“…. Μην σκύψεις το κεφάλι θυμήσου τον σκοπό σου Μαζί θα φτιάξουμε κουπιά να σπάσυν το ρεζίλι τους Πολλά κουπιά ατέλειωτα ενωμένα
που την πολλή φουρτούνα πια δεν την φοβούνται Μήτε τον καρχαρία θα σκιάζονται πια
Αρκεί να πλέουμε ενωμένοι
Αρκεί να είμαστε μαζί μονάχα μαζί
Γιατί το ρεζίλι δεν είναι για κάτι που φαίνεται με τα μάτια μα για τα πολλά που μας στερούν
Για το ρεζίλι αυτό επέλεξα να πλεύσω με τούτο το κουπί , να πλεύσουμε μαζί για δικαιοσύνη παντού. Αρπάξτε τα κουπιά σας.. Τι λέτε συμπλέουμε;…”
Ποιος το αναφέρει; Μα η Θαλλέλαια (Θάλεια) Ιακωβίνα Καραμολέγκου – υποψήφια βουλευτής Κυκλάδων του ΣΥΡΙΖΑ, στη διάρκεια της πρόσφατης παρουσίασης των μελών του ψηφοδελτίου στη Νάξο… Είναι ο επίλογος της τοποθέτησής της με σημείο αναφοράς τον πρωτογενή τομέα και μέσα από την προσωπική της εμπειρία δίνει το στίγμα της δράσης της αλλά και του κόμματός της..
Αναλυτικά η ομιλία της (σ.σ. στο τέλος του άρθρου υπάρχει και το σχετικό video)
Ρεζίλι . Αυτή η λέξη που μπορεί κόκκαλα να σπάσει , που μπορεί μια φορά μονάχα να
ακουστεί για σένα και να κυριεύσει μέρες ολόκληρες στον νου και την καρδιά σου.
Αυτή τη λέξη πόσο συχνά φτάνει στα αυτιά σας από άτομα γύρω σας για ιδέες σας,
για σας τους ίδιους; Πολλές; Αυτή τη λέξη άκουγα πολύ συχνά στα παιδικά μου
χρόνια. Τότε που μόλις άπλωνε την κλωστή της ζωής μου το σώμα.
Ρεζίλι επειδή
ημουν διαφορετική από αυτά που είχαν συνηθίσει τα μάτια τους.
Ρεζίλι γιατί δεν χωρούσα στον κόσμο τους. Ε λοιπόν ναι δεν χώρεσα ποτέ σε αυτόν τον κόσμο. Ούτε θα χωρέσω ποτέ μου και ας με συμπιέζουν στα μεγάλα τσουβάλια της αποδοχής τους. Κι έτσι μεγάλωσα… μακριά από την φύση στον κόσμο τον τεχνοκρατικό τον
τυποποιημένο τον δικό τους μέγα……..
Κι έτσι μεγάλωνα ως δικό τους οπτικό ρεζίλι μα ως της αναπηρίας μου μεγάλο καμάρι . Κι εγώ έκρυβα την αναπηρια μου εκρυβα εμενα για να χωρεσω στο τσουβαλι τους ενώ παραλληλα έγινα φυλακας για ολες τις άλλες διαφορετικοτητες εκει εξω. Έγινα προστατης μιας αλλης κοινωνιας στα ματια μου για να διαφυλαξω όλους τους αλλους αφου εγω σφιγγομουν στο τσουβαλι τους.
Έγραφα πολύ, έγινα εθελοντής ξεναγός σε μνημείο του νησιού αυτού στα 16 μου.
Εισήλθα στη Νομική Αθηνών ενώ παράλληλα το καλλιτεχνικό και εργασιομανές μου
δαιμόνιο με οδήγησε να δουλεύω σε δικηγορικό – εκδοτικό γραφείο. Πήγα
Κωνσταντινούπολη σε Μοντέλο Ηνωμένων Εθνών ήμουν εισηγητής με θέμα
διαφθορά στην Τουρκία, πήγα στην Οξφόρδη σε Μοντέλο Πάλι Ηνωμένων Εθνών
έκανα και ειδίκευση στο δίκαιο πολιτιστικής κληρονομιάς Κατοχύρωσα ιδέα
πνευματικής ιδιοκτησίας τρόπο χρηματοδότησης μνημείων από κρατικούς και
ιδιωτικούς πόρους.
