Η ΛΕΜΟΝ (Λέσχη Μοτοσυκλετιστών Νάξου) προχώρησε το απόγευμα της Τετάρτης (29/06) σε κίνηση ενημέρωσης και δωρεάς κράνους σε όσους οδηγούς δικύκλων εμφανίστηκαν …ξεχασιάρηδες και αφηρημένοι (video και φωτό)
Ξημερώνει Πάσχα. Σωτήριον έτος 1992. Κάπου στην Αθήνα. Σε ένα από τα πιο γνωστά μπαρ της αθηναϊκής νύχτας. Ο Παναγιώτης διασκεδάζει. Εχει ξημερώσει πλέον η ημέρα της ονομαστικής εορτής του. Έχοντας στο πλευρό του την αγαπημένη του και μία χούφτα πιστούς και καρδιακούς φίλους χαίρεται… Δεν πίνει πολύ γιατί οδηγεί μηχανή. Από μικρός είχε μάθει άλλωστε ότι όταν πίνεις δεν οδηγείς. Είχε βιώσει την απώλεια γνωστών του προσώπων που είχαν γίνει θυσία στον Μολώχ της ασφάλτου.
Λίγο πριν την αυγή αποχωρεί. Ανεβαίνει στην μηχανή του, πίσω του γαντζωμένη η κοπελιά του με την οποία έκανε όνειρα για γάμο, κουτσούβελα και πολλά χαμόγελα. Το γκάζι όχι πολύ δυνατά, αλλά αρκετά ώστε να …ξυπνήσει τους γείτονες. Είπαμε, είχε ξημερώσει η γιορτή του…
Μερικά μέτρα πιο κάτω, ένας άλλος παίρνει το αυτοκίνητό του για να επιστρέψει κι αυτός στο σπίτι του. Η συνάντησή τους σε ένα σταυροδρόμι στα 300 περίπου μέτρα μοιραία. Το Stop ο Παναγιώτης δεν το είδε και έγινε το κακό… Η κοπέλα γλύτωσε. Όχι όμως και ο Παναγιώτης.
Οι εμπειρογνώμονες είπαν ότι εάν φορούσε το κράνος θα έδινε το παρών στο γιορτινό τραπέζι της οικογένειάς του. Όμως, το κράνος ήταν την ώρα του ατυχήματος στον αγκώνα και όχι στο κεφάλι του… Οι δικοί του αντί για γιορτή φόρεσαν τα χρώματα της απώλειας και το κεφάλι έμεινε σκυφτό. Ούτε αυτοί, ούτε η Γιάννα, η κοπελιά του ξεπέρασαν εκείνη την ημέρα, το Πάσχα του 1992…
Και εγώ; Από τότε το κράνος πάντα στο κεφάλι μου. Κάποτε ήταν στην κοιλιά της μηχανής, του σκούτερ. Ενίοτε και στον αγκώνα. Ίσως γιατί δεν ήθελα να χαλάσει το μαλλί – όταν είχα χαχαχα – ενώ ποτέ δεν σκέφτηκα ότι το … κακό μπορεί να σε βρει ακόμη και στα πέντε μέτρα. Δεν θέλει πολύ άλλωστε. Μία στιγμή φτάνει.
Η ιστορία του Παναγιώτη μου ήρθε – πιο έντονα από ποτέ – στο μυαλό το απόγευμα της Τετάρτης (29/06) όταν βρέθηκα μαζί με τα μέλη της Λέσχης Μοτοσικλετιστών Νάξου έξω από το Νοσοκομείο / Κέντρο Υγείας της Χώρας σε ρόλο … μάρτυρα της κίνησης που είχαν αποφασίσει. Να ενημερώσουν, να καπελώσουν, να δώσουν ένα μικρό δώρο ζωής (σ.σ. προσφορά του επιχειρηματία Λευτέρη Συρίγου – naxos Computers) σε όσους θεωρούν ότι το κράνος είναι περιττή ανάγκη.
Και ο Παναγιώτης μαζί μου. Στο πλευρό μου, τον έβλεπα κάθε φορά να περνάει ως … καθρέπτης στο πρόσωπο των οδηγών που σταματούσαν έκπληκτοι από τα μέλη της ΛΕΜΟΝ. Για μία ακόμη φορά άκουσα τις ίδιες δικαιολογίες όπως και εκείνος έλεγε όταν του λέγαμε όλοι οι άλλοι της παρέας ότι πρέπει να φοράει το κράνος.
