Τον “δεύτερο” πατέρα του αποχαιρέτησε μ’ ένα συγκλονιστικό ποστ στο Facebook, o θρύλος του ποδοσφαίρου Ντιέγκο Μαραντόνα
Ο Μαραντόνα είπε ότι η είδηση του θανάτου του Κάστρο τον χτύπησε κατάστηθα σαν μπάλα του τένις που σέρβιρε ο Χουάν Μαρτίν δελ Πότρο, ο αργεντινός τενίστας που παρακολουθούσε στον τελικό του Davis Cup όταν το έμαθε.
«Άρχισα να κλαίω ανεξέλεγκτα», είπε ο Μαραντόνα στους δημοσιογράφους στο περιθώριο του τουρνουά. «Μετά (τον θάνατο) του πατέρα μου, αυτή είναι η μεγαλύτερη θλίψη που έχω βιώσει».
Οι δυο τους συναντήθηκαν για πρώτη φορά το 1987, έναν χρόνο αφότου ο Μαραντόνα συνέβαλε η εθνική ομάδα της πατρίδας του, της Αργεντινής, να κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού, και τέσσερα χρόνια πριν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, που θα σηματοδοτούσε μια περίοδο ακόμη μεγαλύτερων οικονομικών δυσχερειών για την Κούβα.
Μία για πολλούς απροσδόκητη φιλία ρίζωσε ανάμεσα στον συχνά αναιδή κι αλλόκοτο ποδοσφαιριστή και τον διαβασμένο επαναστάτη, η οποία βάθυνε στις αρχές του αιώνα, όταν ο Μαραντόνα πέρασε τέσσερα χρόνια στην Αβάνα στην προσπάθειά του να απεξαρτηθεί από τα ναρκωτικά.
Η Κούβα επιβάλει βαριές ποινές για την κατοχή και τη χρήση ναρκωτικών, όμως διαθέτει ένα από τα καλύτερα συστήματα περίθαλψης του κόσμου κι είναι γνωστό πως στέλνει γιατρούς και ανθρωπιστική βοήθεια σε χώρες που το έχουν ανάγκη.
«Μου άνοιξε τις πόρτες της Κούβας όταν οι κλινικές στην Αργεντινή μου τις έκλειναν κατάμουτρα διότι δεν ήθελαν να κατηγορηθούν για τον θάνατο του Μαραντόνα», εξήγησε ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής.
Ο Φιντέλ Κάστρο εκείνη την περίοδο τηλεφωνούσε τακτικά στον Μαραντόνα, νωρίς το πρωί, για να συζητήσουν για το ποδόσφαιρο ή για την πολιτική. Δεν έπαψε ποτέ να τον ενθαρρύνει να αναρρώσει πλήρως, συνέχισε ο παλαίμαχος των γηπέδων.
«Μου έλεγε πως μπορούσα να τα καταφέρω. Και τα κατάφερα. Κι είμαι εδώ. Και μιλάω γι’ αυτόν», συνέχισε ο Μαραντόνα με τσακισμένη φωνή. «Αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που θυμάμαι από εκείνον».
Γιος βιομηχανικού εργάτη μεγαλωμένος σε μια παραγκούπολη έξω από το Μπουένος Άιρες, ο Μαραντόνα είναι μια από τις πολλές διασημότητες που εξέφραζαν τον θαυμασμό τους για τον Φιντέλ Κάστρο. Το 2005, του είχε πάρει μια συνέντευξη για λογαριασμό ενός τηλεοπτικού δικτύου της Αργεντινής. Τον είχε ρωτήσει πώς ο Τζορτζ Ου. Μπους επανεξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ, κι ο Φιντέλ Κάστρο είχε απαντήσει «απάτη. Η τρομοκρατική μαφία του Μαϊάμι!»
Πέρυσι ο Μαραντόνα, που έχει στο πόδι του ένα τατουάζ στο οποίο εικονίζεται ο Κάστρο, διέψευσε τις φήμες περί του θανάτου του ηγέτη της επανάστασης της Κούβας δείχνοντας στους δημοσιογράφους ένα γράμμα που του είχε στείλει.