Ήμουν ως βουλεύτρια στο Κοινοβούλιο Νέων με θέμα πόλεμος
στο Σουδάν. Πιο επίκαιρο από ποτέ μετά από 9 περίπου έτη συνεχούς και πλέον
πολέμου. Τότε ένιωθα αδικημένη που είχα θέμα το Σουδάν μέχρι πριν μια
βδομαδα που κάποιος από τους συναδέλφους τότε με πήρε να του στείλω την
αναφορά μου. Εκεί κατάλαβα πόσο ύπουλα κινείται ο κόσμος και πόσο κυκλικά
η ιστορία. Έκανα άσκηση στην Τράπεζα κι έζησα και στην Θεσσαλονίκη, έκανα
προετοιμασία για δικαστικό δεν έδωσα ποτέ λόγω κορονοϊού και γύρισα πίσω στην
μεγάλη μου πατρίδα και μικρή στην Σαντορίνη όπου πλέον κι εδώ και στην Αθήνα
δικηγορώ ως δικηγόρος Αθηνών για θέματα γενικής φύσεως και μην ξεχάσω
προφανώς για τον μεγαλύτερο θαυμαστή της ζωής μου, είμαι δικηγόρος σωματείων
αμεα και παρολυμπιονικών. Δρω με δικηγορικά, πολιτιστικά καλλιτεχνικά και
εθελοντικά ταυτόχρονα, προσπαθώντας να χωρίσω την ψυχή από το σώμα.
Αδύνατον μην το δοκιμάσετε.
Προσπάθησα πολλές φορές με όλα αυτά να αποκολλήσω την λέξη ρεζίλι που σαν
ρετσινιά κολλούσε στον εαυτό μου αλλά τελικά το ρεζίλι έγινε καθρέφτης στην
κοινωνία που έσπαγε τις σκάλες μας που προσπαθούσαμε να ανεβούμε. Και δεν
ξέρω αν ανέβηκα αλλά σίγουρα ξέρω τον σκοπό μου , να γίνω εκείνο το χέρι σε
εκείνα τα παιδιά σε αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούν να ανέβουν από τα
σπασμένα σκαλοπάτια της κοινωνίας . να γινω το χέρι βοήθειας στα άτομα γύρω
μου που πατουν στις μυτες των ποδιων τους πανω στα σπασμένα σκαλοπάτια της
ζωης τους. Και μην μου πειτε μονο τις τρεις λεξεις δεν υπάρχει ελπίδα υπάρχει όχι
μόνο ελπίδα, υπάρχει ζωή, υπάρχει βελτίωση , υπάρχει αλλαγή και πρέπει να το
κάνουμε. Είναι πάνω από χρέος μας πια Για κείνα τα ρεζίλια τους που μας
στιγμάτισαν , για να μην ξανακουστεί η λέξη ρεζίλι σε νέο… Κι έτσι είμαι μπροστά
σας όχι για να σας πείσω μα για να σας αποδείξω ότι γίνεται. Ιδιοις ομμασι
Έθιξα στην Σαντορίνη το ζήτημα πολιτισμός , το ζήτημα ΑΜΕΑ… Είναι ατέλειωτη η
θεματολογία που πρέπει να βελτιωθεί στην χώρα μας. Θα πιστεύατε θα μιλήσω για
δικαιοσύνη Όμως και για να μην σας κουράσω θα μιλησω για ένα παρακλάδι του
πολιτισμού απόψε… Πρωτογενής τομέας.
Ο ΞΕΝΟΦΩΝ ΕΛΕΓΕ κι όχι επειδη δεν υπήρχε τουρισμός Την γεωργίαν των άλλων
τεχνών μητέρα και τροφόν είναι. Δηλαδή η γεωργία είναι μάνα και τροφός όλων των
τεχνών.
Άνθρωπος που πιστευει στον τουρισμο πανω από τον πολιτισμο βλέπει το τέλος στις
Κυκλάδες… χωρίς πολιτισμό κανένας τομέας δεν επιβιώνει Θέλουμε βιώσιμο τουρισμό
με ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα. Ας σηκωσουν το χερι Ποσοι από σας εχετε
εστω μια μικρη καλλιεργεια για οικογενειακο τραπεζι;; Ποσοι από σας ασχολειστε
επαγγελματικα με την γη; Ωραια! Απευθυνομαι σε ολους σας! Τι είμαστε χωρις την
γη; Μια ιδέα είμαστε τιποτα παραπάνω , μια άυλη ιδέα, γιατί ζωή έμβια χωρις την
γη δεν υπάρχει. Η μη απασχόληση με την γη απειλεί την ίδια τν ζωή μας. Πώς την
ξεχνάμε όλο περισσότερο ότι υπάρχει; Δεν υπάρχουν προνόμια πια από την γη, λέτε, είναι δύσκολος ο πλουτισμος από την γη και επώδυνος. Επιδόματα μικρά, μεγάλη αναμονή στην πιστοποιηση παραδοσιακών προϊοντων, μηδενικοι έλεγχοι, πτωση της
παραγωγης , ελλειψη εργατικου δυναμικου. Ποιος θ μας κανει τα χωραφια; Ποιος θα
τα καλλιεργει; Δεν μας σεβονται πια, δεν υπαρχουν ιδιες απολαβες… σαν να σας
ακουω….
