Η Υπατία μας στέλνει τις σκέψεις της από την αγαπημένη της βραχονησίδα και όπως λέει ” Σας στέλνω αγάπη. Και ελπίδα. Πολύ ελπίδα. Και πίστη ότι όλο αυτό θα περάσει. Για να ενώσουμε ξανά τις αγκαλιές μας και να πούμε εκείνη τη συγνώμη. Και εκείνο το ευχαριστώ αδερφέ”.
Έγινα Μαθηματικός γιατί μόλις τέλειωνα τις αγροτικές εργασίες στο θερμοκήπιο του πατέρα μου και περιμένοντας τον έμπορα να έρθει να παραλάβει – μην έχοντας τι άλλο να κάνω- έπαιρνα το μπλοκάκι με τα δελτία παραλαβής και τα γέμιζα στην πίσω πλευρά με μαθηματικά σύμβολα. Τύπους και εξισώσεις από την Άλγεβρα της Α’ Λυκείου. Έτσι χωρίς λόγο, έγραφα…έγραφα…μέχρι που τα σύμβολα έφευγαν από το χαρτί και άρχιζαν να χορεύουν μπροστά στα μάτια μου. Και τότες, όλες εκείνες οι ακατανόητες έννοιες που ουδεμία συμπάθεια τους είχα, σαν να γινόντουσαν έξαφνα ολοκληρωμένα μικροσωματίδια και χωρίς να με ρωτήσουνε εισβάλλανε στο κυκλοφορικό μου σύστημα, ακριβώς όπως ο ιός που τώρα προσπαθούμε να του κρυφτούμε. Έτσι έγινε και μπήκε αυτή η επιστήμη στο αίμα μου. Και παρ’ ολίγον και στις ντομάτες που συνταξιδεύανε με απόλυτα, ρίζες και τετράγωνα.
Συμπέρασμα…να προσέχετε τι γράφετε στην πίσω πλευρά των δελτίων σας. Ειδικά τώρα που έχετε χρόνο για σκότωμα. Που τώρα μάλλον έχετε πολύ. Και αναρωτιέμαι επίσης τούτες τις άπειρες ώρες περισυλλογής και απομόνωσης που έχουμε – οι έχοντες μικρά παιδιά εξαιρούνται ίσως γιατί ούτε περισυλλογή ούτε απομόνωση βλέπω να έχουν…- αναλόγως πως θα εκμεταλλευτούμε λοιπόν το χρόνο μας αναρωτιέμαι τι θα μπορούσαμε να γίνουμε στο μέλλον, μικροί και μεγάλοι. Τι κρυφά ταλέντα και δεξιότητες θα ανακαλύψουμε. Ή στη χειρότερη …τον εαυτό μας. Τα καλά του εγκλεισμού θα πρέπει να είναι αυτά. Μαζί με το γυάλισμα των αρμών στα πλακάκια του σπιτιού μας.
Σκέψεις είπες…
Μα γιατί ολούθε γύρω μου ήρωες αντικρίζω; Τόσο που ντρέπομαι που είμαι στα μετόπισθεν. Φοράνε κάτι άσπρες ποδιές και μάσκες, αλλιώς μόνο μάσκες με άλλες στολές. Πάντως στολές φοράνε. Ήρωες…Μα βλέπω γύρω μου και μερικούς μη- ήρωες. Ευτυχώς δεν είναι πολλοί. Μερικούς που κρατάνε στα χέρια τους τις τύχες ενός ολόκληρου νησιού για παράδειγμα… αλλά κάθε μέρα που περνά, ντροπιάζουν την ιατρική τους μπλούζα για παράδειγμα… Στέκονται πίσω από πορτοπαράθυρα κλειστά και κοιτάνε έξω με ένα μάτι καχύποπτο ενώ αν τύχει και περνάς, με ευκολία θα ακούσεις τα δόντια τους να καταχτυπάνε από το φόβο. Τόσο θόρυβο κάνουνε. Ευτυχώς δεν είναι πολλοί. Ελάχιστοι. Ας μείνουμε στους ήρωες.