Όμως ο παλιός του φίλος δεν ζει πια κι ο Ντιέγκο Μαραντόνα είπε πως θα ταξιδέψει στην Αβάνα για να του αποτίσει φόρο τιμής.
Τον “δεύτερο” πατέρα του αποχαιρέτησε μ’ ένα συγκλονιστικό ποστ στο Facebook, o θρύλος του ποδοσφαίρου Ντιέγκο Μαραντόνα
“Πέθανε ο φίλος μου, ο έμπιστος μου, που με συμβούλευε, εκείνος που μου τηλεφωνούσε ανά πάσα στιγμή για να συζητήσουμε για την πολιτική, το ποδόσφαιρο, το μπέιζμπολ. Ποτέ δεν έκανε λάθος, για μένα ο Φιντέλ ήταν και θα είναι αιώνιος, ο μοναδικός, ο μεγαλύτερος. Η καρδιά μου πονάει, γιατί ο κόσμος χάνει των σοφότερο όλων.
Δεν μπορεί ο καθένας να θάψει μία δικτατορία και να αμφισβητήσει αντιμετωπίζοντας την αμερικανική αυτοκρατορία.
Δεν μπορεί ο καθένας να εξαλείψει τον αναλφαβητισμό σε ένα χρόνο.
Δεν μπορεί o καθένας να χαμηλώσει την παιδική θνησιμότητα από 42% σε 4%.
Δεν μπορεί ο καθένας να παρουσιάσει περισσότερους από 130.000 γιατρούς, εξασφαλίζοντας 1 γιατρό για κάθε 130 άτομα, με το υψηλότερο ποσοστό των γιατρών ανά κάτοικο στον κόσμο.
Δεν μπορεί ο καθένας να δημιουργήσει τη μεγαλύτερη ιατρική σχολή του κόσμου, με 1500 ξένους γιατρούς ανά έτος και 25.000 απόφοιτους ιατρικών σχολών από 84 χώρες.
Δεν μπορεί ο καθένα να στέλνει περισσότερους από 30.000 γιατρούς να εργάζονται σε περισσότερες από 68 χώρες σε όλο τον κόσμο, σε περίπου 600.000 αποστολές.
Δεν μπορεί ο καθένας να φτιάξει την μόνη χώρα της Λατινικής Αμερικής, χωρίς παιδικό υποσιτισμό.
Δεν μπορεί ο καθένας να καταφέρει να δημιουργήσει τη μόνη χώρα της Λατινικής Αμερικής, χωρίς το πρόβλημα των ναρκωτικών.
Δεν μπορεί ο καθένας να πετύχει 100% σχολική εκπαίδευση.
Δεν μπορεί ο καθένας να ταξιδέψει στη χώρα του χωρίς να δει ένα παιδί να κοιμάται στο δρόμο.
Δεν μπορεί ο καθένας να καταφέρει να παρουσιάσει τη μόνη χώρα στον κόσμο που συναντά την οικολογική βιωσιμότητα.
Δεν μπορεί ο καθένας να επιτυγχάνει για το λαό του 79 χρόνια προσδόκιμο ζωής.
Δεν μπορεί ο καθένας να δημιουργήσει εμβόλια κατά του καρκίνου.
Δεν μπορεί ο καθένας να καταφέρει να έχει τη μόνη χώρα που εξαλείφθηκε η μετάδοση από τη μητέρα στο παιδί του ιού HIV.
Δεν μπορεί ο καθένας να καταφέρει τα περισσότερα Ολυμπιακά μετάλλια στη Λατινική Αμερική.
Δεν μπορεί ο καθένας να έχει δεχθεί πάνω από 600 απόπειρες κατά της ζωής του και 11 πρόεδροι των ΗΠΑ να προσπαθούν να τον ανατρέψουν.
Δεν μπορεί ο καθένας να επιβιώνει μετά από 50 χρόνια αποκλεισμού και οικονομικού πολέμου.
Δεν μπορεί ο καθένας να φτάνει τα 90 του χρόνια, με πολύ εξέχουσα θέση στην παγκόσμια ιστορία.
Αγαπήθηκε από εκατομμύρια. Παρεξηγημένη από τους άλλους λίγους. Αυτό που δεν μπορεί να κάνει κανείς είναι να τον αγνοήσει.”
