Το πλούσιο υπέδαφος της Συρίας σε φυσικό αέριο (το μεγαλύτερο στη Μέση Ανατολή) και η στρατηγική της θέση όσον αφορά τη μεταφορά του αερίου από τον Περσικό Κόλπο έχουν προκαλέσει έναν πόλεμο χωρίς πραγματική αιτία αλλά με καταστροφικά αποτελέσματα για μία χώρα που ξεχώριζε από τους γείτονές της
Όσοι γνωρίζουν ιστορία και μπορούν να την διαβάζουν σωστά το πρόβλημα στη Συρία δεν είναι ο Μπασάρ αλ Άσαντ. Όπως δεν ήταν στην Λιβύη ο Μουαμάρ Καντάφι, όπως και στο Ιράκ δεν ήταν ο Σαντάμ Χουσεϊν… Απλά ήταν η πρόφαση και μάλιστα φαιδρή από τους …ισχυρούς του πλανήτη να μοιράσουν τα ιμάτια ενός λαού όπως αυτοί θέλουν… Και ενώ σε Λιβύη και Ιράκ το βασικό πρόβλημα ήταν το πετρέλαιο, στην Συρία το θέμα είναι το φυσικό αέριο και οι αγωγοί από τον περσικό κόλπο στην Ευρώπη… Ποιος θα έχει τον κυρίαρχο ρόλο και ποιος από τους μεγάλους θα έχει την εύνοια της Συρίας ώστε να πληρώσει το μικρότερο κόστος. Γιατί οι μεγάλοι θέλουν και την πίτα γεμάτη και τον σκύλο χορτάτο..
Και επί επτά χρόνια στη Συρία μαίνεται ένας πόλεμος που έχει ως θύματα μόνο άμαχους και παιδιά… Οι ΗΠΑ, Ρωσία, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία πρωταγωνιστούν στο μακελειό ανθρώπων μοιράζοντας εδάφη, κέρδη, ενεργειακές πηγές και σφαίρες επιρροής.
Συρία… Μετράει νεκρούς και πληγές
Τι έχουμε δει έως τώρα; οι άμεσοι και έμμεσοι νεκροί από τον πόλεμο ξεπερνούν τους 500.000 ανθρώπους! Συνολικά το 13% του πληθυσμού έχει σκοτωθεί ή τραυματιστεί από την έναρξη της κρίσης τον Μάρτιο του 2011. Πάνω από 2 εκατομμύρια πολίτες έχουν τραυματιστεί. Το προσδόκιμο ζωής έπεσε από τα 70 χρόνια το 2010 στα 55,4 το 2015. Πάνω από 6,5 εκατομμύρια οι εκτοπισμένοι εντός της χώρας, πάνω από 5 εκατομμύρια οι πρόσφυγες. Ο συνολικός πληθυσμός της χώρα έχει μειωθεί κατά 25% και ένα μεγάλο κύμα προσφύγων εγκαταλείπει με κάθε μέσο τη χώρα. Το 2015 ανακοινώθηκε ότι η Συρία ζει σχεδόν χωρίς καθόλου ηλεκτρικό ρεύμα καθώς το 83% του δικτύου ηλεκτροδότησης δεν λειτουργεί εξαιτίας του πολέμου.
Το 80% και πλέον των πολιτών ζει κάτω από το όρια της φτώχειας, σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσιοποιήθηκε τον Απρίλιο του 2016 από τον ΟΗΕ και το πανεπιστήμιο Σεντ Άντριους της Σκωτίας. Σήμερα τα νούμερα είναι ακόμα πιο τραγικά… Αυτή είναι η μόνη αληθινή πραγματικότητα… Και τίποτα περισσότερο. Όμως, το ζητούμενο είναι το «γιατί»; Φταίει ο κακός Μπασάρ αλ Άσαντ; Όχι… Το πρόβλημα έχει να κάνει με το φυσικό αέριο, τους αγωγούς και την ξεροκεφαλιά των ισχυρών να κερδίζουν μέσα από τον πόλεμο.. Εξοπλισμοί βλέπετε…
Η μάχη των αγωγών
Όπως διαβάζουμε στην El Pais τον Μάρτιο του 2011, η Συρία διέθετε αποθέματα 2,5 δισεκατομμυρίων βαρελιών πετρελαίου και 0,3 τρισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων φυσικού αερίου. Όμως, το ζητούμενο είναι οι δύο βασικοί αντίπαλοι του παιχνιδιού: Κατάρ και Ιράν, μοιράζονται τα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου στον κόσμο: 51 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα, θαμμένα σε βάθος 3.000 μέτρων στον Κόλπο. Και πρέπει να περάσουν μέσω Συρίας για να φτάσουν στον … προορισμό τους. Οπότε;
Το 2009, το Κατάρ πρότεινε στον Μπασάρ αλ Άσαντ την κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου που θα περνούσε από τη Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία, τη Συρία, την Τουρκία, για να καταλήξει στην Ευρώπη. Όμως, ο πρόεδρος της Συρίας για τα μάτια της Ρωσίας είπε όχι… Κι αυτό γιατί είχε ήδη εκχωρήσει τα δικαιώματα εξόρυξης των υδρογονανθράκων της συριακής ΑΟΖ στα ρωσικά μονοπώλια. Τα συμβόλαια, που υπέγραψαν οι ρωσικές εταιρείες έφτασαν τα 1,6 δισ. δολάρια. Αντίθετα, το 2010, ο
Άσαντ δέχθηκε να λάβει μέρος σε ένα άλλο σχέδιο: τον «ισλαμικό αγωγό φυσικού αερίου» που πρότεινε το Ιράν. Πρόκειται για έναν αγωγό που θα διέσχιζε το Ιράκ και τη Συρία, καθιστώντας την τελευταία σημαντικό ενεργειακό κόμβο. Η κατασκευή αυτού του αγωγού των 1.500 χιλιομέτρων θα χρειαζόταν τρία χρόνια και θα κόστιζε 9 δισεκατομμύρια ευρώ. Η Δαμασκός και η Τεχεράνη υπέγραψαν συμφωνία τον Ιούλιο του 2011, τέσσερις μήνες μετά την εκδήλωση της εξέγερσης κατά του Σύρου προέδρου. Ο σιιτικός αγωγός θα έδινε την ευκαιρία στο Ιράν να ξαναμπεί στη διεθνή αγορά και θα μείωνε την εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία. Ένα τέτοιο σενάριο ήταν εφιαλτικό τόσο για τις σουνιτικές μοναρχίες του Κόλπου όσο και για τους πολιτικούς στην Ουάσινγκτον.
