Το σχολείο της Σχοινούσας συμμετείχε στον διαγωνισμό του Ιδρύματος Λασκαρίδη «Η θάλασσα που θέλω να έχω» – Η βράβευση, η καθημερινότητα της διευθύντριας και το παράπονό της
Χθες το πρωί, Τετάρτη 18 Μαϊου η Σοφία Αντωνιάδου στον δρόμο για τη δουλειά της έκανε μια στάση. Το σχολείο στο οποίο υπηρετεί ως διευθύντρια, το Γυμνάσιο με λυκειακές τάξεις Σχοινούσας, ήταν ανάμεσα στα 600 σχολεία από όλη τη χώρα που συμμετείχαν στις εξετάσεις της «Ελληνικής PISA». «Πήγα να πάρω τον μαθητή της Γ΄ Γυμνασίου που θα έγραφε, ώστε να έρθουμε μαζί στο σχολείο. Ηθελα να είμαι σίγουρη ότι θα είναι στην ώρα του», λέει στην Λίνα Γιάνναρου και την «Καθημερινή». Να, που καμιά φορά ένα σχολείο με πέντε μαθητές μπορεί να έχει για τον εκπαιδευτικό περισσότερες έγνοιες από ένα σχολείο με 105.
Ναι, το σχολείο στη Σχοινούσα έχει πέντε μαθητές και επτά διδάσκοντες. Συμπεριλαμβανομένης της κ. Αντωνιάδου, που είναι φιλόλογος. «Αυτό έχει τις δυσκολίες και τις ευκολίες του», λέει η έμπειρη δασκάλα, που φέτος κλείνει 30 χρόνια στην εκπαίδευση. «Για εμάς το κάθε παιδί είναι ένας κόσμος ολόκληρος. Εχει την απόλυτη προσοχή μας. Ξέρεις το παραμικρό του πρόβλημα και πρέπει να το αντιμετωπίσεις».
Η Σχοινούσα ήταν επιλογή της. Είχε όρεξη να υπηρετήσει κάπου όπου θα φαινόταν χρήσιμη, όπου το μεράκι της θα έπιανε τόπο. «Αφού μεγάλωσα τα παιδιά μου, τα έφτασα στο μεταπτυχιακό και το διδακτορικό, αποφάσισα να φύγω για ένα νησί. Εκανα αίτηση και από τον Δεκέμβριο του ’20 είμαι εδώ». Γνωρίζοντας την αγάπη για τη δουλειά της, η οικογένειά της στήριξε την απόφασή της.
Ο μικρός τόπος –200 κάτοικοι είναι όλοι κι όλοι– έχει τις ιδιαιτερότητές του. «Οταν φυσάει αέρας πέφτει το Διαδίκτυο, για παράδειγμα. Το σχολείο δεν έχει καλό Ιντερνετ, ούτε 24 mbps. Οι συνάδελφοι έκαναν τηλεκπαίδευση από τα σπίτια τους. Παρ’ όλα αυτά, όταν φέτος έπεσε χιόνι, μπήκαμε κατευθείαν στην πλατφόρμα και κάναμε μάθημα εξ αποστάσεως». Για να τους ενημερώσει, κάλεσε έναν έναν τους γονείς των παιδιών. Ολοι τους έχουν το δικό της τηλέφωνο. Ετσι κύλησε και η κρίση με την COVID-19.
«Τους έπαιρνα και τους έλεγα ότι τα παιδιά πρέπει να έρθουν με self test. Φαρμακείο δεν υπάρχει, πηγαίναμε οι εκπαιδευτικοί και παραλαμβάναμε τα τεστ από τον “Σκοπελίτη” και έκανα εγώ τη διανομή αποβραδίς για να είμαι σίγουρη». Είναι προφανές ότι μια ακόμα πρόκληση σε αυτές τις συνθήκες είναι να θέτει ο δάσκαλος όρια στον συγχρωτισμό εκτός ωραρίου. «Χρειάζεται ώστε να διατηρεί τον ρόλο του». Η απομόνωση, πάντως, κάνει και καλό. «Στη διάρκεια της θητείας μου ολοκλήρωσα ένα μεταπτυχιακό που είχα ξεκινήσει και έχω παρακολουθήσει πολύ ενδιαφέρουσες επιμορφώσεις. Στον μικρό τόπο δεν έχεις περισπασμούς», λέει η κ. Αντωνιάδου.
Το μεγάλο της παράπονο φέτος ήταν ότι δεν ήρθε καθηγητής φυσικής αγωγής σε έναν τόπο χωρίς κάποιον σύλλογο ή ομάδα – θα αποτελούσε κάποια διέξοδο για τα παιδιά. «Ακόμα και ένα γηπεδάκι που υπάρχει είναι καταστραμμένο. Εχω κάνει πολλές προσπάθειες να γίνει κάτι να φτιαχτεί, έχω μιλήσει στο υπουργείο, σε φορείς, εταιρείες, μέχρι και στους Αντετοκούνμπο έχω γράψει!».
Στα καλά, συμπεριλαμβάνεται το ότι δεν αντιμετωπίζει φαινόμενα που ταλανίζουν τους εκπαιδευτικούς στις μεγάλες πόλεις, όπως ο σχολικός εκφοβισμός. «Κάνουμε όμως συνεχώς σχετικές δράσεις, γιατί τα παιδιά μπορεί να τον αντιμετωπίσουν στο Διαδίκτυο», λέει. Πρόσφατα το σχολείο συμμετείχε στον διαγωνισμό του Ιδρύματος Λασκαρίδη «Η θάλασσα που θέλω να έχω», στο πλαίσιο του οποίου τα παιδιά «διέσωσαν» μερικές εκατοντάδες πλαστικά μπουκάλια από τα σκουπίδια με τα οποία κατασκεύασαν ένα τέρας, τον… Πλαστικοφάγο, καταγράφοντας την όλη διαδικασία σε ένα ευφάνταστο βίντεο. Αν θα κερδίσουν, λίγο μετράει. Η συμμετοχή τούς κρατάει συνδεδεμένους με την υπόλοιπη Ελλάδα. Από πέρυσι το σχολείο μετέχει στην αξιολόγηση.
