“…. Η πολυπόθητη πάντως δημιουργία μονάδας αιμοκάθαρσης στην Πάρο, που θα εξυπηρετούσε τους νεφροπαθείς, μονίμους και εποχικούς κατοίκους της Πάρου και της Αντιπάρου και των γύρω νησιών, όπως και τους μη εξυπηρετούμενους ασθενείς της Νάξου, δυστυχώς δεν φαίνεται να λαμβάνει σάρκα και οστά στο ορατό μέλλον. Ως εκ τούτου θα πρέπει να δούμε τι μπορεί να γίνει με την υπάρχουσα μονάδα, εκείνη του κρατικού Νοσοκομείου της Νάξου…”.
Μέρος της ανοιχτής επιστολής από τους νεφροπαθείς Νάξου και Πάρου, οι οποίοι συνεχίζουν τον Γολγοθά που καθημερινά πρέπει να ανέβουν… Μάλιστα, δίνουν και πέντε σημεία που θεωρούν ότι εάν πραγματοποιηθούν, τότε υπάρχει βελτίωση..
Αναλυτικά η επιστολή
Ένα φλέγον πρόβλημα, που αντιμετωπίζουμε εμείς οι νεφροπαθείς από την Πάρο και τη Νάξο, εποχικοί κάτοικοι των νησιών μας, οι οποίοι -είτε εργαζόμαστε στην Αθήνα είτε είμαστε συνταξιούχοι- είναι ότι το Νοσοκομείο Νάξου αρνείται να μας παράσχει υπηρεσίες αιμοκάθαρσης, επικαλούμενο έλλειψη διαθέσιμων κλινών, αντιμετωπίζοντάς μας επί της ουσίας ως «τουρίστες», μολονότι εκεί έχουμε τα σπίτια μας, τις οικογένειές μας, την περιουσία μας ή και τα εκλογικά μας δικαιώματα. Από την άλλη το Νοσοκομείο Νάξου δέχεται -άγνωστο βάσει ποιων διαδικασιών- νεφροπαθείς τουρίστες, τη στιγμή που εμάς μάς εκτοπίζει από τον τόπο μας, όχι μόνο κατά τους «περιζήτητους» θερινούς μήνες, αλλά και ακόμα κατά τους «νεκρούς» χειμερινούς μήνες, όπου η ζήτηση κλινών αιμοκάθαρσης είναι κατά τεκμήριο ελάχιστη.
Έτσι λοιπόν, Παριανοί και Ναξιώτες, εποχικοί κάτοικοι των νησιών μας, είμαστε αναγκασμένοι να περνούμε τις χρονιάρες μέρες και το καλοκαίρι στο δύσκολο από σωματική και ψυχολογική άποψη «τσιμεντένιο κλουβί», στο διαμέρισμά μας στην Αθήνα, στερούμενοι του χωριού μας, των συγγενών και των φίλων μας.
Άλλοι πάλι έχουμε μπει στη διαδικασία να ταξιδεύσουμε ακόμα και επί 30 φορές (σύνολο 60 φορές «πήγαινε – έλα») το καλοκαίρι, μέρα παρά μέρα, αυθημερόν, σε ιδιωτικό κέντρο αιμοκάθαρσης της Μυκόνου, με ένα μικρό ταχύπλοο σκάφος, συχνά υπό εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες, λόγω έντονης θαλασσοταραχής, και με απαγορευτικά απόπλου, τη στιγμή που συμπολίτες μας από άλλα μέρη της χώρας μας έχουν τη δυνατότητα να κάνουν αμέριμνοι τις διακοπές τους στον τόπο μας, έχοντας εξασφαλίσει την πολυπόθητη θέση στη Μονάδα Τεχνητού Νεφρού του Νοσοκομείου Νάξου.
Σημειωτέον, η ακτοπλοϊκή σύνδεση με τη Μύκονο και συνεπώς η δυνατότητα πολυήμερης παραμονής μας στα νησιά μας υφίσταται μόνον κατά τη θερινή περίοδο και έτσι κατά το μεγαλύτερο μέρος του έτους δεν μπορούμε να μείνουμε στα σπίτια μας στα νησιά μας πέρα από ένα διάστημα τριών ημερών, αναγκαζόμενοι σε διαφορετική περίπτωση να ταξιδεύσουμε στην Αθήνα για αιμοκάθαρση, με διανυκτέρευση (ή να ταξιδεύουμε στην Αθήνα το πρωί αεροπορικώς και να επιστρέφουμε ακτοπλοϊκώς αυθημερόν), ώστε να κερδίσουμε μετά άλλες δύο ημέρες παραμονής μας στον τόπο μας.
