Κινηματογραφική Λέσχη Θήρας: Αναχώρηση (13/02) με το “Βαγόνι Αριθμός 6”

Δευτέρα ημέρα Κινηματογράφου… Σινεμά Villaggio 3D Cinema στις 20.45 και η Κινηματογραφική Λέσχη Θήρας προσκαλεί για ένα ξεχωριστό ταξίδι..

Ενα ταξίδι στον αρκτικό κύκλο….!

H νέα ταινία του Φινλανδού Γιούχο Κουοσμάνεν («Η Πιο Ευτυχισμένη Μέρα στη Ζωή του Ολι Μάκι») που κέρδισε το Μεγάλο Ειδικό Βραβείο στο 74ο Φεστιβάλ Καννών το 2021.

Η Λάουρα είναι μεταπτυχιακή φοιτήτρια αρχαιολογίας στη Μόσχα. Εχει έρθει από τη Φινλανδία, συνεσταλμένη, ντροπαλή, ήσυχη. Χωρίς μεγάλη αυτοπεποίθηση για τον εαυτό της. Για αυτό κι έχει ερωτευθεί κεραυνοβόλα την μεγαλύτερη της Ιρένε – μία βροντόφωνη κοσμοπολίτισσα που της κάνει δώρο ένα ταξίδι με τρένο και προορισμό τον αρκτικό κύκλο. Να πάνε μαζί να δουν τα προϊστορικά Πετρόγλυφα στο λιμάνι του Μουρμάνσκ.

Η Ιρένε όμως είναι απρόβλεπτη, με ναρκισσιστική συμπεριφορά που αφήνει την Λάουρα στο κρύο. Τελευταία στιγμή ακυρώνει και τη βάζει μόνη της στο τρένο, βγάζοντάς την ουσιαστικά από τη ζωή της. Στο Βαγόνι με τον αριθμό 6 περιμένει την αποκαρδιωμένη κοπέλα άλλη μία αρνητική έκπληξη. Συνοδοιπόρος της στο μικρό της κουπέ θα είναι ένας άξεστος, ενοχλητικός, μονίμως μεθυσμένος ανθρακωρύχος. Εγκλωβισμένοι στο μακρύ τους ταξίδι, δύο άνθρωποι θα αναγκαστούν να γνωρίσουν ο ένας τον άλλον. Και τον πραγματικό εαυτό τους.

Δευτέρα 13/2 | Ώρα έναρξης: 20:45 | Κινηματογράφος Villaggio, Καμάρι | Είσοδος: 7 ευρώ, 5 ευρώ (μέλη ΚΛΘ)

Κριτική 

Ο Γιούχο Κουοσμάνεν πάντως, ο σκηνοθέτης της εξαίσιας ταινίας «Βαγόνι αριθμός 6» … γυρίζει την ταινία του σε σινεμασκόπ 35 χιλιοστών. Και, όπως θα έχετε μάλλον αντιληφθεί, το «Βαγόνι αριθμός 6» δεν είναι μια ταινία μεγαλειωδών ειδικών εφέ, αλλά μια ταινία ανθρώπων και συναισθημάτων, όπου κάθε στιγμή που «αποτυπώνεται» σε φιλμ μετράει. Θα μου πείτε, αυτά αφορούν εσάς τους κριτικούς που ασχολείστε με αυτά «τα ασήμαντα τα τεχνικά», και εγώ θα σας πω να κουνηθείτε λίγο από τη θέση σας και να με παρακολουθήσετε:

Πολύ άνετα θα μπορούσε κάποιος, με μια ψηφιακή κάμερα, να φιλμάρει εκατοντάδες, ή ακόμα και χιλιάδες ώρες υλικού, και να περισυλλέξει, στο μοντάζ αυτές που προέκυψαν «αληθινές» από ένα ευτυχές ατύχημα της στιγμής. Όταν όμως έχεις φιλμ, δηλαδή υλικό ακριβό, όπου το κάθε λεπτό κοστίζει ακριβά, τότε πρέπει να έχεις καλλιεργήσει τις συνθήκες από πριν.

Οι Σέιντι Χάαρλα και Γιούρι Μπορίσοφ, χαρισματικοί και υπέροχοι, δείχνουν αταίριαστοι και αληθινοί, και εσύ δεν αμφισβητείς δευτερόλεπτο απ’ αυτή τη συνθήκη. Τίποτα στα μάτια τους δε μοιάζει ψεύτικο, τίποτα δε μοιάζει επιτηδευμένο και «κουρασμένο» από τις χιλιάδες ώρες γυρισμάτων. Αυτό που γράφει στα μάτια τους είναι το ταξίδι. Και αυτό που διανύουν εκείνη τη στιγμή, αλλά και αυτό της μέχρι τώρα ζωής τους, που «τρέχει» παράλληλα.

Όλα αυτά, σε μια ιστορία που διαδραματίζεται στα τέλη της δεκαετίας του ’90, λίγο πριν μας κατακλύσει, όχι η ψηφιακή λαίλαπα (υπήρχε και εκείνη την εποχή), αλλά η εργαλειοποίηση της από ένα κοινωνικό σύστημα που ενδιαφέρεται μονάχα για το γρήγορο κέρδος, και το αντίκτυπο αυτής της ταχύτητας στις ζωές μας εξακολουθεί να το αφήνει παντελώς αδιάφορο, μιας και δε χτίστηκε για εμάς που το συντηρούμε, αλλά για εκείνους που το εξαργυρώνουν. Για να μη μακρηγορώ, δεν υπάρχουν τάμπλετ και λάπτοπ σε αυτό το τρένο.
(πηγή Polispot.com)