“Το νησί”, ντοκιμαντέρ από τη Γαλλίδα Julia Laurenceauπου, που σαν ένας θηλυκός Λικ Μπεσόν, ταξίδεψε στην Ελλάδα και δούλεψε για 6 ολόκληρα χρόνια – Μεταφέρει μέσα από έναν βιωματικό τρόπο την αίσθηση της Αμοργού – Από απλή επισκέπτης κατέληξε να διαβάζει ελληνική ποίηση και να κάνει καθημερινές δραστηριότητες που είναι συνδεδεμένες με τη χώρα μας, όπως το μάζεμα των ελιών .
Κάτι ωραίο αναμένεται να γίνει σε λίγη ώρα (στις 2 το μεσημέρι, ώρα Γαλλίας) στο Παρίσι, κάτι που ως Έλληνες θα μας αρέσει πολύ και σίγουρα θα εκτιμήσουν πολύ οι Έλληνες μετανάστες του Παρισιού μα και οι Γάλλοι θαυμαστές της χώρας μας. Όλο αυτό χάρη σε έναν φιλελληνικό σύλλογο που θα προβάλλει ντοκιμαντέρ γύρω από ένα ελληνικό νησί, την Αμοργό.
Το ντοκιμαντέρ ανήκει σε μια Γαλλίδα τη Julia Laurenceauπου, που σαν ένας θηλυκός Λικ Μπεσόν, ταξίδεψε στη χώρα μας και δούλεψε για 6 ολόκληρα χρόνια, για να μας μεταφέρει μέσα από έναν βιωματικό τρόπο την αίσθηση του νησιού. Όπως θα δούμε παρακάτω, η παραγωγός ξεκίνησε από μια απλή επίσκεψη στην Αμοργό και κατέληξε να διαβάζει ελληνική ποίηση και να κάνει καθημερινές δραστηριότητες που είναι συνδεδεμένες με τη χώρα μας, όπως το μάζεμα των ελιών.
Μια Γαλλίδα για την Ελλάδα
Η Julia Laurenceau, θεωρεί πως η Ελλάδα είναι και δική της πατρίδα και πατρίδα όλων μας, είναι μόλις 38 χρονών και μας αφορά. Αν και σπούδασε πολιτικές επιστήμες, έκανε τις μεταπτυχιακές της σπουδές γύρω από την παραγωγή ντοκιμαντέρ.
Μας αφορά γιατί το περίφημο ποιητικό ντοκιμαντέρ της «Το νησί», παραγωγής 2016-7, δεν είναι απλώς διαφήμιση για τη χώρα μας αλλά ένας ύμνος. Ένας ύμνος πολυδιάστατος και βαθιά βιωματικός, έτσι όπως μόνο οι Γάλλοι ξέρουν να δημιουργούν. Ταυτόχρονα είναι ένα γνήσιο δείγμα αγνού φιλελληνισμού, χαρακτηριστικό επίσης των Γάλλων. Για όσους αγαπούν την ποίηση και τη φύση και ξέρουν να μιλούν τη γλώσσα της σιωπής, όπως η ίδια. Δήλωσε εξάλλου στο Grecehebdo «Στην Αμοργό μιλάνε λίγο». Διαβάζουμε στην ιστοσελίδα για το «Νησί» https://fr.ulule.com:
Η σύνοψη της ταινίας
Ένα ελληνικό νησί δέκα ώρες με το πλοίο της γραμμής: Αμοργός.
Μονόχρωμα τοπία, τελετές με προγονικές προφορές, βλέμματα σταθερά.
Σε όλη την ταινία, μια μυθοπλασία, διηγήσεις ζωής, θρύλοι και πραγματικότητες ανακατεύονται για να ζωγραφίζουν το πορτρέτο ενός αρχαίου και στοιχειωμένου νησιού. Τόσο το τοπίο είναι μια ηχώ από αυτές τις ιστορίες – τόσο γαληνευτικό, τόσο απειλητικό. πάντα παράξενο.
Αυτή η ταινία είναι ένας διάλογος μεταξύ ανθρώπων, ζώων, τοπίων και φαντασμάτων.
Αυτή η ταινία είναι ένα ποίημα.
Για ποιο νησί μιλάμε;
Η Αμοργός είναι ένα νησί επίμηκες. Με τη φυσιογνωμία του, θυμίζει συνεχώς τη φύση του ως βράχου στη μέση των κυμάτων. Έτσι παράγει για εκείνον που στέκεται ψηλά, έναν ορίζοντα και ταυτόχρονα έναν περιορισμό.
Η Αμοργός εκφράζεται από τον άνεμο, τα σύννεφα, τη θάλασσα, τους ήχους που παράγουν οι άνθρωποι και τα ζώα που την κατοικούν. Μια από τις πλευρές της είναι στην Ανατολή, η άλλη στη Δύση. Από τη μία πλευρά υπάρχει η ανατολή του ηλίου, από την άλλη η δύση.
Ο βράχος είναι μερικές φορές ωχρός, μαύρος ή πράσινος, όταν η άνοιξη το καλύπτει με χορτάρια.
Μερικές φορές, με το φως στο τέλος της ημέρας, η θάλασσα κοντά στην ακτή της γίνεται κίτρινη.
Στον κεντρικό δρόμο, από τη μια πλευρά υπάρχει νερό, από την άλλη, το βουνό, γυμνό’ οι κατσίκες περιφέρονται τόσο στους δρόμους από μπετόν όσο και στις πέτρες.
