Σαν σήμερα πριν από δεκαέξι χρόνια έφυγε από τη ζωή η αγαπημένη Ρένα Βλαχοπούλου …. Ο Αλέξανδρος Αρβανιτάς μας ταξιδεύει στο μαγικό κόσμο του κινηματογράφου μέσα από ατάκες που έμεινεν στην ιστορία
Πριν από 16 χρόνια, σαν σήμερα, το 2004, η μεγάλη κωμική ηθοποιός μας έκλεισε τα μάτια και πέρασε στην αιωνιότητα. Η τρελο-Κερκυραία αγάπησε τη μουσική με πάθος. Η κλίση της ήταν έμφυτη. Την αποκάλεσαν «βασίλισσα της τζαζ», όμως, τελικά, την κέρδισαν το θέατρο και ο κινηματογράφος.
Του Αλέξανδρου Αρβανιτά
Οι ταινίες που έπαιξε πολλές. Αξέχαστες και οι ερμηνείες της. Μερικές απ’ αυτές στις οποίες πρωταγωνίστησε: «Κάτι να καίει», «Κορίτσια για φίλημα», «Ραντεβού στον αέρα», «Βίβα, Ρένα», «Η χαρτοπαίκτρα», «Φωνάζει ο κλέφτης», «Η Παριζιάνα», «Η θεία μου η χίπισσα», «Μια Ελληνίδα στο χαρέμι», «Η κόμισσα της Κέρκυρας».
Οι ατάκες της χαρακτηριστικές. Όσες φορές και αν τις δούμε, εξακολουθούμε να γελάμε. Να γελάμε πολύ, όμως. Σαν να ήταν η πρώτη φορά:
-Και δεν μου λέτε, κυρία Ρένα; Έχετε γνωρίσει πολλούς άντρες εκτός από μένα;
-Πολλούς άντρες.
-Δηλαδή, τι πολλούς; Περισσότερους από τρεις;
-Αχαχούχα. Άμα ήταν μόνο τρεις, θα καθόμουν τώρα εγώ να ασχοληθώ για τρία αντράκια; Τρεις άντρες ίσον τίποτα, χρυσέ μου.
-Πέντε;
-Βάλε.
-Δέκα;
-Βάλε.
-Πενήντα;
-Βάλε.
-Εκατό;
-Βγάλε έναν.
-Χαίρετε.
-Στα τσακίδια…
Μερικοί το προτιμούν κρύο, 1963
-Να πάρει η ευχή. Άντε χάσου από δω. Γιατί χασμουρήθηκες;
-Μα είναι περασμένη ώρα, κυρά μου. Τι να κάνω; Να μη χασμουρηθώ;
-Να μη χασμουρηθείς, γιατί μου φέρνεις γρουσουζιά. Άι, μωρή, φύγε από δω πέρα.
Από την ίδια ταινία:
-Έχω την γκίνια μου, έχω τη γρουσουζιά μου, έχω κι εσένα! Έτσι μου ‘ρχεται να πάω να κλειστώ σε καμιά χαρτοπαικτική λέσχη να μη σε βλέπω!
«Η χαρτοπαίκτρα», 1964
-Δεν αισθάνομαι καλά. Νιώθω ένα σφάξιμο, ένα σούβλισμα στην καρδιά μου να σπαρταράει σαν λυθρίνι.
-Ναι, γιατρέ. Νιώθει ένα σφίξιμο στην καρδιά της να σπαρταράει σαν μπαρμπούνι.
-Λυθρίνι, λυθρίνι…
Από την ίδια ταινία:
-Κοίτα, φίλε μου. Ζεις στην Ελλάδα και δεν ξέρεις τι θα πει κομπίνα; Α, μα εσύ είσαι τελείως αστοιχείωτος. Στουρνάρι!
Άλλη σκηνή:
-Μα και συ, βρε παιδί μου, κράτα λίγη πισινή. Όλοι σήμερα κρατάμε πισινή. Είναι η εποχή των πισινών! Πώς να το κάνουμε…
«Φωνάζει ο κλέφτης», 1965
-Σούζυ, τρως.
-Όχι, Πελαγία μου. Στ’ ορκίζομαι!
Τρως! Σούζυ, τρως! Και ψεύδεσαι και τρως!
Από την ίδια ταινία:
-Κράτησέ το αυτό.
-Τι είναι αυτό;
-Τα δάκρυα. Τα δάκρυα που έχυσα γι’ αυτή!
-Δεν μου λες, είναι πρωινά να τα πάμε για ανάλυση, παιδί μου;
Χαρακτηριστική η ατάκα της, όταν μιλάει γαλλικά, στο ξενοδοχείο που εγκαθίστανται:
–Madame Pelagie de Paris, de combination, de κομπινεζόν, l’ escalier, toilette, very sex, ζαμανφού,
Εκπληκτική σκηνή, όταν βλέπει τον Βαγγέλη Σειληνό να χτυπιέται για να εκφράσει μουσικά την αγάπη για την αδερφή της (Έρρικα Μπρόγερ).