Κάθομαι πάνω σε μια βραχονησίδα απροσπέλαστη…ω μη ζηλεύετε. Μα ποιος να μου το λέγε ότι αυτή η μικρή βραχονησίδα θα ήταν τώρα ζηλευτή. Η μικρή – για την ώρα- κιβωτός μου. Κάθομαι που λέτε εκεί και βλέπω και άλλα πράγματα. Ατενίζω το Πέλαγος από τη μικρή αυλή μου, παρέα με τις δεκαπέντε το πλήθος γάτες μου…και βλέπω ό,τι σάπιο και σαρακοφαγωμένο τούτου του κόσμου να βγαίνει στη φόρα. Και είναι τόση η αποφορά του …που είμαι σίγουρη ότι την ακούτε και εσείς. Και ευτυχώς δηλ. που φοράμε μάσκα όλοι για να την αντέξουμε. Τη χειρουργική εννοώ γιατί την άλλη την πετάξαμε. Φαίνεται ότι αυτός ο ιός δεν προσβάλλει μόνο το αναπνευστικό μας σύστημα. Προσβάλλει και την ανθρωπιά μας… Γι’ αυτό και η τόση αποφορά μάλλον. Πρέπει, φοβάμαι, όταν περάσει τούτη η λαίλαπα, να κάνουμε όλοι μια βαθιά αυτοκριτική. Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου. Και να πούμε ένα συγνώμη αδερφέ, ένα ευχαριστώ αδερφέ. Και θέλω να μπορώ να περπατήσω ξανά στα σοκάκια του νησιού μου με το πρόσωπό μου ακάλυπτο και να είναι και τα άλλα πρόσωπα που συναντώ ακάλυπτα… και να μυρίζω στον αέρα φρεσκοψημένο ψωμί και το βασιλικό στις γλάστρες και ό,τι άλλη σπιτίσια μυρωδιά που ευωδιάζει ίσαμε βαθιά στην ψυχή μου και όχι ετούτη την αποφορά. Των μικρών ανθρώπων…
Σκέψεις είπες…
Αυτός ο ιός δεν προσβάλλει μόνο το αναπνευστικό σύστημα. Προσβάλλει και τα προσωπικά δεδομένα. Νόσησες; Θα το μάθει όλη η Ελλάδα. Ποιος είσαι, που πήγες, πούθε έρχεσαι ή πούθε κατεβαίνεις. Καλά για το γείτονα δεν το συζητώ. Αυτός ούτως ή άλλως ήξερε και πότε τηγανίζεις ψάρι. Σ’ αυτά τα μικρά νησιά. Και θα είναι τόσο μεγάλος ο διασυρμός και ο στιγματισμός για σένα και το εγγύς περιβάλλον σου- τις περιβόητες επαφές σου- που πιο πολύ θα άγχεσαι γι’ αυτό παρά για το αν θα βγεις νικητής από την μάχη που πρόκειται να δώσεις για τη ζωή σου. Γιατί θα έχεις και μια μάχη να δώσεις.
Αυτός ο ιός προσβάλλει και τον Έρωτα. Όσοι το αντικείμενο του Πόθου σας είναι εκτός στενού οικογενειακού κύκλου…την βάψατε. Ειδάλλως μπορεί να είναι και ευλογία. Ειδάλλως θα πρέπει να ανεχτείτε τον άθλιο σύζυγο ή τη μέγαιρα γυναίκα σας. Και μαζί μια ευκαιρία να αγαπηθείτε ξανά. Μπορεί να μην είναι τόσο άθλιος ή τόσο μέγαιρα τελικά…Σε κάθε περίπτωση ευλογία. Καιρός πια να καθαρίσει η ήρα από το στάρι.
Ολούθε ήρωες αντικρίζω πάλι. Και φοράνε ρούχα απλά καθημερινά αυτή τη φορά. Όλους εσάς. Με ή χωρίς αναπνευστήρα. Που παλεύετε με το φόβο και την ανασφάλεια του αύριο. Που παλεύετε για τα παιδιά σας. Ή τις επιχειρήσεις σας. Γιατί παιδιά σας είναι κι αυτά.
Ήταν μερικές σκέψεις…
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς από τη βραχονησίδα που σας έλεγα. Σας στέλνω αγάπη. Και ελπίδα. Πολύ ελπίδα. Και πίστη ότι όλο αυτό θα περάσει. Για να ενώσουμε ξανά τις αγκαλιές μας και να πούμε εκείνη τη συγνώμη. Και εκείνο το ευχαριστώ αδερφέ.
Υπατία