Γιατί αυτή η ταινία;
Το «Νησί» είναι μια ταινία στην οποία εργάζομαι έξι χρόνια τώρα. Δηλαδή κατά κάποιο τρόπο με κατοικεί … Με οδήγησε επτά φορές στην Αμοργό, με οδήγησε να μάθω Ελληνικά, να διαβάσω τον Καζαντζάκη, τον Ρίτσο, τον Ελύτη, να δω και να ξαναδώ τις ταινίες του Αγγελόπουλου, του Jean -Daniel Pollet ή του Chris Marker (Η κληρονομιά της κουκουβάγιας)’ να φτιάξω τις ελιές τον Νοέμβριο, να διασχίζω ξανά και ξανά το νησί, να παρακολουθώ την ομίχλη πάνω από το Όρος Προφήτη Ηλία (μία από τις υψηλότερες κορυφές της Αμοργού), να θέλω πεισματικά να βρω μονοπάτια που δεν υπάρχουν στο νησί.
Κατά τη διάρκεια της πρώτης μου παραμονής στην Αμοργό, με κυρίευσε αμέσως η λάμψη που δημιουργεί το μπλε στο οποίο αντιπαραβάλλεται η ξηρότητα του βράχου, ένα πλήρες γέμισμα σε μια γη γυμνή . Ήθελα να κάνω αμέσως αυτό το νησί μια ταινία.
Δεν ήξερα ακόμα ότι αυτή η ομορφιά θα μπορούσε να μετατραπεί σε μια μορφή απειλής, ότι τα σύννεφα θα μπορούσαν γρήγορα να γίνουν μαύρα, ότι μετά από λίγο στο νησί θα αισθανόμασταν ένα είδος καταπίεσης. Το ανακάλυψα με το πέρασμα ενός πρώτου μήνα το χειμώνα.
Στη συνέχεια, έπρεπε να σταματήσω να προσπαθώ να ορίσω τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν ειδικά στην Αμοργό, να τα συνδέσω μεταξύ τους, να μάθω τι με γοητεύει τόσο πολύ, να καταλάβω γιατί το κενό ακολουθούσε την πλήρωση, γιατί το νησί παρήγαγε τόσες κινήσεις.
Κάνω γυρίσματα …
Η Αμοργός είναι μια οντότητα που διαμορφώνει τον άνθρωπο που ζει εκεί – τον κυριεύει αναγκαστικά με τη φυσιογνωμία της και μόνο.
Έτσι γυρίζω την ταινία όπου η ανάγκη νοήματος εκφράζεται έντονα, όπου εκείνοι που το διασχίζουν μοιάζουν να βγαίνουν από τις θρύλους που οι ίδιοι διηγούνται, όπου οι πεποιθήσεις, είτε είναι ορθόδοξες είτε είναι ειδωλολατρικές, προσπαθούν να εκφράσουν αυτό που δεν μπορεί να δηλωθεί – κάνοντας αυτούς τους ανθρώπους που το διασχίζουν (εν πάση περιπτώσει τους χαρακτήρες μου) επεκτάσεις του νησιού, ανθρώπους κυριευμένους από το νησί.
Η ταινία απεικονίζει τη σχέση των ανδρών και των γυναικών με μια μνήμη (αρχαία ή πρόσφατη) που επιπλέει σε αυτό που δεν μπορεί να εκφραστεί με λέξεις, στα τοπία. Προσπαθώ να δώσω ζωή στο αρχαίο στοιχείο και σε διαφορετικούς ιστορικούς χρόνους, γράφοντας στον Ενεστώτα διηγήσεις που προέρχονται από ανθρώπους που αρμόζουν στο νησί ή από τους μύθους τους, μέσω ηχογραφήσεων.
Αναμιγνύοντας τες με τα τοπία που τους έδωσαν τη γέννηση, ελπίζω να διαιωνίσω την ποιητική τους δύναμη, το μυστήριο τους, τις αναπαραστάσεις τους.
Αυτή η ταινία είναι επίσης ένα αφιέρωμα στην Ελλάδα, ένα αποτύπωμα της ιδέας της.
“Όμορφη αλλά παράξενη πατρίδα”, έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης.
Αυτή η παράξενη πατρίδα είναι και δική μας: απεικονίζει την προέλευσή μας, αναζητούμε πάντα στους μύθους και τις πέτρες της περισσότερη φώτιση.
Η προβολή της ταινίας θα γίνει με πρωτοβουλία μιας φιλελληνικής ένωσης που υπάρχει από το 1994, έχει σα σκοπό της τη διάδοση της νέας ελληνικής γλώσσας και διοργανώνει τόσο μαθήματα ελληνικής γλώσσας όσο και πολιτιστικές δραστηριότητες στη Γαλλία. Στο πλαίσιο αυτών των δραστηριοτήτων εντάσσεται και η σημερινή προβολή. Λέγεται Phonie-Graphie.
Σελίδα φιλελλήνων στο Facebook:
Την ταινία μπορούμε να τη δούμε εδώ:
https://www.aegeandocs.gr/index.php/el/movies-el/290-theisland-el
Ο λογαριασμός της Laurenceau στο twitter: https://twitter.com/julialaurenceau
Η ανακοίνωση της σημερινής προβολής:
Με πληροφορίες από την ιστοσελίδα documentonews.gr
