Τα μέλη της Ελληνικής Λέσχης Φίλων Κλασικής Μοτοσικλέτας ήρθαν στη Νάξο το διήμερο 28 – 29 Μαΐου στη διάρκεια του 23ου Classic Trophy μας έκαναν να δακρύσουμε με την επιστροφή στα … παιδικά μας χρόνια και έφυγαν γεμάτοι αγάπη και θετική ενέργεια
Ξεκινάμε επί … προσωπικού και προς τον Κυριάκο Κουκά, τον πρόεδρο της ΛΕΜΟΝ (Λέσχης Μοτοσικλετιστών Νάξου) και στον οποίο λέμε «Κυριάκο όχι δεν είσαι …κωλόπαιδο, αλλά το σαγόνι μου έπεσε. Ναι, ζήλεψα. Οι κλασικές μηχανές είναι πανέμορφες. Και σε ταξιδεύουν σε έναν άλλο κόσμο»… Ακόμη και η XT500 του Στάθη Ψάλτη (εξού και το κωλόπαιδο) μπορεί να σε γοητεύσει… Για ένα διήμερο η Νάξος έγινε πρωταγωνίστρια στο μαγικό κόσμο των Φίλων Κλασικής Μοτοσικλέτας. Η Λέσχη που αριθμεί 400 μέλη, μπορεί να μην κατέβασε όλο το στόλο της αλλά διάβολε οι 60 μηχανές που έδωσαν το παρών μας συγκίνησαν όλους και μας έκαναν να τις αγαπήσουμε… Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς όταν αυτές μπήκαν το βράδυ του Σαββάτου υπό τους ήχους του Born To Be Wild στην πλατεία του πρώην Δημαρχείου. Οι έντεκα εξ αυτών προέρχονται από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είτε «συμμαχικές» όπως οι BSA 20 είτε οι Triumph 3HW είτε … γερμανικές όπως η Zundapp KS 750 με το καλάθι της αλλά χωρίς το οπλοπολυβόλο… Μηχανές που έχουν ξεπεράσει τα 70 χρόνια ζωής(η AJS 350 ήταν η μεγαλύτερη ηλικιακά καθότι του 1938 (!!!) αλλά αντέχουν. Όπως δε μας είπαν οι κάτοχοί τους «τις βγάζουμε στο δρόμο και αντέχουν. Σήμερα έτρεξαν 140 μίλια και αύριο άλλα 100. Και είναι μία χαρά…»
Αστυνομικές
Από εκεί και πέρα, είδαμε μία δεύτερη κατηγορία μηχανών, της Post War (1946-60) που αριθμούσε 25 και στην πλειονότητά τους ήταν BMW σε όλες τις παραλλαγές της γνωστής εταιρίας ενώ στην 3η κατηγορία, τις πιο …μοντέρνες (G Modern 1971 – 84) οι Honda, MotoGuzzi αλλά και οι υπόλοιπες γιαπωνέζικες είχαν την τιμητική τους… Οι δύο Suzuki πάντως με την …αστυνομική όψη φόβισαν αρκετούς ειδικά όταν κινούνταν αυτόνομα από τη στιγμή που οι περαστικοί είχαν την αίσθηση ότι είναι ακόμη εν ενεργεία. Εντάξει, είναι και από τις μικρότερες ηλικιακά καθότι της δεκαετίας του 80…
Οι συλλέκτες όπως αρέσκονται να αποκαλούνται απόλαυσαν τη παραμονή τους στη Νάξο, κάθε λεπτό τόσο της διαδρομής που ήταν αρκετά δύσκολη καθότι έκαναν το γύρο του νησιού μέσα από χωματόδρομο (Καστράκι – Αγιασό) ενώ κάλυψαν όλη σχεδόν την περιφέρεια της Νάξου. Και τη Κυριακή η βόλτα στο Χαλκί και την Ποταμιά τους έμεινε αξέχαστη. Επίσκεψη στο Λαογραφικό Μουσείο στο Καλόξυλο όπου ο κος Χωριανόπουλος έχει κι εκείνος τα δικά του μυστικά όσον αφορά τις μηχανές, περιήγηση στο Αποστακτήριο της Οικογένειας Βαλληνδρά και στο El Gallery της κας Μαράκη που ήταν η μεγάλη χορηγός και πάντα στο πλευρό των παιδιών της ΛΕΜΟΝ με την ίδια να δηλώνει ότι «ένιωσα όπως στη Νέα Υόρκη».