Περιττό να ειπωθεί ότι τα εισιτήρια των μετακινήσεών μας για αιμοκάθαρση προς άλλα νησιά και προς την Αθήνα τα επιβαρυνόμαστε εξ ολοκλήρου εμείς κατά τους μη θερινούς μήνες και σε μεγάλο βαθμό εμείς κατά τους θερινούς μήνες. Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει και το γεγονός ότι, πέρα από τους νεφροπαθείς, που είναι απολύτως μόνιμοι κάτοικοι της Παροναξίας, δεν είναι γνωστό σε κανέναν μας το ποιος είναι ο πραγματικός διαθέσιμος αριθμός κλινών για τους υπόλοιπους ασθενείς, αλλά και βάσει ποιου κανονιστικού πλαισίου γίνεται η διαλογή των ασθενών, που επιθυμούν να εξυπηρετηθούν από το Νοσοκομείο Νάξου, βάσει ποιων διαδικασιών και βάσει ποιων κριτηρίων.
Σε κάθε περίπτωση εδώ έχουμε να κάνουμε με κάποιου είδους κοινωνικό αυτοματισμό, που λειτουργεί, όπως πάντοτε, εις βάρος των μη προνομιούχων, όπως άλλωστε επιτάσσει το καπιταλιστικό κοσμοείδωλο, ιδίως σε νησιωτικές περιοχές όπου η τουριστική μονοκαλλιέργεια, η ατομικιστική κοσμοαντίληψη και το ήθος και η κουλτούρα του εύκολου κέρδους τείνουν να διαβρώσουν τα πάντα.
Η πολυπόθητη πάντως δημιουργία μονάδας αιμοκάθαρσης στην Πάρο, που θα εξυπηρετούσε τους νεφροπαθείς, μονίμους και εποχικούς κατοίκους της Πάρου και της Αντιπάρου και των γύρω νησιών, όπως και τους μη εξυπηρετούμενους ασθενείς της Νάξου, δυστυχώς δεν φαίνεται να λαμβάνει σάρκα και οστά στο ορατό μέλλον. Ως εκ τούτου θα πρέπει να δούμε τι μπορεί να γίνει με την υπάρχουσα μονάδα, εκείνη του κρατικού Νοσοκομείου της Νάξου.
Τι δέον γενέσθαι;
Τα παραπάνω φαινόμενα παθογένειας δεν θα είχαν παρατηρηθεί, κατά την άποψή μας, εάν είχαν ληφθεί μέτρα εξυγίανσης και εξορθολογισμού της λειτουργίας των δημόσιων νησιωτικών Μονάδων Τεχνητού Νεφρού και εν προκειμένω της Μονάδας Τεχνητού Νεφρού του Νοσοκομείου Νάξου, όπως:
1) Η σύνταξη και η εφαρμογή αναλυτικού εσωτερικού κανονισμού. Η θέσπιση και ο καθορισμός αντικειμενικών κριτηρίων αναφορικά με τις διαδικασίες διαλογής και εξυπηρέτησης των ασθενών της Μονάδας Τεχνητού Νεφρού του Νοσοκομείου Νάξου, είτε πρόκειται για νησιώτες, Παριανούς και Ναξιώτες, μονίμους και εποχικούς κατοίκους των νησιών μας, είτε για επισκέπτες τους.