Και δυστυχώς σε περίπου 30 λεπτά παραμονής των μελών της ΛΕΜΟΝ (το αρχικό σημείο να πούμε ήταν στην είσοδο της πόλης από τον Άγιο Προκόπιο στο ύψος του θερινού σινεμά) αρκετοί ήταν αυτοί που «συνελήφθησαν». Και το χειρότερο; Δεν ήταν μόνο 20χρονα παιδιά που αψηφούν τον θάνατο . Ήταν οικογενειάρχες και μάλιστα είχαν και τα παιδιά τους μαζί, ήταν νεαροί που ακόμη δεν έχουν κάνει τα πρώτα τους βήματα, ήταν επαγγελματίες, γνωστοί επιχειρηματίες του νησιού, Από δικαιολογίες; «το έχω στη κοιλιά της μηχανής», το «έχω στον αγκώνα και θα το βάλω όταν χρειαστεί ανάγκη», «μα πάω εδώ πιο κάτω;», και το κορυφαίο όλων «θα μου χαλάσει το μαλλί και έχω και έξοδο με την κοπέλα μου»…
Η στιγμή που … γονάτισε όλα τα μέλη της ΛΕΜΟΝ ήταν όταν «έπιασαν» δύο αμούστακα παιδιά με ένα παπάκι. Ο οδηγός είπε ότι δεν είχε χρήματα για να αγοράσει κράνος. Όμως, περισσότερο έδειξε τρομαγμένος όταν άρχισαν οι «γηραιότεροι» να τον ενημερώνουν για τις συνέπειες απουσίας του κράνους. Και δεν είναι η ενδεχόμενη κλήση από την Τροχαία. Μπορεί να είναι 350 ευρώ το πρόστιμο αλλά είναι το λιγότερο όταν παίζεται η ζωή ενός ανθρώπου. Ο μικρός βούρκωσε. Είδα ότι ένιωσε ότι παίζει με τη ζωή του καθημερινά. Και χάρηκα γιατί κατάλαβε. Από εκεί και πέρα, ο καθένας έχει δυστυχώς μία εύκολη δικαιολογία. Κι αυτό είναι ένα ζήτημα νοοτροπίας. Στο τέλος; Αν και όλοι αρχικά είδαν ως …αγγαρεία αυτή τη κίνηση της ΛΕΜΟΝ στη συνέχεια έδωσαν συγχαρητήρια και αποχώρησαν χαμογελαστοί.
Ίσως γιατί κατάλαβαν ότι ο αγκώνας δεν κινδυνεύει τόσο, ούτε το μαλλί να χαλάσει σε μία κακιά στιγμή. Αυτό που παίζεται είναι πιο σοβαρό. Έχει σχέση με την ίδια τους τη ζωή, με τους ανθρώπους που αφήνουν πίσω τους. Όπως ο Παναγιώτης….
Η ΛΕΜΟΝ παλεύει. Έχει αποφασίσει να αφήσει το στίγμα της στην μικρή κοινωνία της Νάξου. Κάποιες στιγμές προκαλεί …ξινίλα στα πρόσωπα των συμπολιτών μας, αλλά οι ίδιοι το απολαμβάνουν. Είναι άλλωστε «λεμονάκια» και η πρώτη γεύση στο στόμα ή το μυαλό είναι «ξινή». Όμως σύντομα όλοι αντιλαμβανόμαστε πόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή μας παίζει ένα «Λεμόνι». Πόσο μάλλον μία ομάδα παιδιών – μεγάλων και πιο μεγάλων – που φορώντας τη μαύρη μπλούζα με το κίτρινο σήμα της ΛΕΜΟΝ έχουν βάλει ως στόχο της ζωής τους να κάνουν όλους εμάς καλύτερους. Όλη την Άνοιξη πάλεψαν σκληρά και κόντρα στη συνήθειά τους να μας δείξουν την σοβαρότητα της ενημέρωσης στο θέμα της δωρεάς μυελού των οστών. Και το πέτυχαν. 700 περίπου συντοπίτες μας πήγαν και έδωσαν δείγμα ώστε να βρεθούν στη λίστα των δωρητών…
Ο Ιούνιος ήταν ο μήνας που αφιερώθηκε στο ζήτημα ενημέρωσης πάνω στην οδική ασφάλεια και την σωστή οδήγηση με την χρήση κράνους. Όχι ως αξεσουάρ αλλά ως ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια για την υγεία μας. Και το επόμενο βήμα; Ε αυτό θα το ανακοινώσουν όταν έρθει ο χρόνος. Είναι μαμούνια και δεν μπορούν να κάτσουν σε ησυχία. Οπότε περιμένουμε. Και ελπίζουμε ότι θα μας ταρακουνήσουν για μία ακόμη φορά…
Δείτε φωτογραφίες εδώ
