεν επιδιώκει απλώς να διαφυλάξει την ιστορική μνήμη, αλλά παλεύει να την διατηρήσει ζωντανή και ακμάζουσα πραγματικότητα. Κάθε χρόνο, ο ευωδιαστός μούστος αφού ζυμωθεί μετατρέπεται στο ξηρό, αρωματικό «Νυχτέρι».
«Μια άλλη ποσότητα σταφυλιού απλώνεται για δυο βδομάδες κάτω από τον αδιάκριτο αυγουστιάτικο ήλιο και ο μούστος του μεταφέρεται σε ξύλινα βαρέλια για παλαίωση, για να δώσει ύστερα από χρόνια το πολύτιμο Βισάντο. Το 1999, το Art Space ήταν έτοιμο να ανοιχτεί στην καινούρια του ρότα. Ο Αντώνιος Νικολάου Αργυρός αναπαλαίωσε τους χώρους σεβόμενος την αρχική τους μορφή. Έβαλε σε λειτουργία το Οινοποιείο και «μπαρκάρισε» για το ταξίδι της τέχνης.
Πάνω από 250 κορυφαίοι Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες εμπιστεύθηκαν τα έργα τους και οι υπόσκαφοι χώροι πλημμύρισαν με χρώμα και εικαστικές φιγούρες. Αυτό που ήταν γοητευτικό σαν ιδέα, έγινε σαγηνευτική πραγματικότητα και χιλιάδες επισκέπτες πέρασαν τις βαριές πόρτες για να δουν μια Σαντορίνη που δεν αναπαύεται στην δόξα της μοναδικής ομορφιάς της, ούτε εφησυχάζει στην αυταρέσκεια του παρελθόντος της. Μια Σαντορίνη που εμπνέει καλλιτέχνες, αλλά φιλοξενεί και την τέχνη, σε όλες τις εκφάνσεις της».
Για «τέλος εποχής» κάνει λόγο μια φίλη του Αντώνη Αργυρού η οποία σε ανάρτησή της στο facebook ανέφερε ότι:
«Πολλά πρόκειται να ειπωθούν για αυτό σύντομα (και αν όχι, έρχομαι για όλους εσάς. ΜΑΧΑΙΡΙΑ), αλλά για μένα, είναι μια τεκτονική μετατόπιση. Οι εποχές αλλάζουν και οι πιο εκπληκτικοί άνθρωποι φεύγουν αργά ή γρήγορα. Για μένα Κυρ. Αντώνης Αργυρός ΗΤΑΝ Σαντορίνη. Από τον ιδιοσυγκρατικό τρόπο του να μιλάει με το εμβληματικό θέαμα της σιλουέτας του στην πόρτα του αξέχαστου χώρου και γεύσεων που δημιούργησε για να κάνει τους ανθρώπους να ερωτευτούν το νησί μας.
Το Mezzo του έχει γεύση σαν κερασόπιτα της γιαγιάς. Ο Άγιος Αύγουστος του, Αϊδάνι-Ασύρτικο και το Βιογραφικό Σαντορίνης ήταν για μένα κρασιά ιδιαίτερης περίστασης, γιορτάζοντας τις πιο φωτεινές στιγμές και μικρές νίκες. Η γκαλερί του οινοποιείου ήταν ένα ασφαλές λιμάνι σε μια καταιγίδα και ακόμα δεν έχω βρει ένα μέρος με ελαφρύτερη, πιο θεραπευτική ατμόσφαιρα εδώ γύρω. Το οινοποιείο ήταν περισσότερο από το παιδί του και δουλειά περισσότερων από ενός ατόμων και ελπίζω όλοι να μπορέσουμε να εργαστούμε για να το διατηρήσουμε στο όνομά του».
Πληροφορίες από: https://www.iefimerida.gr