2) Η εντοπιότητα. Συνεκτίμηση του παράγοντα «εντοπιότητα» των ασθενών, όπως συμβαίνει π.χ. και σε περιπτώσεις διορισμού. Δεν είναι δυνατόν νεφροπαθείς που είναι από την Πάρο και τη Νάξο, είτε είναι δημότες των νησιών αυτών και ψηφίζουν εκεί, είτε ακόμα διαθέτουν επιπλέον ΑΦΜ και ΜΑΝ Πάρου και Νάξου, είτε διατηρούν τα σπίτια τους, την περιουσία τους, τους συγγενείς τους και τα εν γένει συμφέροντά τους στην Πάρο και τη Νάξο, και να αντιμετωπίζονται από τη Μονάδα Τεχνητού Νεφρού του Νοσοκομείου Νάξου ως «τουρίστες», εξισούμενοι και εξομοιούμενοι με ασθενείς που δεν έχουν καμία σχέση με τα νησιά μας, αλλά απλώς τα επισκέπτονται στο πλαίσιο της προσωπικής τους αναψυχής. Πόσο δίκαιο είναι νεφροπαθείς-δημότες Πάρου και δημότες Νάξου, που πληρώνουμε ΕΝΦΙΑ για την πατρογονική ακίνητη περιουσία μας, να εκτοπιζόμαστε από τον ίδιο μας τον τόπο, τη στιγμή που την εν δυνάμει θέση μας στη Μονάδα Τεχνητού Νεφρού την καταλαμβάνουν μη Παριανοί και μη Ναξιώτες-πελάτες των ξενοδοχείων;
Ένα άλλο ερώτημα, που χρήζει απάντησης, είναι το εξής: ποιος θα μάς αποζημιώσει για τις φθορές που υφίστανται τα σπίτια μας, λόγω της μακρόχρονης αναγκαστικής μας απουσίας από τους τόπους μας, πέραν φυσικά της δεδομένης σωματικής και ψυχικής μας ταλαιπωρίας;
3) Η διαφάνεια. Δεν νοείται η Νάξος να έχει αναγορευτεί σε «έξυπνο νησί», κάτι που συνεπάγεται την ανάπτυξη καινοτόμων τεχνολογικών εφαρμογών (π.χ. χρήση drones μεταφοράς φαρμάκων στα γύρω νησιά με τερματικό σταθμό την ταράτσα του Νοσοκομείου, ποικίλη πληροφόρηση σε χρόνο μηδέν στους τουρίστες μέσα από ηλεκτρονικές εφαρμογές). Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε π.χ. το πόσες κενές θέσεις στάθμευσης αυτοκινήτων υπάρχουν στα δημόσια πάρκινγκ της Χώρας Νάξου, αλλά ο ακριβής αριθμός των κενών κλινών νεφροπαθών να παραμένει παντελώς άγνωστος για τους άμεσα ενδιαφερόμενους και να βασιζόμαστε «καλή τη πίστει» σε πληροφορίες μη επαληθεύσιμες.
4) Η ανανέωση του ιατρικού προσωπικού ανά τακτά και εύλογα χρονικά διαστήματα, θα μπορούσε εν προκειμένω να έχει θετικά αποτελέσματα, πρακτική που εφαρμόζεται και σε άλλους τομείς της δημόσιας διοίκησης. (Σε μία τέτοια περίπτωση προφανώς και δεν πρόκειται να κλείσει η εν λόγω Μονάδα Υγείας, όπως παραπλανητικά έχει υποστηριχθεί). Η δε προσθήκη ενός δεύτερου νεφρολόγου στο Νοσοκομείο Νάξου αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ. Η διαιώνιση του χρονίζοντος ιδιότυπου καθεστώτος της ύπαρξης ενός και μόνο νεφρολόγου και της επί μακρόν υποκατάστασης του δεύτερου νεφρολόγου από παθολόγο προφανώς και δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί επ’ αόριστον.
5) Επιτακτική ανάγκη αποτελεί και η ενίσχυση του άνωθεν ελέγχου αναφορικά με τη λειτουργία της Μονάδας Τεχνητού Νεφρού του Νοσοκομείου Νάξου, ο οποίος δεν θα επιτρέπει πλέον εν τοις πράγμασι την «εν λευκώ» διαχείρισή της, εκτός κάποιου κανονιστικού πλαισίου, φαινόμενο αδιανόητο για μία ευνομούμενη, ευρωπαϊκού τύπου, νεωτερική πολιτεία. Η Δημόσια Υγεία δεν είναι και δεν μπορεί να αποτελεί το οιονεί προσωπικό «τσιφλίκι» κανενός. Λογικές και πρακτικές, που μάς παραπέμπουν συνειρμικά στην εποχή της οθωμανικής κυριαρχίας, δεν έχουν θέση στην Ελλάδα του 2023.
