Το όνειρο του Μανώλη Μανωλά για τη δημιουργία του Βιομηχανικού Πάρκου Σμύριδας στη Κόρωνο ας το κάνουμε πραγματικότητα … Η ανακοίνωση της Οικογένειας και η είδηση για σύλλογο που έρχεται στο φως και την επικαιρότητα
“…. Ως οικογένεια, αποφασίσαμε ότι αντί στεφάνων, θα θέλαμε να συγκεντρώσουμε δωρεές για την αποπεράτωση του Μουσείου Σμύριδας στην Σαραντάρα. Το όνειρο του Μανωλά ήταν η προστασία και η ανάδειξη του βιομηχανικού πάρκου σμύριδας και θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις, θα συνεισφέρουμε με κάθε τρόπο, σε αυτή την κατεύθυνση. Το ποσό που θα συγκεντρωθεί, αν συγκεντρωθεί και όσο είναι, θα δημοσιευτεί και θα διατηρηθεί μέχρι τη στιγμή που θα μπορέσει το έργο να συνεχιστεί….”
Ξεκάθαρα και απλά… Ο Μανώλης Μανωλάς από το πρωί της Παρασκευής δεν είναι πια κοντά μας. Το παράδοξο; Εφυγε ήρεμα, σε αντίθεση με την καθημερινότητά του που ήταν έντονη, γεμάτη πάθος και ζωή (!!!) Ο πόνος της οικογένειας δεδομένος. Οπως και των ανθρώπων που τον γνώρισαν… Τον έζησαν από κοντά. Και όλοι γνωρίζουν ποιο ήταν το πάθος του… Το βιομηχανικό Πάρκο Σμύριδας στην Κόρωνο. Το Μουσείο της Σαραντάρας. Ο εναέριος. Οτι είχε να κάνει με την σμύριδα και την ανάδειξή της.
Μήπως είναι καιρός να ασχοληθούμε επιτέλους όλοι σοβαρά; Οχι απλά να κλαίμε πάνω από ένα …χυμένο δοχείο, αλλά να ενεργοποιηθούμε. Ολοι λίγο πολύ γνωρίζουμε ότι καθημερινά ο εναέριος διαλύεται. Ολοι ξέρουμε τι συμβαίνει, ας μην περιμένουμε άλλο… Κι ας αφιερώσουμε όλη τη δύναμή μας για να κάνουμε το όνειρο του δυναμικού αυτού ανθρώπου πραγματικότητα… Του το οφείλουμε κι ας μην δεχόμαστε πάντα αυτά που έλεγε… Του αναγνωρίζουμε όλοι το πάθος που είχε για την Κόρωνο, τον τόπο του…
Ας δούμε την ανακοίνωση που εξέδωσε η οικογένειά Μανωλά….
“Πριν δώσει εντολή για επικήδειο ο Μανωλάς, το πρώτο που είπε όταν έμαθε τη διάγνωση, ήταν “πρέπει να πάω στο χωριό να φτιάξω τον τάφο”. Τον Ιούλιο στην Αθήνα μας πέτυχε όλους μαζί και μας διπλάρωσε και άρχισε να δίνει οδηγίες, κυρίως στη Δέσποινα, ήθελε μηχανικό, μην τα λέει σε εμάς τους ταπεινούς των άλλων επαγγελμάτων. Εμείς κοροϊδεύαμε, λέγαμε “άσε μας ρε πατέρα με τους τάφους και τα νεκροταφεία” και στο τέλος έβαλε τις φωνές: ΘΑ ΑΚΟΥΤΕ. ΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ. Ναι, του είπα εγώ. Και το πιο μακρόπνοο… γελάσαμε κιόλας, δηλαδή.
Η κηδεία του μπαμπά θα γίνει την Τρίτη στις 14:30. Ο Μανωλάς θα είναι εκεί από νωρίς, περίπου από τις 10 το πρωι, για όσους θέλουν να πουν ένα γειά, για να υπάρχει χρόνος και να αποφύγουμε τον συνωστισμό. Σας παρακαλούμε πολύ να τηρήσετε τα μετρα ασφαλείας, να φοράτε μάσκα, να κρατάτε όσο γίνεται αποστάσεις. Ντυθείτε ζεστά, γιατί το κρύο στην Κόρωνο δεν αστειεύεται.
Ως οικογένεια, αποφασίσαμε ότι αντί στεφάνων, θα θέλαμε να συγκεντρώσουμε δωρεές για την αποπεράτωση του Μουσείου Σμύριδας στην Σαραντάρα. Το όνειρο του Μανωλά ήταν η προστασία και η ανάδειξη του βιομηχανικού πάρκου σμύριδας και θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις, θα συνεισφέρουμε με κάθε τρόπο, σε αυτή την κατεύθυνση. Το ποσό που θα συγκεντρωθεί, αν συγκεντρωθεί και όσο είναι, θα δημοσιευτεί και θα διατηρηθεί μέχρι τη στιγμή που θα μπορέσει το έργο να συνεχιστεί.
Ήδη υπάρχει ένας σύλλογος στα σκαριά για αυτόν το σκοπό και πολλοί άνθρωποι και φορείς που θα παλέψουν μαζί μας σε αυτή την κατεύθυνση. Ήταν το παράπονό του ότι δεν θα προλάβει να δει το έργο να ολοκληρώνεται. Ευχόμαστε ειλικρινά, έστω και μετά τον θάνατό του, το όνειρό του να πραγματοποιηθεί. Του υποσχεθήκαμε ότι θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για αυτό.
Σας ευχαριστούμε πολύ για τη συμπαράστασή σας στο πένθος μας. Τα λόγια σας μας ζεσταίνουν την καρδιά”.