Και στην σκακιέρα του ενεργειακού πολέμου η Συρία δεν μπορεί να έχει ρόλο και δη ουσιαστικά αν και διαθέτει τόσο σημαντικά αποθέματα όσο και στρατηγική θέση… Το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία χρηματοδοτούν τους αντάρτες, με το πρώτο να τους έχει παραδώσει όπλα αξίας 2,7 εκατομμυρίων ευρώ και να έχει προσφέρει το έδαφός του στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες για να τους εκπαιδεύσει. Το Ιράν, από την πλευρά του, εκπαιδεύει και χρηματοδοτεί τον στρατό του Άσαντ, ενώ έχει στείλει στη χώρα και άνδρες της Εθνοφρουράς. Δυνάμεις έχει στείλει και η Ρωσία, που βομβαρδίζει θέσεις τόσο τζιχαντιστών όσο και ανταρτών.
Κερδισμένοι από το εμπόριο όπλων
Και ο πόλεμος αρχίζει… Εάν προσθέσουμε δε και το γεγονός ότι το εμπόριο όπλων αποτελεί το μεγαλύτερο τζίρο για τις ισχυρές χώρες κατανοεί κανείς γιατί πρέπει να υπάρχει πόλεμος… Στη επισκόπησή του 2018, για τις πωλήσεις όπλων σε όλο τον πλανήτη, το Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνών για τη Ειρήνη της Στοκχόλμη (SIPRI) υπολογίζει ότι η ποσότητα των όπλων που εξήχθησαν σε παγκόσμιο επίπεδο αυξήθηκε κατά 10% την περίοδο 2013-2017 σε σύγκριση με την περίοδο 2008-2012. Από τις συγκεκριμένες πωλήσεις όπλων, στις ΗΠΑ αναλογούσε το 34% των του τζίρου την περίοδο αυτή! Οι επιχειρήσεις της πολεμικής βιομηχανίας των ΗΠΑ πούλησαν όπλα σε τουλάχιστον 98 χώρες του πλανήτη, κατά την έρευνα του SIPRI. Οι εξαγωγές όπλων των ΗΠΑ την περίοδο 2008-2012 ανέρχονταν στο 30% του συνόλου σε παγκόσμιο επίπεδο.
Όμως από τους μεγάλους κερδισμένους της παγκόσμιας αύξησης πωλήσεων όπλων είναι και η γερμανική πολεμική βιομηχανία, που υπερδιπλασίασε τις εξαγωγές της σε χώρες της Μέσης Ανατολής και του Κόλπου κατά 109%! Με ποσοστό 26% επί του συνόλου η Γερμανία, καταλαμβάνει ποσοστό σχεδόν ίδιο με εκείνο όλων των σύμμαχων χωρών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, των οποίων το ποσοστό ανέρχεται πλέον μόλις σε 29% αθροιστικά, από 90% που ήταν δεκαπέντε χρόνια πριν. Από τη σφαγή κέρδη εξασφαλίζει και η Ρωσία, η οποία είναι στη δεύτερη θέση παγκοσμίως στις εξαγωγές όπλων, ενώ την ακολουθεί η Γαλλία, η Γερμανία, η Κίνα, η Αγγλία, η Ισπανία και το Ισραήλ. Όλοι αυτοί που σήμερα νιώθουν «αγανάκτηση» για τις σφαγές, τη χρήση χημικών, τα νεκρά παιδιά. Είναι όλοι αυτοί που πούλησαν όπλα για να πραγματοποιηθούν! Οι πωλήσεις όπλων θέλουν αίμα και ο λαός της Συρίας, της Υεμένης το προσφέρουν με το παραπάνω…
Καταλαβαίνει κανείς λοιπόν γιατί όλοι χαίρονται ότι ο Τραμπ πάτησε τα ξημερώματα το κουμπί… Γιατί πολύ απλά έχουμε περισσότερες πωλήσεις όπλων. Όσο για τους νεκρούς Σύριους; Ας είναι καλά τα social media…
