Εδώ και δεκαέξι χρόνια, το μήνα Σεπτέμβρη λίγο πριν από τη λήξη της τουριστικής περιόδου, οι Κυκλάδες αποχαιρετούν το καλοκαίρι και τον κόσμο που τις τίμησε από το νησί της Σίφνου.
Από τα σοκάκια του Αρτεμώνα, την ακρογιαλιά στο Βαθύ και στον Πλατύ Γυαλό, από ψηλά στο Κάστρο, από την Απολλωνία και τις Καμάρες, από τη Χρυσοπηγή εκεί που το μάτι δε χορταίνει κάτω από το Σταυρό της Εκκλησιάς να αγναντεύει γαλάζιο, από αυτό το μικρό αλλά ατέλειωτα μαγικό νησί, το καλοκαίρι μας αποχαιρετά.
Η Σίφνος καλεί τα υπόλοιπα νησάκια των Κυκλάδων, καλεί φίλους από όλη την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό να παντρέψουν γεύσεις και παραδόσεις, να γίνουν ένα, να περάσουν ένα τριήμερο αφιερωμένο στη φιλοξενία, τα ήθη, τα έθιμα.
Η πατρίδα του μεγάλου αρχιμάγειρα και δασκάλου μαγειρικής του Νικόλαου Τσελεμεντέ, έχει καθιερώσει και κάθε χρόνο υλοποιεί το Φεστιβάλ που φέρει τ’ όνομά του, που τον τιμά και μαζί μ αυτόν τιμά του ανθρώπους που εδώ και χρόνια στέκουν φρουροί της παράδοσης και του πολιτισμού του τόπου.
Είδαμε θαλασσομαγειρέματα, είδαμε συλλόγους από περιοχές της Ελλάδας να ανταποκρίνονται στο κάλεσμα του Πολιτιστικού Συλλόγου Σίφνου, του Δήμου, της Περιφέρειας και της ΠΕΔ και να μαγειρεύουν μαζί τους τις δικές τους γεύσεις.
Είδαμε επισκέπτες να χορεύουν σκοπούς παραδοσιακούς, ακούσαμε ηχοχρώματα, είδαμε αναπαράσταση Κυκλαδίτικου γάμου, είδαμε νέα παιδιά να τραγουδούν και να παίζουν μουσική με πάθος, είδαμε πολιτισμούς να ενώνουν τις δυνάμεις τους και να δημιουργούν την ατμόσφαιρα που ταιριάζει στον άνθρωπο. Αυτή που το χαμόγελο, το κέφι, η χαρά, είναι πρωταγωνιστές.
Προσπαθήσαμε να σταθούμε και να βιντεοσκοπήσουμε τα βασικά σημεία του φεστιβάλ την τρίτη μέρα που βρεθήκαμε στο νησί. Πολύ γρήγορα διαπιστώσαμε πως αυτό ήταν αδύνατον γιατί όπου και να έστρεφες το βλέμμα σου, κάτι ιδιαίτερο, κάτι σημαντικό ανακάλυπτες. Πάνω απ’ όλα, οι φιγούρες των ντόπιων και το ηχόχρωμα της λαλιάς τους που σαν κελάηδισμα σε καλεί να το ακούσεις, σε προκαλεί να το μιμηθείς για να γίνεις ένα μαζί τους.
Προλάβαμε να δούμε τη Μύκονο αυτή την τρίτη μέρα του φεστιβάλ να μαγειρεύει, μαζί με τη Σχοινούσα, τη Θηρασιά, τον Ωρωπό τη Λαμία και την οικοδέσποινα Σίφνο. Μαζί και η Αίγυπτος και ήταν σα να ενώνονται δυο λαοί που έχουν πολλά κοινά.
Τις προηγούμενες ημέρες μαγείρεψαν ένα σωρό ακόμα περιοχές και να τα κεράσματα και να τα μυστικά των νοικοκυρών και να οι χοροί και τα τραγούδια.
Σ’ αυτό το φεστιβάλ, που είναι από τα πιο επιτυχημένα στις Κυκλάδες, δεν μπορούμε να παραλείψουμε τη σπουδαιότητα αυτών των στιγμών για τους νέους ανθρώπους, που αυτές τις ώρες κάνουν την ανθρώπινη αλληλεπίδραση προτεραιότητά τους ξεχνώντας κινητά και social media.
Περνώντας μια βόλτα από τον χώρο των περιπτέρων στον Αρτεμώνα, κάνεις φίλους, γεύεσαι τοπικά εδέσματα, χαίρεσαι, γιορτάζεις μαζί τους.
Όλοι όσοι βοήθησαν εκτός από τους διοργανωτές, οι εθελοντές, που και φέτος έκαναν αισθητή την παρουσία τους είναι η ψυχή του φεστιβάλ. Οι νοικοκυρές που ανοίγουν τις πόρτες τους και κερνούν όποιον περάσει από το κατώφλι του σπιτιού τους, οι παραγωγοί που έφεραν τα καλούδια τους, όλοι σημαντικοί, όλοι η καρδιά της διοργάνωσης.
Κάπως έτσι, έχοντας στο μυαλό σου τα παιδιά που στέκονται στην αυλή ενός ζαχαροπλαστείου και παίζουν μουσική, τους ντόπιους και τους επισκέπτες που χορεύουν πίνοντας κρασάκι ντόπιο και τον παπά Γιάννη με τη μαγκούρα του και τη σκυλίτσα του τη Μαλού που τον ακολουθεί παντού και τον κοιτάζει στα μάτια, ένα πράγμα εύχεσαι.
“Να μας έχει καλά η Χρυσοπηγή, να συναπαντηθούμε του χρόνου στα ίδια στενά, να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε όλοι μαζί, να γευτούμε τις γεύσεις της Ελλάδας, να μη λείπει κανείς”.
Τα φώτα έσβησαν, μα θα ανάψουν ξανά και θα είναι πιο λαμπερή η Σίφνος στο 17ο φεστιβάλ “Νικόλαος Τσελεμεντές”.
Καλή αντάμωση!