Τι θα λέγατε αν γινοταν πιστοποιηση των ποιοτικων διαφοροποιημενων τοπικων
προιοντων με ΠΟΠ; Τι θα λεγατε αν δίνονταν εμπρακτα κινητρα για να αναπτυξετε
την πρωτογενη πραγωγικοτητα; Τι θα λεγατε αν υπήρχαν σύνδεσμοι συνεργασίας
των Κυκλαδων με σκοπο την αναδειξη και εξαγωγη τοπικών προϊόντων και όχι να
καλύπτουμε τις ανάγκες μας με προϊόντα από το εξωτερικό; Πώς σας ακούγεται η
δημιουργία νέων Παγκυκλαδικών επιχειρήσεων με προϊοντα παραδοσιακά από όλα
τα νησιά και με εξασφάλιση ενδοκυκλαδικής συγκοινωνίας; Πώς θα το δεχόσασταν
αν υπήρχε υποστήριξη της παραγωγής με επιστήμονες γεωπόνους με συνεργαζόμενα
πανεπιστήμια ανά την επικράτεια; Αν προστατευόταν το λιβάδι Νάξου από
τουριστικές πιέσεις με μέτρα και κίνητρα επανακαλλιέργειας των δημόσιων
εκτάσεων; Αν ενισχυόταν η μεταποιητική μονάδα με προϊόντα παραδοσιακά, αν
γινόταν υποστηριζόμενος αγροτουρισμος; Θα την σκεφτόσασταν τότε καλύτερα την
ενασχόληση με την πρωτογενή παραγωγή; Και με ρωτάτε Ξερω εγω να ασχοληθω με
την γη; Πώς θα το ακούγατε αν γινόταν εκπαίδευση για νέες καλλιέργειες και τακτική
ενημέρωση με τρέχοντα προγράμματα; Πώς θα ήσασταν αν γινόταν αξιοποίηση του
ορυκτού πλούτου και καθορισμός λατομικών περιοχών στα νησιά μας; Είναι δυνατόν
να έχουμε τόσα διαμάντια στα νησιά μας και εμείς να κραταμε από τα δοντια μόνο
τη μονοκαλλιεργεια του τουρισμου; Η γεωργία είναι το μεγαλύτερο όπλο της
ανθρωπότητας, Αν καταστρέψουμε τη γη, δεν υπάρχει ακόμα άλλο μέρος να πάμε. Για αυτό σας είπα μέρος από το πρόγραμμα που αναπτύσσουμε για την Πρωτογενή
Παραγωγικότητα στα νησιά μας. Είναι πρόγραμμα εφικτό, είναι πρόγραμμα δράσης
, είναι το πρόγραμμα σωτηρίας . Στοχεύουμε να γίνει πράξη. Γιατί αν συνεχίσει να
μειώνεται η ενασχόληση με την πρωτογενή παραγωγή ένας επισκέπτης από το διάστημα,
μετά από μια φευγαλέα ματιά σ’ αυτόν τον πλανήτη, φαντάζεστε τι θα έλεγε; «θέλω να δω
αμέσως τον υπεύθυνο».
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΜΑΣ, ΠΡΩΤΟΓΕΝΗΣ ΤΟΜΕΑΣ, ΕΝΑ ΑΠΥΘΜΕΝΟ
ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΟ ΚΑΒΟΥΚΙ ΕΝΑ ΡΕΖΙΛΙ.
Και δείτε μας μένει ένα μικρό τελευταίο ξύλο
Εκείνο που γλίτωσε απ’ την μπόρα τους
Δείτε το ξύλο αυτό πώς γίνεται κουπί
Μην το πετάξετε μακριά ήρθε η ώρα
Με τούτο το κουπί θα περάσουμε τις συμπληγάδες
Με τούτο το κουπί θα ανατρέψουμε τα κύματα
Κι αν πέσει πάνω του η λέξη αυτή ρεζίλι
Μην σκύψεις το κεφάλι θυμήσου τον σκοπό σου
Μαζί θα φτιάξουμε κουπιά να σπάσυν το ρεζίλι τους
Πολλά κουπιά ατέλειωτα ενωμένα
που την πολλή φουρτούνα πια δεν την φοβούνται
Μήτε τον καρχαρία θα σκιάζονται πια
Αρκεί να πλέουμε ενωμένοι
Αρκεί να είμαστε μαζί μονάχα μαζί
Γιατί το ρεζίλι δεν είναι για κάτι που φαίνεται με τα μάτια μα για τα πολλά που μας στερούν
Για το ρεζίλι αυτό επέλεξα να πλεύσω με τούτο το κουπί , να πλεύσουμε μαζί για δικαιοσύνη
παντού. Αρπάξτε τα κουπιά σας.. Τι λέτε συμπλέουμε;
