Ο Ιωάννης-Ραφαήλ Μαυρομάτης με 18.100 μόρια είναι ο πρώτος των πρώτων στην ομάδα Ανθρωπιστικών Σπουδιών – Η επιλογή από μικρός να ακολουθήσει την Νομική και η εικόνα του πατέρα του, Φώτη Μαυρομμάτη – να ασκεί την δικηγορία τον κράτησε “αιχμάλωτο” από την πρώτη στιγμή – Τι λέει για το μέλλον του, το μπάσκετ και την φοιτητική ζωή που έρχεται
“Η επιτυχία είναι επιστέγασμα της συστηματικής και αδιάλειπτης προσπάθειας και έρχεται να δικαιώσει τους κόπους και τις θυσίες στις οποίες υποβάλλονται οι μαθητές και οι οικογένειές τους. Αισθανόμαστε ιδιαίτερα υπερήφανοι ως γονείς που ο γιος μας Ιωάννης – Ραφαήλ στις πανελλήνιες εξετάσεις συγκέντρωσε 18.320 μόρια καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση στο πεδίο των Ανθρωπιστικών Νομικών και Κοινωνικών Επιστημών στο νησί της Νάξου και εισάγεται στη Νομική Σχολή“.
Η χαρά δεν μπορεί να κρυφτεί, έτσι δεν λένε; Ουπς! Δεν το λένε για τη χαρά. Για τον έρωτα το λένε, και το βήχα. Όμως, όταν μιλάμε για Πανελλαδικές εξετάσεις, ο “έρωτας” ή ο “βήχας” δίνουν τη θέση τους στη “χαρά” ή στη “λύπη”.
Οι Φώτης Μαυρομμάτης (δικηγόρος και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Νάξου και ΜΙκρών Κυκλάδων) με την σύζυγό του Μαρία Κονδύλη (εκπαιδευτικός) δεν μπορούσαν την περασμένη εβδομάδα να κρύψουν τη χαρά τους… Και προχώρησαν στην ανάρτηση που διαβάσατε. Μπορεί το Υπουργείο να μην δίνει τα ονόματα των επιτυχόντων λόγω των προσωπικών δεδομένων, αλλά η χαρά των γονιών σ αυτή την περίπτωση δεν γνωρίζει από … Νόμους.
Ο Ιωάννης – Ραφαήλ, το δεύτερο παιδί της υπέροχης τρίτεκνης οικογένειάς τους, ακολουθεί τα βήματα της μεγαλύτερης κόρης τους, Καλλιόπης – Εμμανουέλας που είχε περάσει στο Πανεπιστήμιο. Αμφότεροι με πολύ υψηλούς βαθμούς. Η Καλλιόπη – Εμμανουέλα με 17.900 μόρια (σ.σ. σε διαφορετικό σύστημα μοριοδότησης) πριν από τρία χρόνια πέρασε στην Ιατρική και τώρα ο Ιωάννης – Ραφαήλ με 18.100 περνάει στην Νομική… όποια κι εάν επιλέξει…
Βέβαια, με βάση τους βαθμούς που έγραψε στις Πανελλαδικές εξετάσεις θα μπορούσε να επιλέξει κι άλλη σχολή, αλλά η Νομική για τον Ιωάννη – Ραφαήλ ήταν και είναι στο αίμα του. Θέμα DNA; Μπορεί. Άλλωστε οι πρώτες παραστάσεις είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά έτσι δεν λένε;
Πως συγκέντρωσε αυτή την βαθμολογία που τον φέρνει στην κορυφή της Νάξου μέσω του ΓΕΛ, όσον αφορά την ομάδα προσανατολισμού στις Ανθρωπιστικές Σπουδές; Έγραψε 17 στην Έκθεση, 16.3 στα Αρχαία Ελληνικά, 19.2 στην Ιστορία και 19.9 στα Λατινικά. Βουρ για Νομική…. !!
Αγαπημένη του ταινία; “Μου αρέσουν αυτές που έχουν δράση, με τον δικηγόρο να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και να μάχεται ώστε να αποδώσει δικαιοσύνη. Να αναδείξει την αλήθεια”... Κάτι σαν τον κινηματογραφικό Μιτς Μακ Ντιρ (σ.σ. τον ενσάρκωσε ο Τομ Κρουζ) στην ταινία “Η Φίρμα” που τα βάζει ακόμη και με τους συναδέλφους του, αρκεί να λάμψει η αλήθεια…
Εντάξει. Λίγο τραβηγμένο; Μπορεί! Να μην ξεχνάμε όμως και το DNA που λέγαμε. “…πήρα το μικρόβιο από τον πατέρα μου. Μου άρεσε από μικρός η Νομική. Με γοήτευσε αυτή η εικόνα του μαχόμενου δικηγόρου μέσα σε μια αίθουσα όπου παλεύει για τα ιδανικά του”.
