Ημερολόγιο καραντίνας και στάση στην Ανάφη… Η Σοφία μας μεταφέρει σκέψεις και εικόνα από το ταξίδι στην Ανάφη και τις ημέρες που περνάει εκεί με θέα της πανέμορφη παραλία του Ρούκουνα έχοντας στο πλευρό της τον καλό της και … απέναντι την μικρότερη αδελφή που ετοιμάζεται για Πανελλήνιες.. Και μας λέει; ” Πέρυσι τέτοιον καιρό αγωνιζόμασταν για να έχει πλοία το νησί, τώρα δεν θέλουμε να έρθει κανείς”.
Τα πρώτα μέτρα κατά της Πανδημίας με βρήκαν στην Σύρο, με την φίλη μου να αναρωτιέται ”Τι θα κάνω το παιδάκι τόσες μέρες”. Μια ελαφριά ανησυχία υπήρχε. Στο πλοίο για Πειραιά έκανα μόνο τις απαραίτητες μετακινήσεις απολυμαίνοντας τα πάντα, μέχρι και το πληκτρολόγιο του υπολογιστή. Φτάνοντας στον προορισμό μου δεν μπορούσα να παρ ακούσω την εντολή του πατέρα μου ”Ταξί να πάρεις” .
Της Σοφίας Κολυδά (Ανάφη)
Ομολογώ πως τότε φοβήθηκα. Καθώς είχα τα τελευταία ιατρικά ραντεβού και να μαζέψω τα πράγματα μου για την τελευταία φάση της μετακόμισης μου. Οι γύρω μου είτε ανησυχούσαν πολύ , είτε καθόλου. Αυτό που δεν άντεχα να βλέπω ήταν άνθρωποι πάνω σε δίκυκλα χωρίς κράνος αλλά με μάσκα. Δεν ξέρω τι σκέφτονταν, αλλά έλεος βρε παιδιά. Καθώς τα μέτρα εκτείνονταν ακύρωσα όλα τα υπόλοιπα ραντεβού μου, ομολογώ με χαρά. Κλείστηκα στο σπίτι με τον σύντροφο μου για πέντε μέρες. Μόνο εκείνος πήγαινε για ψώνια. Και η ξαδέρφη από τον πρώτο όροφο ότι ήθελα μου το άφηνε στο πάτωμα και έφευγε τρέχοντας.
Αφ ότου δεν εμφανίσαμε κανένα σύμπτωμα αποφασίσαμε να πάρουμε το πλοίο της επιστροφής για την Ανάφη. Τουλάχιστον, καθάρισα όλο το σπίτι, αφού έφευγα δια παντός. Στο καράβι μπήκα με μάσκα και γάντια, μέσα στο αμάξι. Απολυμάναμε την καμπίνα.
Φτάνοντας στο νησί, μας περίμενε ομάδα ενημέρωσης για τον Covid-19, όπου μας άφησαν φακέλους ενημέρωσης στα αμάξια μας. Και βουρ για Ρούκουνα , στο σπίτι του συντρόφου μου, ευτυχώς παραθαλάσσιο. Ήρθε η μάνα μου να πάρει πράγματα που της έφερα με γάντια και μάσκα. Της τα άφησα σε μια γωνία και τα πήρε.
Είχα σκοπό να το πολεμήσω, να μην με πάρει από κάτω. Πως να μην τρέχω σε δουλειές συνεχώς;
Πως να μην βλέπω τους δικούς μου; Μια ολίγην μελαγχολία με έπιασε στην αρχή. Άντε να βάλουμε ένα υποτυπώδη πρόγραμμα. Ο σύντροφος μου στις δουλειές του, σκάψιμο, φύτεμα, πότισμα. Εγώ του χωριού (και όχι της εξοχής) που να τα ξέρω; Μόνο πότισμα ήξερα, και αυτό με ερωτήσεις. Πρωινός καφές με μουσική, δουλειές στο σπίτι , έπλυνα τα πάντα νομίζω, μαγείρεμα, δουλειές στον υπολογιστή, βόλτα τον σκύλο.
Μια φορά πήγα στην χώρα το βράδυ, πήγα σπίτι, μου έδωσε η αδερφή μου την άλγεβρα και η μάνα μου σπανακόπιτα. 5 λεπτά και αυτά ήμουν στο παράθυρο.
