Ο χρόνος γυρίζει πίσω… σχεδόν 90 χρόνια. Χριστούγεννα του 1935 και μέσα από την σελίδα του “Ορεινού Αξώτη” ο Εμμανουήλ Μιχ. Δημητροκάλλης με την βοήθεια της εφημερίδας “Ναξιακό Μέλλον” μας ταξιδεύει στις Τρίποδες της Νάξου ..
Επίκεντρο; Τα χοιροσφάγια και η αναμονή για την εορτή των Χριστουγέννων.
Διαβάστε την σχετική καταγραφή..
23 του Δεκέμβρη. Στο χωριό έχει βρέξει αρκετά και τα πάντα είναι πεντακάθαρα. Οι χοίροι πια δεν κάνουν τους συνηθισμένους τους περιπάτους στους δρόμους. Λες και κάτι προνοούν.
Κατά το βράδυ όλα είναι έτοιμα, τα ακονισμένα μαχαίρια, τα παλούκια στους τοίχους, τα μεγάλα χαράνια φρεσκογανομένα και εμείς τα παιδιά να περιμένουμε τη μεγάλη στιγμή.
24 του Δεκέμβρη, ξημερώματα, ακούμε κάτω από τα ανάπλια μας κουκουλωμένοι κάτι ύποπτους θορύβους. Σε λίγο έρχονται στ’ αυτιά μας τα γρυλλίσματα των χοίρων. Πετιέμαι πάνω και βλέπω τον θείο μου τον Μάρκο Σκουλουδάκη, τον μπάρμπα Βασίλη Δημητροκάλλη, τον μπάρμπα Σταμάτη, τον μπάρμπα Νικόλα Απειρανθίτη και τα μεγαλύτερα αδέλφια του να έχουν τον χοίρο ανάσκελα. Η μάνα μου, η Κυριακούλα έχει βράσει νερό, οι ξύστες γδέρνουν το τομάρι του και ο χοίρος πλέον κρέμεται στο παλούκι του μαεριού.
Σήμερα είναι μέρα νηστείας μα κοιτάμε λαίμαργα τα μεζεδάκια από τον χοίρο που τα βράζουν και τα κάνουν μπουκουνιές. Μετά τα τοποθετούν σε ένα πιθάρι όμορφα φτιαγμένα και αδειάζουν μέσα τη γλίνα (το βραστό λίπος του χοίρου) μέχρι να σκεπαστεί και το τελευταίο κομμάτι.
25 του Δεκέμβρη, χαράματα, οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα τη Γέννηση του Χρηστού. Εμείς σηκωνόμαστε, βάζουμε τα γιορτινά μας και μαζί με τη μανούλα μας πάμε στη Παναγία τη Τριποδιώτισσα. Ο καλλίφωνος γέρο Παπαγιώργης ψάλει το “Χριστός γεννάται δοξάσατε”. Τελειώνει η λειτουργία, πρωί ακόμη. Πάμε σπίτι. Το φαι τόχε ετοιμάσει από βραδύς η μάνας μας, κρυφά από μας για να μη μαγαριστούμε. Τρώμε με λαχτάρα μετά από 40 μέρες νηστεία και έπειτα χαιρόμαστε στη πλατέα του χωριού τη Μεγάλη Μέρα ….
Με πληροφορίες από τη σελίδα Ορεινός Αξώτης
