Η Γαλήνη Μπαρδάνη μέσα από την προσωπική της σελίδα στα social media μας μιλάει για το “ντύσιμο του Απεραθίτη κουδουνάτου” – Οι σκέψεις της και το “ευχαριστώ” σε όσους βοήθησαν για να βοηθήσει το μυστήριο
Παλιότερα, σε εποχές πριν από εμάς οι Απεραθίτες ντύνονταν Κουδουνάτοι.Σε εποχές που δεν υπήρχαν σύλλογοι γιατί ίσως δεν είχε δημιουργηθεί η ανάγκη. Ανάγκη που προέκυψε από την αποξένωση, από τη ζήλια, από τον εγωισμό κι από το φαίνεσθε. Οι εποχές αυτές είναι μια ανάμνηση κι αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Στο χέρι μας είναι να δημιουργήσουμε καινούριες αναμνήσεις είτε με είτε χωρίς ομπρέλα. Νομίζω πως θα πρέπει να είναι ένα προσωπικό στοίχημα για τον καθένα μας. Τα παιδιά μας θα πρέπει να είναι πιο «πλούσια» από εμάς, όταν υπήρξαμε παιδιά.
Της Γαλήνης Μπαρδάνη
Οι Απεραθίτες Κουδουνάτοι ήταν ένα έθιμο που έγινε θεσμός. Σταθερό, αξιακό, επαναλαμβανόμενο, μοτίβο συμπεριφοράς. Οι θεσμοί ταυτίζονται με έναν κοινωνικό σκοπό, υπερβαίνοντας τα άτομα και τις προθέσεις τους με το να καθορίζουν τους κανόνες που διέπουν την συμπεριφορά τους. Άτυπος μεν αλλά δεν παύει να είναι θεσμός. Αυτοί λοιπόν οι άτυποι κανόνες συμπεριφοράς που διέπουν την ύπαρξη μας, καθορίζουν αυτό που είμαστε, περήφανοι, εγωιστές, λίγο τοπικιστές, λάτρεις του κάλους μα πάνω απ’ όλα «ποιητές».
Για να μην παραφραστεί η γραφή μου, όχι δεν γράφουμε όλοι ποιήματα, μα όλοι ποιούμε κάτι από το μηδέν, από τη σκέψη το κάνουμε πράξη, ανάλογα με την κλίση η την αγάπη μας, ο καθένας μόνος του. Φανταστείτε τώρα το αποτέλεσμα της συγκέντρωσης όλων αυτών τρων μικρών «ποιητών». Ο ένας θα βάλει το μυαλό, ο άλλος τα χέρια κι ο άλλος την καρδιά και ξαφνικά το «ποίημα» γίνεται έπος, ξεφεύγει από τα στενά όρια του τόπου και μας κατακλύζει. Ρομαντισμός η πραγματικότητα, αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι πως από εμάς εξαρτάται.
Την Τυρνή Κυριακή που μας πέρασε, είχα την τιμή και τη χαρά να ανοίξω το σπίτι μου για να ντυθούν οι Κουδουνάτοι μας. Το συναίσθημα πολύ μεγάλο για να χωρέσει σε λίγες γραμμές. Άρχισαν να ανηφορίζουν ένας, ένας με τα αμπαδέλια τους ριγμένα στον ώμο και τα κουδούνια περασμένα στις σόμπες τους και ξαφνικά πέρασε από μπροστά μου ο Άρης, ο Δίας, ο Ποσειδώνας, ο Ήφαιστος κι ο Απόλλωνας. Ο Ηρακλής με τον Θησέα. Ο Αγαμέμνονας κι ο Αχιλλέας με τους Μυρμιδόνες. Μυθική παρέλαση.
Αφού ξαπόστασαν μιας κι οι σκάλες ήταν πολλές ήρθαν κοντά τους ο Βύζης ο Νάξιος, ο Ευφορίων, ο Δαμοφών, ο Φειδίας κι άλλοι πολλοί που τους ξεχνάω και τους βοήθησαν να ζωστούν τα κουδούνια τους διπλώνοντας το αμπαδέλι στοργικά γύρω από τη μέση τους. Κράτησαν τις σόμπες τους γερά με το δεξί τους χέρι κι άρχισαν να κατηφορίζουν. Από πάνω τους ήταν η Κλωθώ, η Λάχεσις και η Άτροπος που για καλή μας τύχη είχε το βλέμμα της αλλού στραμμένο. Όμορφοι, Γενναίοι και περήφανοι Απεραθίτες Κουδουνάτοι κατέβηκαν στην πλάτσα και απογειώθηκαν.
Εν κατακλείδι πρέπει να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’ αυτούς που βοήθησαν να τελεστεί το μυστήριο. Η σειρά είναι τυχαία επίσης μπορεί και όχι, για καλό και για κακό διαβάστε την κι ανάποδα : Βδοκιά τσ’ Αλεξάντρας , Γιωργία του Κωτσομάνωλου , Ερήνη τση Παρασκευγής,Αλεξάντρα,Σπυριδούλα, Χριστίνα του Ντουνογιάννη, Κατερίνα Γεροντή, Σαρρορήνη, Βούλα τσ’ Αλεξάντρας,Σοφία της Μπουρμπουτζορήνης,Μαρία του Τζορμπαδογιώργη, Μαρία Τζανίνη, Ερήνη του Νταμουλομανώλη, Σέβη Γαλάνη, Μαρία Ξεφτέρη,την Βασιλική και την Πόπη που αν και μικρές έγιναν μεγάλες ,τη Σοφία της Σεβαστής και τον Απεραθίτικο Πολιτιστικό Σύλλογο τα Φανάρια για το κρασί και τα σκεύη τους.
Και του χρόνου καλύτεροι, περισσότεροι και πιο αγαπημένοι.
