Ο Αργύρης Σοφικίτης έφυγε από τη ζωή τον Ιούλιο του 2013, διετέλεσε πρόεδρος της κοινότητας Βίβλου (Τριπόδων) Νάξου για πολλά χρόνια και σήμερα έρχεται η Ευαγγελία Μαργαρίτη μέσα από ανάρτησή της σε σελίδα των social media που έχει σχέση με τις Τρίποδες – να μιλήσει με λίγα λόγια για τον αγαπητό Αργύρη και τη προσφορά του στο χωριό της Νάξου
Ιουλίος 2013. Και το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Νάξου και Μικρών Κυκλάδων στο θλιβερό άγγελμα του θανάτου του επί σειρά ετών προέδρου της Τοπικής Κοινότητας Τριπόδων, Αργυρίου Σοφικίτη, αγωνιστή της Αυτοδιοίκησης και δωρητή του Δήμου Νάξου & Μικρών Κυκλάδων, συνήλθε σήμερα εκτάκτως και εξέδωσε ψήφισμα με το οποίο αναφέρει ότι η εξόδιος ακολουθία του εκλιπόντος θα γίνει δημοσία δαπάνη και να κυματίζει μεσίστια η σημαία στο Δημαρχιακό Μέγαρο, και στο κατάστημα της Τοπικής Κοινότητας Τριπόδων κατά την ημέρα της εξόδιου ακολουθίας.
Ποιος όμως ήταν ο Αργύρης Σοφικίτης; Πριν από δύο ημέρες μέσα από τη σελίδα “Τρίποδες – Βίβλος, το χωριό των Ανεμόμυλων” στα social media, η Ευαγγελία Μαργαρίτη, επιχειρεί ένα είδους λογοτεχνικό μνυμόσυνο, σκιαγράφοντας μέρος του χαρακτήρα που είχε ο Αργύρης Σοφικίτης και το κυριότερο; Μας δίνει μία εικόνα από τη δράση του στη διάρκεια της θητείας του ως πρόεδρος της Κοινότητας… Παράθετουμε το σχετικό απόσπασμα..
Στον Αργυρό…
Τον Αργυρό έχουμ’ εδω και την Αθανασία,
σε μια παλιά Πρωτοχρονιά, που ήτανε στην Πλατεία…
Του Δρυ του Γιάννη είχενε την κόρη τη Μαρία, κολώνα ήταν πάντοτε, στο πλάι του κυρία!
Παιδιά δεν του δώσε ο Θεός αυτά να μεγαλώσει, και τη ζωή του στο χωριό, είχε αφιερώσει…
Μιά εκκλησιά το ’67 εσκέφτηκε να χτίσει,
τον Άγιο Νεκτάριο, είπε να ξεκινήσει…
Απάνω στ’Αρκουλα ψηλά, εκεί είναι χτισμένη,
καμάρι στα κατώχωρα για πάντα πια θα μένει!
Αργότερα γυμνάσιο θέλησε να ιδρύσει
και δίπλα από την εκκλησιά να το οικοδομήσει!
Γρήγορα το τελείωσε και είχε λειτουργήσει
απ’ τα Λιβάδια τα παιδιά εδώ είχαν φοιτήσει!
Και έλεγε: “Εγώ αυτά κάνω με την καρδιά μου,
παιδιά δε μου δώσε ο Θεός μα όλα είναι δικά μου! “
Μια συνοικία πέρα εκεί, έχει όμορφη χτισμένη, και η πλαγιά απέναντι, όλη είναι στολισμένη!
Ακόμα και τα σπίτια του, για το χωριό πουλούσε, γιατί αυτό το χαίρονταν και τον ευχαριστούσε!
Το ’76 όμως μια βράδια, αρρώστησε η Μαρία
κι ώσπου να την προλάβουνε, έφυγε κατευθείαν…
Έζησε χρόνια μοναχός κι απογοητευμένος,
μα έτυχε από το Θεό να είναι ευλογημένος!
Μία γυναίκα βρέθηκε, ίδια με τη Μαρία
στην όψη και στην προκοπή, ήταν η Αθανασία!
Του Αργυρού το ηθικό άρχισε ν’ ανεβαίνει
και πρόεδρος για το χωριό, ετότε κατεβαίνει!
Σαν γίνανε οι εκλογές όλοι τον εψηφίσαν,
γιατί άλλον αρμόδιο καλύτερο δεν είχαν!
Πρόεδρος ήταν του χωριού, για δυό τετραετίες, έργα έκανε πάρα πολλά και αγαθοεργίες!
Και το ηρώον έστησε δίπλα στην εκκλησία
και στων πολέμων έδωσε τους ήρωες αξία!
Για το νεκροταφείο μας, αυτό τώρα θα πούμε
δε βρίσκαμε διάδρομο, ούτε μέσα να μπούμε!
Για χρόνια, μέσα δούλευε για να το συ γυρίσει
και τους νεκρούς μας ήθελε να τους τακτοποιήσει!
Λεφτά ετότε ξοδευε, όλα απ’ το μισθό του,
με την Αθανασία του, πάντοτε στο πλευρό του!
Σιγά σιγά εγέρασε κι έφυγε από κοντά μας,
τα έργα του όμως χαίρονται, αιώνια τα παιδιά μας!
Ένα ανδριάντα έπρεπε, του Αργυρού να στήσουν… να δει και η γυναίκα του,
που θα τονέ τιμήσουν!
Στ’Αρκουλα τώρα κάθεται και μόνη της κοιμάται, όμως κάνεις απ’ όλους μας πια δεν τηνε θυμάται!
Φωτογραφία: Πρωτοχρονιά μέσα της δεκαετίας του 1990…
Ο Πρόεδρος της τότε Κοινότητας Τριπόδων Αργύρης Σοφικίτης, με τη σύζυγό του, Αθανασία Υφαντή…
(Η φωτογραφία είναι από τον “Τριποδιωτη”)
Κάτω από τη σχετική ανάρτηση υπάρχουν δεκάδες σχόλια. Είτε από κατοίκους του χωριού, είτε από άλλους. Οπως τον πρόεδρο του Σχολείου Φιλωτίου κο Γρατσία που αναφέρει: ” Δεν έχω λόγια κ.Ιωάννα, όπως πάντα μέσα σε λίγους στίχους αποτύπωσες ακριβώς το προφίλ του πιο ανιδιοτελή ανθρώπου, που στερούνταν ο ίδιος και η οικογένειά του για να προσφέρει στο κοινό καλό.Ίσως να είναι ελάχιστοι τέτοιου είδους άνθρωποι και η αναγνώριση θα’πρεπε να γίνεται όσο ζουν για να το εισπράττουν, αφού το αξίζουν άλλωστε….Αντίθετα πολλές φορές τον είχα δει να κλαίει από πίκρα για το ακριβώς αντίθετο.Σίγουρα είναι το καλύτερο μνημόσυνο για εκείνον όπως είπε και η Σοφία”
Θα κρατήσω όμως την τελευταία πρόταση της αναφοράς για τον εκλιπόντα “ Στ’Αρκουλα τώρα κάθεται και μόνη της κοιμάται, όμως κάνεις απ’ όλους μας πια δεν τηνε θυμάται!” Εϊναι σκληρό να σε ξεχνούν…
