Ποιος είπε ότι η Νάξος δεν έχει το δικό της μενίρ… Με την αρωγή του ξεναγού Αντώνη Ποθητού αποκαλύπτουμε το μενίρ που σκέκεται στην ευρύτερη περιοχή του Απάνω Κάστρου
Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε τον Οβελίξ… Ξέρετε… Τον γεροδεμένο Γαλάτη που είχε πέσει από μικρός στην χύτρα με το μαγικό φίλτρο που είχε φτιάξει ο Δρυίδης Πανοραμίξ με αποτέλεσμα να έχει υπερφυσική δύναμη… Χόμπι του; Να δέρνει τους Ρωμαίους, ενώ η φωτογραφία που τον καλύπτει είναι να μεταφέρει με χαμόγελο στα χείλη τα περίφημα μενίρ…
Τι σχέση έχει το μενίρ με τον Οβελίξ; Κάποιοι αναφέρουν ότι είναι ουσιαστικά το όνομα του Οβελίξ, γιατί το πήρε από την ελληνική λέξη «Οβολός» που είναι μια ψηλή, λεπτή κολόνα που αρχικά συναντάμε στην Αίγυπτο και που συνήθως είναι χαραγμένη με ιερογλυφικά. Ενώ η δεύτερη εκδοχή είναι ότι ο Οβελίξ κουβαλάει συχνά στην πλάτη του ένα μενίρ. Λαξεύει αυτές τις πέτρες μόνος του και ασχολείται μονίμως με τη μεταφορά τους. Τις πουλάει σε κατοίκους του χωριού ή τις κάνει δώρο για κάποια υπηρεσία που προσέφεραν. Αυτοί οι λίθινοι κολοσσοί έχουν σε γενικές γραμμές τη μορφή οβελίσκου και από εκεί παίρνει το όνομά του ο Οβελίξ.
Τι σχέση όμως έχουν τα μενίρ με τη Νάξο; Τα μεγαλιθικά μνημεία εμφανίζονται στο χρονικό διάστημα από το 3000 έως το 1000 π.Χ. χωρίς ποτέ όμως να κατανοήσουμε το λόγο ύπαρξής τους (αν και κάποιοι μιλάνε για θρησκευτικές εκδηλώσεις)… Μαρτυρίες αναφέρουν ότι μενίρ με ιερογλυφικά έχει εντοπιστεί στη Θεσσαλία και χρονολογείται στην Πρώιμη Εποχή του Χαλκού 3300-2200 π.Χ. Απεικονίζει γυναίκα, ίσως Ιέρεια και βρέθηκε στην θέση Σουφλί, στη δεξιά όχθη του Πηνειού ποταμού, είναι κυκλική με διάμετρο 200μ. και ύψος 4μ.
Τώρα έρχεται ο ξεναγός Αντώνης Ποθητός να μας μιλήσει μέσα από την προσωπική του σελίδα στα social media για ένα άλλο μενίρ που όμως είναι στη Νάξο και δη στο Απάνω Κάστρο στην ευρύτερη περιοχή του Τσικαλαριού… Έχει ύψος 3 μέτρα και ανάγεται στους προϊστορικούς χρόνους.. Ε τα υπόλοιπα στην ανάρτηση του Αντώνη Ποθητού και η οποία ακολουθεί και τον ευχαριστούμε …
“Την έψαχνα καιρό τώρα. Μου πήρε 3 επισκέψεις στο Απάνω Κάστρο για να μου κάνει τη χάρη και να παρουσιαστεί -επιτέλους- σήμερα μπροστά μου, κάτω από το υπέροχο φως του Νοεμβρίου. Στριφογύρισα κάμποσο γύρω της, να βρω την κατάλληλη πόζα, το “κάδρο” που της αξίζει. Να σας συστήσω: μπροστά σας έχετε τη “Στητή Πέτρα”, το “μενίρ” της Νάξου, ένα μεγαλιθικό μνημείο ύψους 3μ που πιθανόν ανάγεται στους προϊστορικούς χρόνους. Θα τη βρείτε λίγο έξω από το Τσικαλαριό, σε ένα χώρο “φορτισμένο” ιστορικά όσο λίγοι στο νησί. Περικυκλωμένη από μια αρχαία νεκρόπολη, στη σκιά του ενετικού Απάνω Κάστρου, σε ένα τοπίο σπαρμένο με γρανιτένιους όγκους που δικαίως χαρακτηρίζεται από πολλούς ως “σεληνιακό”.
Στέκεται κι ατενίζει την κορφή του Ζα, σχεδόν ευθυγραμμισμένα, καθώς και το μαγικό χαλί της Δρυμαλιάς με τα χωριουδάκια της που – όπως λέει κι ο Μανώλης – “μοιάζουν με άσπρες μπαμπακερές τούφες σ’ολοπράσινο τάπητα.” Προσανατολισμός σαφέστατα ανατολικός, κορφή που δείχνει ουρανό, το Στοιβάδειο κι οι μαρμάρινοι φαλλοί της Δήλου, ένας αιγυπτιακός οβελίσκος, μια πυραμίδα, ο μιναρές ενός τζαμιού, το καμπαναριό μιας εκκλησιάς. Όλα τους δείχνουν, υψώνονται να αγγίξουν ή και να καρφώσουν τον ουράνιο θόλο. Υπέρβαση, ανάβαση, ανάληψη, δύναμη και εξουσία. Ουρανός, Σελήνη, Ήλιος, όρος, σύνορο, όριο. Λέξεις και έννοιες που ψιθύρισε το μεγαλιθικό μνημείο σε έναν φαντασιακό απολογισμό για την αμετροέπεια της ύπαρξής του”.
