Το σερβικό σαϊτ Ν1 μέσω του Associated Press AP έκανε μεγάλο αφιέρωμα στο Μοναστήρι της Παναγιάς ης Χοζοβιώτισσας στην Αμοργό:
“Σκαρφαλωμένο πάνω από το Αιγαίο, σε έναν κάθετο βράχο ύψους 300 μέτρων, το μοναστήρι της Παναγίας Χοζοβιώτισσας δεσπόζει στην ανατολική ακτογραμμή της Αμοργού εδώ και περισσότερο από μία χιλιετία. Ένα σημείο λατρείας, καταφυγής και εσωτερικής γαλήνης – αλλά και το αληθινό πνευματικό κέντρο του νησιού.
Για πάνω από πέντε δεκαετίες, ο μοναχός Σπυρίδων Δεναξάς προσεύχεται, εργάζεται και υποδέχεται επισκέπτες σ’ αυτό το εμβληματικό μοναστήρι, το οποίο παραμένει σχεδόν αναλλοίωτο από την εποχή που ιδρύθηκε, τον 9ο αιώνα. Σύμφωνα με την παράδοση, Βυζαντινοί μοναχοί που κατέφυγαν στο νησί φέρνοντας μαζί τους την εικόνα της Παναγίας, ξεκίνησαν την ανέγερση του μοναστηριού όταν ανακάλυψαν ένα σκαρπέλο μέσα στα πεσμένα βράχια – σημάδι από τη Θεία Πρόνοια. Σήμερα, τόσο η εικόνα όσο και το εργαλείο βρίσκονται ακόμα στο εσωτερικό της μικρής σπηλαιώδους εκκλησίας.
Ο πατέρας Σπυρίδων, γέννημα-θρέμμα της Αμοργού, αφιέρωσε τη ζωή του στο μοναστήρι από τα 18 του, το 1971. Πλέον, είναι ένας από τους δύο μοναχούς που ζουν μόνιμα εκεί. Στο πλευρό τους βρίσκεται ο 35χρονος βοηθός τους, Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου, που εγκατέλειψε τον χώρο της μόδας για να αφιερωθεί στο έργο τους και να ξεναγεί τους επισκέπτες σε πολλές γλώσσες.
Πρόσφατα, ο πατέρας Σπυρίδων χρειάστηκε να μεταβεί εκτός νησιού για λόγους υγείας. Όμως, μια σειρά από σεισμικές δονήσεις εμπόδισε την επιστροφή του – και η Αμοργός «σταμάτησε να αναπνέει». Από τους θρησκευόμενους μέχρι τους άθεους, όλοι ρωτούσαν πότε θα επιστρέψει. «Είναι κομμάτι του νησιού», είπε χαρακτηριστικά η κάτοικος Μίνα Μαύρου. Όταν τελικά επέστρεψε, το χαμόγελο και η συγκίνησή του μαρτυρούσαν την αφοσίωσή του: «Ήθελα να είμαι εδώ με την κοινότητά μου. Ο Θεός με έβαλε εδώ για να τους φροντίζω».
Ο πατέρας Σπυρίδων
Οι επισκέπτες – είτε είναι προσκυνητές είτε τουρίστες με κινητό στο χέρι – ανηφορίζουν τις 300 πέτρινες σκάλες που οδηγούν στο εκθαμβωτικό λευκό κτίσμα. Εισέρχονται από τη μικροσκοπική πόρτα, φτάνουν στο εσωτερικό παρεκκλήσι, προσκυνούν την εικόνα και βγαίνουν στην ηλιόλουστη βεράντα με τη συγκλονιστική θέα στο Αιγαίο. Εκεί, ο πατέρας Σπυρίδων προσφέρει κρύο νερό, τοπικά γλυκά και ένα μικρό ποτηράκι ρακόμελο – σύμβολα φιλοξενίας, σεβασμού και αγάπης.
«Η Παναγία απλώνει το χέρι της και ρίχνει το θεραπευτικό της βάλσαμο στις ψυχές των ανθρώπων. Το μοναστήρι είναι ανοιχτό σε όλο τον κόσμο… Ο καθένας παίρνει κάτι από τη χάρη της», λέει.
Αλλά το μοναστήρι είναι κάτι πολύ περισσότερο από τουριστικός προορισμός. Είναι πυλώνας της ζωής του νησιού. Στην Αμοργό, των μόλις 2.000 κατοίκων, οι μοναχοί λειτουργούν ως πνευματικοί οδηγοί, κοινωνικοί σύμβουλοι, ακόμη και ειρηνοποιοί. Το μοναστήρι παραχώρησε μέρος της γης του για την ανέγερση του σχολείου, ενώ ο πατέρας Σπυρίδων, με τον ξύλινο μπαστούνι του, επισκέπτεται κάθε χωριό, κάθε ερημική εκκλησία, κάθε εορτάζοντα – ειδικά τις ημέρες των ονομαστικών εορτών, που στην ελληνική παράδοση θεωρούνται σημαντικότερες και από τα γενέθλια.
Ο ίδιος βλέπει την κοινότητά του σαν οικογένεια. «Τους αγαπώ όλους. Κι όταν λείπω, νιώθω πως λείπει και ένα κομμάτι από μένα», λέει.
Στην τοπική ταβέρνα, ο ιδιοκτήτης έχει στολίσει τον τοίχο με τρεις φωτογραφίες: της μητέρας του, του πατέρα του και του μοναστηριού. «Θέλω να βάλω δίπλα και τη φωτογραφία του πατέρα Σπυρίδωνα. Τον αγαπώ βαθιά», εξομολογείται.
Η Αμοργός μπορεί να μην έχει τα πλήθη της Μυκόνου ή τη φήμη της Σαντορίνης, αλλά έχει κάτι σπάνιο: ένα μοναστήρι-σύμβολο, που συνεχίζει να ενώνει, να καθοδηγεί και να δίνει νόημα σε γενιές νησιωτών. Ανάμεσα στον ουρανό και τη θάλασσα, η Παναγία Χοζοβιώτισσα δεν είναι μόνο ένα θαύμα αρχιτεκτονικής – είναι ένα θαύμα πίστης, διάρκειας και αγάπης”.
){kind=link}