Αθήνα. Νοέμβριος 1973. Η πόλη δεν κοιμάται. Είναι σε εγρήγορση. Ολα κινούνται σε ρυθμούς που κανείς δεν μπορεί να προδικάσει. Κάτι αλλάζει; Κάτι νέο έρχεται; Η μήπως θα υπάρξει αντίδραση;
Το Πολυτεχνείο έχει κατάληψη. Εκατοντάδες φοιτητές είναι εντός του συγκροτήματος. Χιλιάδες πολίτες είναι έξω… Τι θα συμβεί; Πως θα αντιδράσει η τότε Κυβέρνηση;
Μία Ναξιώτισσα, η Κατερίνα Πρωτονοταρίου θυμάται. Μέσα από τη σελίδα του εκπαιδευτικού Στέφανου Κληρονόμου το 2019, έχουμε την εξιστόρηση εκείνων των στιγμών…
“Εδώ Πολυτεχνείο_εδω Πολυτεχνείο!!! Τα πρώτα συνθήματα που ακούγονταν στο ραδιόφωνο στην αρχή δειλά_δειλά και μετά δυναμώναν προμηνύαν την αλλαγή που θα ερχόταν!
17 Νοεμβρη του 1973. τα αδέρφια μου και εγώ μέναμε σε ένα διαμέρισμα στα Εξάρχεια. Δερβενιων 55. Ειχαμε έρθει στην Αθήνα από τη Νάξο για φροντιστήρια. Ήδη ο αδερφός μου ήταν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη και μεις μόνες με την αδερφή μου.
Παλέβαμε εγώ να περάσω σε καμια σχολή και κείνη σαν μεγαλύτερη να με προσέχει και να με προστατεύει. Ήταν καιρός που στην Αθήνα επικρατούσε μια αναστάτωση μια φορτισμένη ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη λες και ήτανε ένα ηφαίστειο που προσπαθούσε να εκραγεί αλλά δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα. Καταλήψεις στα πανεπιστήμια σε διάφορες σχολές και πόλεις στη Νομική και στο Πολυτεχνείο. Έβραζε ο τόπος εκείνο το διαστημα
… Οι φοιτητές του Πολυτεχνείου στην αρχή δειλα_δειλα αργότερα πιο θαρρετοι είχαν καταλάβει το κτίριο. Μετά προστέθηκαν κι άλλοι φοιτητές από άλλες σχολές και κόσμος αγανακτησμενος που ήθελε να συμπαρασταθει. Που ήθελε να φωνάξει Φτανει_φτανει ως εδώ! Απέξω στους δρόμους Στουρναρη Πατησίων λαοθαλασσα που έφτανε μέχρι τα Εξάρχεια,!
Ήμουν ανάστατη με την κατάσταση που επικρατούσε. Δεν με κρατούσε το σπίτι. Δεν μπορούσα να διαβάσω. Πηγαινορχομουνα στο πολυτεχνείο μαζί με την αδερφή μου συνεχώς. Υπήρχε ένας φόβος αλλά μου άρεσε αυτό που γινότανε. Φτερουγιζε η ψυχή μου. Η κατάληψη αυτή διήρκησε μέρες.
Κάποιος φίλος του αδερφού μου μας ειδοποίησε ότι θα κατέβαιναν τα τανκς και να προσέχουμε. Κάπου θα το άκουσε να λέγεται. Να προσέχετε ήταν οι συμβουλές του πατέρα μου από το τηλέφωνο και να κοιμηθείτε στο σαλόνι από την μεριά των Δερβενιων και όχι της Αράχωβης.
Τη βραδιά εκείνη ξυπνήσαμε από το θόρυβο που έκαναν τα τανκς πάνω στην άσφαλτο από την κάγκελο πόρτα του πολυτεχνείου που έρριψαν και μπήκαν μέσα. Συγχρόνως οι φωνές των φοιτητών τα ουρλιαχτά του κόσμου που ήταν μαζεμένοι. Οι σφαίρες έσκισαν τον ουρανό μέσα στη νύχτα και λάμψεις έκαναν την νύχτα μέρα. Ο φόβος και ο τρόπος μας είχε κυριεύσει. Οι δύο αδερφές αγκάλιασμα ες υπακουσαμε τις συμβουλές του πατέρα μας.
Ακούγονταν οι φωνές των παιδιών που τρέχανε μες τους δρόμους για να σωθούνεΚαποιες πόρτες άνοιξαν μα πολλές από φόβο έμειναν κλειστές. Ο ύπνος μας πήρε τα χαράματα και ξυπνήσαμε νυσταγμένες Η Αθήνα μύριζε μπαρούτι λες και είχε γίνει πόλεμος.
Ακόμα οι σφαίρες έπεφταν λεωφορεία σταματούσαν και ξεκινούσαν κόσμος φώναζε ακόμη. Ξαφνικά ακούω τις φωνές της αδερφής μου μέσα από το δωμάτιο Μου :τρέχα-τρέχα να δεις μια σφαίρα τρύπησε το τοίχο του δωματίου σου και έπεσε πάνω στο γραφείο σου πάνω στο βιβλίο της χημείας.
Έτρεξα να δω τη σφαίρα που ήταν πάνω στο ανοιχτό βιβλίο μαζί με τα χώματα που έπεσαν από την τρύπα που είχε ανοίξει. Κοντό στάθηκα και σκέφτηκα τι θα.μπορουσε να είχε συμβεί αν καθόμουνα στο γραφείο και διάβαζα χημεία.
Ευτυχώς εκείνες τις μέρες δεν είχα καθόλου όρεξη για διάβασμα. Πήγαμε στους συγγενείς απέναντι τη θεία την Ειρήνη του Γναντη τη γυναίκα και ξαδέρφη του πατέρα μου η οποία όταν έμαθε για τη σφαίρα δεν ήξερε τι να κάνει.
Πήγαινε πανικό λήψη πάνω κάτω και έλεγε συνεχως:να προσέχετε να πρόσεχετε. Ήρθε και ο αδερφός της ο Μιχάλης θείος κι αυτός να δει αυτό που συνέβη και δεν πίστευε στα μάτια του. Έχουν περάσει 46 χρόνια από τότε.
Ακόμα σκέπτομαι τι θα μπορούσε να έιχε συμβεί και αναρωτιέμαι πως η σφαίρα τρύπησε τον τοίχο και πόσο μεγάλο βεληνεκές είχε. Έχουν περάσει τόσα χρόνια και εγώ νομίζω πως ήταν χτες
Σήμερα μίλησα με την αδερφή μου και την ρώτησα αν θυμάται. Θυμάμαι μου είπε και μάλιστα την σφαίρα την είχα κρυμμένη αλλά κάποιος από εσάς μου την πήρε. Να ψάξετε να τη βρείτε. Και εμείς τα αδέρφια της ψάχνουμε να τη βρούμε ύστερα από τόσα χρόνια μέσα στα πράγματα μας στα σπίτια μας και στο σπίτι μας το πατρικό.
Τη Σφαίρα εκείνη που θυμίζει το πολυτεχνείο και τα χρόνια μας τα νεανικά!
Και γράφει η αδελφή της η Φιλίππα (που επίσης ήταν εκεί) το κοτσάκι
“μαζι σου εθυμηθηκα///τα χρονια τα νεανικα!
και θαρρω πως ειν η μερα///κεινη που βρηκα τη σφαιρα!
που πεσε μες το βιβλιο///σου απ το πολυτεχνειο!
ζησαμε στα Εξαρχεια/// μαζι τη περιπετεια!”