-Αυτό ήταν. Τον έπιασε, τον έπιασε. Έλα, Βαγγέλη μου. Έλα, Βαγγελάκη μου, η Παναγιά μαζί σου. Κοίτα, μωρή, τι του κάνεις του παιδιού. Σιγά, Βαγγέλη μου. Σύνελθε, αγοράκι μου. Δεν έχεις αφήσει τρελό για τρελό να μην τον έχεις φέρει σ’ αυτό το σπίτι.
«Η Παριζιάνα», 1969
-Ετών;
-… και.
-Που θα πει;
-Θα πει… Όπως στην ώρα λέμε δέκα και πέντε, δέκα και δέκα, δέκα και τέταρτο. Έτσι και γω είμαι σαράντα και…
Από την ίδια ταινία:
-Όταν εγώ θα είμαι 90 και συ 105, μουστόγρια θα λένε και σένα, μουστόγρια και μένα!
Άλλη σκηνή
-Έτσι είναι η ζωή. Αρχίζεις μουσίτσα, γίνεσαι μούσα και στο τέλος καταντάς μουσείο…
«Μια τρελή σαραντάρα», 1970
-Χιούμορ έχω, λεφτά δεν έχω. Και από αύξηση δεν βλέπω, δεν λέτε κουβέντα. Πότε θα έρθει η ώρα, όταν θα μείνω με ένα δόντι;
Από την ίδια ταινία:
-Τώρα βυθίιιζομαι. Ρίχνε προτού βυθιστώ. Βυθίιιζομαι σε ύπνο. Κατοστάρι είπαμε, μαντάμ. Μπορεί να κοιμόμαστε, αλλά βλέπουμε!
Επίσης από την ίδια ταινία:
-Ναι, ναι, μωρέ, κοίτα. Ο καπετάνιος μού κλείνει το μάτι. Βρε, άι στο διάολο, με τρελάνατε.
Ξανά από την ίδια ταινία:
Τράβα μαλλί, ανεβαίνουμε. Τράβα μαλλί! Άσε μαλλί…
«Μια Ελληνίδα στο χαρέμι», 1971
-Δεν μου λες, σιόρα Ατζολίνα μου. Το κάτω πάτωμα γιατί το έχεις;
-Το κάτω πάτωμα γιατί το έχω; Για να βαστάει το από πάνω…
Από την ίδια ταινία:
-Αλήθεια, δεν μου λες, σιόρα Ατζολίνα μου. Ο Γιαννάκης έχει ταλέντο στο πιάνο;
-Όχι, στο πιάνο δεν έχει, αλλά στο βιολί έχει.
-Μα δεν πρόκειται να παίξει βιολί.
-Και ποιος σου είπε ότι θα παίξει πιάνο;
-Μα δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να μου πεις;
-Ούτε πιάνο θα παίξει ο Γιαννάκης ούτε βιολί. Τάβλι, όμως, θα παίξει οπωσδήποτε.
Άλλη σκηνή:
-Σκάστε! Λύσσα! Μα που να μπει ο διάολος μέσα σας…
Επίσης από την ίδια ταινία
-Α, δεν μπορώ να σου πω. Έχω ορκιστεί να φάω τα κόκαλά μου, αν το μαρτυρήσω.
-Δεν μου λες, και να θες να φας τα κόκαλά σου, όταν είσαι ζωντανή, πώς θα τα ρίξεις στην κατσαρόλα; Έχεις δει κανένα ζωντανό να τρώει τα κόκαλά του; Θες να σου ορκιστώ;
-Ναι…
-Να φάω τα κόκαλά μου! Ορίστε. Να βγάλεις τα κόκαλά σου, να βγάλω τα κόκαλά μου, να τα βάλουμε σε μια κατσαρόλα να βράσουνε, να βγάλουνε μπόλικο κονσομέ…
«Η κόμισσα της Κέρκυρας», 1972
-Δεν μου λες, βρε παιδί μου; Ποιος είναι αυτός ο Χούλιο Μπάλμας;
-Κυνηγός…
-Και τι σόι κυνηγός είναι αυτός που κοιμάται μέχρι τις 11 η ώρα;
-Κυνηγός αριστερός…
-Αριστερός; Και δεν τον έχει πιάσει ακόμη η Ασφάλεια…
«Η Ρένα είναι οφσάιντ», 1972
Ο Αμερικανός συγγραφέας, Γκλάσοου Άρνολντ, έλεγε ότι «το γέλιο είναι ένα ηρεμιστικό χωρίς παρενέργειες». Γι’ αυτό η Ρένα Βλαχοπούλου φρόντιζε να το χαρίζει γενναιόδωρα, με αφθονία, αβίαστα. Γιατί μας έκανε να γελάμε χωρίς παρενέργειες…