Μέσα σ΄όλα αυτά αποφάσισα να διαβάσω αυτά που είχα αφήσει από καιρό, να τα πιάσω από εκεί που τα είχα αφήσει. Διάβασα άλγεβρα α΄ λυκείου μετά από 10 και κάτι χρόνια. Δεν θυμόμουν και πολλά. Μα δεν είναι κρίμα να διαβάζουμε τόσο πολύ και να μην θυμόμαστε τίποτα;
Ε και κάπου εκεί με έπιασε αυτός ο πανικός, αυτό το αίσθημα που δεν αντέχεις άλλο την κατάσταση. Θάλασσα έβλεπα, καθαρό αέρα είχα. Τι να πουν οι άλλοι στις πόλεις;
Έπειτα πάλι ξαναμετράς και πάλι τα βάζεις σε τάξη. Τα μαθήματα αυτοβελτίωσης μέσω σκάιπ , βοηθούν . Κάπου εκεί ήρθε σε τελική μορφή ένα τραγούδι που είχα γράψει. Καθώς το ανέβαζα στο Υοutube, ανέβαινε και η διάθεση μου.
Όπως όλοι οι Δήμοι, έτσι και ο δικός μας, συνεδρίασε μέσω τηλεδιάσκεψης. Οι νέοι είμασταν εντάξει οι μεγαλύτεροι κάπως δυσκολεύτηκαν.
Σήμερα, έπειτα από την καραντίνα , η ημέρα μου δεν διαφέρει και πολύ, με την διαφορά ότι πάω στην χώρα για ψώνια και για να δω λίγο τους δικούς μου. Κατά τα άλλα εδώ στην εξοχή μας.
Αυτό που μου αρέσει που είμαστε αποκλεισμένοι , είναι ότι χαίρομαι πράγματα που σε άλλη περίπτωση δεν θα το έκανα. Καθώς ένα απόγευμα είχα πάει για κάπαρη , είδα το ηλιοβασίλεμα από την παραλία . Αυτό το Πάσχα δεν θα χρειάζεται να σερβίρω (συγνώμη μαμά) αλλά να απολαύσω αυτά που μπορώ. Αν είχαμε ανοίξει το εστιατόριο θα έπρεπε να είμαι εκεί.
Δεν ανησυχώ για το κοντινό μέλλον, θα τα καταφέρουμε. Το πολύ να απολαύσουμε περισσότερο την θάλασσα από τους επισκέπτες μας !
Πόσο απρόβλεπτη είναι η ζωή. Πέρυσι τέτοιον καιρό αγωνιζόμασταν για να έχει πλοία το νησί, τώρα δεν θέλουμε να έρθει κανείς. Νομίζω είμαστε οι τελευταίοι που ήρθαν στο νησί, και προχτές το μόνο όχημα που εκφόρτωσε το πλοίο ήταν το ασυνόδευτο αμάξι του ταχυδρομείου.
Όλα αυτά σας τα γράφω από το μπαλκόνι μου , όπου το μόνο που ακούω είναι κουδούνια κατσικιών . Μετά από μια ήρεμη ημέρα, όπου πήγα στην χώρα για ψώνια, γενική καθαριότητα, πότισμα, κόψιμο λεμονιών , βάψιμο νυχιών.
Η καραντίνα με βρήκε ελεύθερη , επιχειρηματία και ταξιδιάρα ψυχή και θα με αφήσει μόνιμο κάτοικο Ανάφης, δημόσιο υπάλληλο και σε συγκατοίκηση με το πιο καλό παιδί του νησιού!
Θαρρώ πως είναι πιο εύκολο να αλλάζουν όλα μαζί , παρά λίγα λίγα, όπως συμπέρανα και από τα λόγια της δασκάλας μου! Όσο δεν έρχεται κανείς στο νησί είμαστε ασφαλείς. Γι ‘ αυτό φίλτατε που θες να έρθεις στο νησί μας, μην έρθεις τώρα να χαρείς.
Όλα θα πάνε καλά, έχουμε ζήσει και χειρότερα παιδιά.
Υπομονή μόνο .
Υπομονή και στην αδερφή μου που δίνει πανελλήνιες και κάνει μαθήματα μέσω σκάιπ ( αμ εγώ δεν έκανα θαρρείτε;; )
Η δική μου συμβουλή είναι να αναπληρώσετε τον χαμένο χρόνο. Να ακούσετε την μουσική που είχατε ξεχάσει, να βάλετε τα αγαπημένα ρούχα σας, ακόμα και αν δεν κουμπώνει το κουμπί, don’ t worry, να διαβάσετε αυτά που είχατε αφήσει . Και όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν .
Ό,τι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό. (ΝΙΤΣΕ) … Α και καλή Αγία Ανάσταση να έχουμε…