Ρομαντικός θα πείτε ε; Μπορεί ένας 18χρονος να σκέφτεται έτσι; Κι όμως… “Από τις πρώτες εικόνες που θυμάμαι είναι αυτές στην αίθουσα του Πρωτοδικείου της Νάξου. Μπήκα μέσα να παρακολουθήσω μία δίκη και μαγεύτηκα. Η αίθουσα, οι αντίδικοι, οι δικαστές, το ακροατήριο. Αυτό ήταν!”.
Θα μπορούσε βέβαια, να επιλέξει και κάτι διαφορετικό από τη Νομική, αλλά πως μας λέει ο Ιωάννης – Ραφαήλ: “…μου αρέσουν οι ξένες γλώσσες. Τα Λατινικά, μου ήταν εύκολα και άγγιξα το τέλειο. Γνωρίζω ήδη Αγγλικά, Γαλλικά και … ξεκίνησα Ιταλικά . Όμως, δεν σκέφτηκα τον εαυτό μου σε άλλη σχολή ή κατεύθυνση. Ίσως στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών ή στο Πολιτικών Επιστημών. Αλλά από την Α’ Λυκείου ήταν όλα ξεκάθαρα μέσα μου…”
Στην τελική ευθεία
Ο Ιωάννης – Ραφαήλ από τα τέλη Δεκεμβρίου, αφήνει τα πάντα στην άκρη και σκέφτεται μόνο τις πανελλαδικές. “Στις εξετάσεις δεν είχα δυσκολίες. Τα θέματα ήταν γι’ αυτούς που είχαν διαβάσει καλά. Αναμενόμενος ο βαθμός δυσκολίας. Τα Αρχαία ήταν θέμα σωστής βάσης, ενώ την Ιστορία απλά τη διαβάζεις. Βέβαια φέτος είχαμε τεράστιο όγκο ύλης”...
Για να μπορέσει να μείνει συγκεντρωμένος άφησε και τη μεγάλη του αγάπη, το μπάσκετ και τον Πανναξιακό. “Από πέντε χρονών ήμουν με μία μπάλα μπάσκετ στα χέρια. Με βοήθησε πάρα πολύ όσο κι εάν ακούγεται παράξενο κι αυτό γιατί ήταν η διέξοδός μου από το διάβασμα. Παρά την κούραση της προπόνησης γύριζα σπίτι ανανεωμένος και μπορούσα να διαβάσω με άνεση και καθαρό μυαλό. Όμως, από τον Δεκέμβριο και μετά το ελάττωσα πολύ. Το σταμάτησα όσο κι εάν με ενόχλησε. Ηταν η τελική ευθεία και έπρεπε να είμαι μακριά από κάθε … πειρασμό”
Για την δυσκολία λόγω πανδημίας, “…η ουσία είναι ότι μετά από δύο χρόνια πανδημίας, είμαστε οι πρώτοι που επιστρέψαμε και πάλι στα θρανία. Ηταν μία δύσκολη περίοδος για όλους. Ψυχοφθόρα. Χάσαμε στιγμές , τα χρόνια της πανδημίας το σχολείο ήταν απρόσωπα. Χάσαμε ακόμη και την όρεξή μας για το ίδιο το σχολείο”…
Στο ερώτημα το Φροντιστήριο ή το σχολείο παίζει το μεγαλύτερο ρόλο στη πορεία ενός μαθητή προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση ο Ιωάννης Ραφαήλ απαντά: “…όσο καλός μαθητής κι εάν είσαι, το φροντιστήριο είναι απαραίτητο. Λιγότεροι μαθητές, μεγαλύτερη προσήλωση. Θα έλεγα 75 – 25 αν και πιστεύω ότι όλα εξαρτώνται από τον μαθητή. Ούτε ο καθηγητής στο σχολείο, ούτε ο αντίστοιχος στο φροντιστήριο μπορούν να σου ανοίξουν το κεφάλι και να σου τοποθετήσουν γνώση, εάν εσύ δεν το θέλεις”…
Επόμενη ημέρα; “Να ζήσω την φοιτητική ζωή. Είναι σαν ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Θα επιχειρήσω να βιώσω και την εμπειρία των σπουδών στο εξωτερικό μέσω ενός προγράμματος Erasmus ή μεταπτυχιακού, αλλά το μέλλον μου το βλέπω εδώ στην Ελλάδα”
Ο Ιωάννης – Ραφαήλ φεύγει αργά… απολαμβάνει τις καλύτερες ημέρες του χαλαρώνοντας μετά το τελευταίο δύσκολο εξάμηνο. Επιβραβεύτηκε για τις θυσίες που έκανε και είδε τους γονείς του, το Φώτη και τη Μαρία να είναι ευτυχισμένοι. Τον καθοδήγησαν με σοφία και το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρο. Συν τοις άλλοις, ο πατέρας έχει ήδη έτοιμο διάδοχο.
Όπως στις ελληνικές ταινίες… Η ταμπέλα στο γραφείο σε λίγο θα γράφει και “Υιός”. Λίγο είναι;
