«Το Μεροκάματο του Τρόμου (Le Salaire de la Peur) » του Henri-Georges Clouzot, απόψε Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου στις 9.30 μ.μ. στην αυλή του πολιτιστικού κέντρου Δήμου Νάξου στο Κάστρο της Χώρας
Μία ακόμη ταινία μέσα από τη συνεργασία της Κινηματογραφικής Λέσχης Νάξου με την Ταινιοθήκη του Γαλλικού Ινστιτούτου… Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου και θα προβληθεί η ταινία «Το Μεροκάματο του Τρόμου (Le Salaire de la Peur) » του Henri-Georges Clouzot. Ωρα έναρξης 9.30 μ.μ. στην αυλή του πολιτιστικού κέντρου Δήμου Νάξου (πρώην σχολή Ουρσουλινών) στο Κάστρο της Χώρας (λειτουργεί και ασανσέρ στην ανατολική πλευρά του Κάστρου, απ’ τη μεριά της Αγίας Κυριακής)
Πληροφορίες για την ταινία
Σενάριο: Georges Arnaud (Μυθιστόρημα), Henri-Georges Clouzot (Προσαρμογή Σεναρίου)
Πρωταγωνιστούν: Yves Montand, Charles Vanel, Peter van Eyck, Folco Lulli, Véra Clouzot
Μουσική: Georges Auric
Φωτογραφία: Armand Thirard
Μοντάζ: Madeleine Gug, E. Muse, Henri Rust
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Χρώμα: Ασπρόμαυρη
Διάρκεια: 148 min
«Αποκλεισμένοι σε μια γαλλική αποικία της Νοτίου Αμερικής, δύο τυχοδιώκτες – ο Μάριο και ο Τζο – αντιμετωπίζουν μια πρόκληση: για να αποκτήσουν τα χρήματα του εισιτηρίου επιστροφής τους στην πατρίδα, πρέπει να οδηγήσουν ένα φορτηγό με νιτρογλυκερίνη (ένα εκρηκτικό ευαίσθητο στην μεταφορά) για λογαριασμό μιας εταιρείας πετρελαίου. Η διαδρομή όμως και το ταξίδι κάθε άλλο παρά εύκολη είναι, καθώς το φορτίο κινδυνεύει να εκραγεί στους δύσβατους και επικίνδυνους δρόμους…
Κλασική ταινία της χρυσής εποχής του ευρωπαϊκού σινεμά (τότε που παρήγαγε ταινίες δημιουργών, αλλά και ταινίες που υπηρετούσαν με συνέπεια τα κινηματογραφικά είδη), «Το Μεροκάματο του τρόμου» (Le Salaire de la peur), στέκεται μετέωρο: αποτελεί σπάνιο πλέον δείγμα ενός κινηματογράφου που κατόρθωνε να συνδυάζει τα τυπικά στοιχεία ενός είδους (περιπέτεια) με τις έμμονες ιδέες του σκηνοθέτη – μια σκοτεινή αρνητική εκδοχή του κόσμου και ένας βαθύς πεσιμισμός για την ανθρώπινη φύση. Οι επιρροές του Άλφρεντ Χίτσκοκ στον τρόπο που η φόρμα της περιπέτειας εμπλουτίζεται με στοιχεία μιας προσωπικής αντίληψης για τον κόσμο και τον άνθρωπο, είναι παραπάνω από εμφανείς στην ταινία του Γάλλου Ανρί-Ζορζ Κλουζό.
Χωρίζοντας την ταινία σε δύο άνισα μέρη – τόσο από πλευράς φιλμικού χρόνου, όσο και αφηγηματικού ρυθμού – η σκηνοθεσία τα χρησιμοποιεί με διαφορετικούς στόχους. Στο πρώτο τμήμα, που διαδραματίζεται σε μια απομονωμένη επαρχιακή πόλη, δίνει την ευκαιρία για μια τοιχογραφία των προσώπων – μια πολυεθνική ομάδα τυχοδιωκτών – που είναι εγκλωβισμένα στο χώρο. Παράλληλα, η σκηνοθεσία κατευθύνει την προσοχή του θεατή πάνω στο βασικό δίπολο των χαρακτήρων – τον αδύνατο και υποτακτικό Μάριο και τον “εξουσιαστή” Τζο -, απομονώνοντάς τους από το πλήθος.
Την εικόνα της απραξίας και αδράνειας θα αντιστρέψει ο σκηνοθέτης στο δεύτερο μέρος: είναι η ευκαιρία για απόδραση από τη “φυλακή”, που προσφέρει η πρόταση του διευθυντή της εταιρείας για μεταφορά δύο φορτηγών με νιτρογλυκερίνη.
Μέσα από αυτήν τη σύγκρουση των δύο σχετικά αυτόνομων μερών της ταινίας, εκφράζεται το αδιέξοδο του ανδρικού κόσμου, η κατάρρευση της ανθρώπινης φύσης μπροστά στον επερχόμενο θάνατο, το ανέφικτο της ευτυχίας. Αποτελεί, «Το Μεροκάματο του Τρόμου», μια ταινία η οποία μεταδίδει ένα κλίμα ζοφερό, απαισιόδοξο και σκοτεινό στον θεατή, μια αίσθηση αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Αποτελεί, η ταινία, μια απαισιόδοξη και κυνική εκδοχή της αιώνιας πάλης του Άνδρα με τη Μοίρα και το Πεπρωμένο του.
Το πρώτο πλάνο της ταινίας είναι μια μεταφορά που ο θεατής αντιλαμβάνεται μόνο όταν αυτή ολοκληρωθεί: παγιδευμένα από ένα παιδί, τέσσερα έντομα προσπαθούν μάταια να ξεφύγουν. Μια ανάλογη σκηνή υπάρχει και στην «Άγρια Συμμορία» του Σαμ Πέκινπα (μια παρέα παιδιών έχει παγιδεύσει ένα σκορπιό), ένδειξη των δεσμών συγγένειας ανάμεσα στα δύο φιλμ…
Ριμέικ της ταινίας είναι το «Sorcerer» (1977) του Γουίλιαμ Φρίντκιν, με τον Ρόι Σάιντερ.»