Ανάσταση
Όσο για τους ίδιους τους συλλέκτες; «Για εμάς δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα χόμπι. Ακόμη και η ίδια μας η ζωή. Αυτό που μας αρέσει είναι να νιώθουμε τη χαρά της δημιουργίας. Βρίσκουμε μηχανές που για κάποιο λόγο είναι …ξεχασμένες και τις ανασταίνουμε. Όλη αυτή η διαδικασία μας εξιτάρει. Από …παλιοσίδερα τους δίνουμε ζωή. Και στη συνέχεια θέλουμε να βρούμε κι άλλη». Οι περισσότεροι εξ αυτών δεν έχουν μόνο μία μηχανή. Λέγεται ότι ένας εκ των συλλεκτών έχει περισσότερες από 100 στη διάθεσή του ενώ ο πρόεδρος της Λέσχης Φίλων Κλασικής Μοτοσικλέτας. Βασίλης Γιάννου, φημολογείται ότι έχει στο γκαράζ του την μηχανή που οδηγούσε ο Λόρενς της Αραβίας. Μία Brough Superior (συνολικά είχαν κατασκευαστεί 350) που είχε χαρακτηριστεί ως η «Ρολς Ρόις» των δίκυκλων και αργότερα πήρε το όνομα «Λόρενς» προς τιμή του διάσημου Εγγλέζου πολεμιστή…
Όπως εντυπωσιακή ήταν και η τρίκυκλη Zundapp KS 750 την οποία ο ιδιοκτήτης της την βρήκε διαλυμένη και την έστησε από την αρχή με σιδερόβεργες ώστε να μπορέσει να αντέξει. Και όλοι την κοίταζαν με ιδιαίτερη προσοχή. Άλλωστε το συγκεκριμένο μοντέλο έχει πρωταγωνιστήσει σε δεκάδες πολεμικές ταινίες όπου οι γερμανοί καταδιώκουν τους εχθρούς τους με τις τρίκυκλες μηχανές να σκορπούν τρόμο…
Όμορφα
Γενικά οι συλλέκτες πέρασαν όμορφα. Τους άρεσε πολύ η Νάξος και όπως είπαν οι περισσότεροι θα ξανάρθουν, για διακοπές. Όμορφη ξεχωριστή εμπειρία. Όπως και αυτή που βιώσαμε εμείς…
Άλλωστε το κλασικό είναι πάντα όμορφο. Και όπως μου έλεγε κι ένας φίλος «αυτές τις μηχανές όταν τις ακούς να κινούνται χαλαρά σου θυμίζουν το γουργουρητό μιας γάτας, Όταν όμως γυρίσεις με δύναμη τη γκαζιέρα, το
ουρλιαχτό σε κάνει να ανατριχιάζεις… Και για να τις οδηγήσεις αυτές τις μηχανές θέλεις πάνω απ όλα ψυχή»…
Για τους συλλέκτες όμως αυτό που μετράει είναι η …παρέα. Να περνάνε όμορφα. Και έχουμε την αίσθηση ότι αφήνοντας την Νάξο θα κύλισε ένα δάκρυ ανάμεσα στα σκληρά χαρακτηριστικά του προσώπου τους… Εμείς απλά τους λέμε ένα ευχαριστώ που μας ξύπνησαν μνήμες, μυρωδιές, καπνούς και χρώματα μίας άλλης εποχής ενώ ξύπνησα και τους κατοίκους της Νάξου ενόψει και της καλοκαιρινής περιόδου που έρχεται …
