Εάν θέλετε να βιώσετε μία ξεχωριστή εμπειρία στη Νάξο δεν έχετε παρά να ταξιδέψετε (γιατί για …ταξίδι πρόκειται) έως τον Πάνερμο – Θα συναντήσετε την Γεωργία και τον Αντώνη και θα δοκιμάσετε το Ρακίτο… Είμαστε και από την Απείρανθο εντάξει; Ο Γιάννης Βασαλάκης σε ρόλο οδηγού – ξεναγού
Πάνορμος ή Πάνερμος. Οπως κι εάν το πεις, ακούγεται και κυρίως βιώνεις την εμπειρία του ταξιδιού με την ίδια δύναμη ψυχής. Στην άκρη της Νάξου. Στα … 64 λένε χιλιόμετρα από τη πόλη. Με μία διαδρομή που μόνο εύκολη δεν μπορείς να την χαρακτηρίσεις κυρίως στο τμήμα Απειράνθου – Μουτσούνας. Ομως η ανταμοιβή είναι εξαιρετική. Ειδικά όταν συνοδεύεται από ένα ρακίτο… Από τα χέρια της Γεωργίας και του Αντώνη, που είναι σχεδόν ριζωμένοι πια εκεί στην άκρη του δικού μας κόσμου. Ο Γιάννης Βασαλάκης – ένας ταξιδευτής που μας γνωρίζει μικρές γωνιές της Νάξου – βρέθηκε εκεί πριν από μερικές ημέρες και περιγράφει με τον τρόπο του, αυτή την εμπειρία ζωής..
Η ανάρτηση που φέρει την υπογραφή του αγαπητού φίλου Γιάννη Βασαλάκη στη σελίδα του στα social media
Ο Αντώνης και η Γεωργία είναι από τους ελάχιστους ημι-μόνιμους κατοίκους του Πανέρμου, της πιο απομακρυσμένης παραλίας της Νάξου που βρίσκεται στο νοτιανατολικό μέρος του νησιού, σε έναν φυσικό όρμο που κοιτά προς τη Σχοινούσα, την Ηρακλειά και τα Κουφονήσια. Από τα αρχαία χρόνια το λιμανάκι ονομαζόταν «πάνορμος», μέρος δηλαδή που τα σκάφη μπορούσαν να δέσουν με ασφάλεια σε κάθε καιρό. Εκεί αποφάσισαν να… αράξουν και οι ίδιοι· αγάπησαν το μέρος και αγαπήθηκαν και μεταξύ τους. «Εδώ παντρευτήκαμε κιόλας, θα ‘ναι πόσο, 12-13 χρόνια; Να σ’ εκείνο εκεί το εκκλησάκι πίσω».
Αν ποτέ αποφασίσεις να αψηφίσεις τα 54 χιλιόμετρα απόστασης από τη Χώρα (περίπου μιάμιση ώρα με τις στροφές) και φτάσεις ως εκεί, σίγουρα θα τους γνωρίσεις: έχουν τη μοναδική καντίνα για μεζεδάκια, καφέ, αλλά και… ρακίτο. (όπως το μοχίτο, αλλά με τοπική ρακή). Δεν τους νοιάζει καθόλου η απομόνωση. «Και τα ταξίδια μας έχομενε κάνει αλλά δεν υπάρχει καλύτερο μέρος από δω», μου λένε. «Εδώ θα γυρίζομε. Το σπίτι μας άλλωστε ο Αντώνης το έφτιαξε, με τα χέρια του. Εντάξει, όταν κρυώσει ο καιρός θα επιστρέψομε στ’ Απεράθου, να πάνε και τα παιδιά στο σχολειό. Αλλά πάλι μόλις ξανοίξει, εδώ θα ‘μεστα πάντα»
Τους βγάζω μερικές φωτογραφίες, ήταν λίγο αμήχανοι, τους λέω αστεία για να χαλαρώσουν· ξάφνου απλώνει ο Αντώνης το χέρι του, την αγκαλιάζει τρυφερά και κλικ «Αχουυυ ούτε νιόπαντροι, βρε, δεν έχουμε βγάλει τέτοια» τον πειράζει η Γεωργία γελώντας.
