Η Κωμιακή λέει “αντίο” σε ένα δικό της παιδί, τον γιατρό – χειρούργο Παναγιώτη Εμμ. Λιανή του Τρυφερομανώλη που έφυγε νωρίς σήμερα για το ¨αιώνιο” ταξίδι… Τι γράφει ο Giorgos Komiaki για τον ήχο της καμπάνας που ακούστηκε και στέλνει το μήνυμα στους συγχωριανούς του
Ένα παμπάλαιο έθιμο του χωριού μας, (σ.σ. της Κωμιακής αλλά μην νομίζετε λίγο πολύ ισχύει σε όλες τις μικρές κοινωνίας μας ακόμη) που διασώζεται αναλλοίωτο μέχρι σήμερα χωρίς καθόλου να έχει παραμεριστεί από τις δυνατότητες της άμεσης επικοινωνίας που παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία, είναι το χτύπημα της καμπάνας της εκκλησιάς του χωριού για να αναγγείλει το θάνατο κάποιου συγχωριανού.
Του Γιώργου Κρητικού (giorgos Komiaki)
Είναι το στερνό προσκλητήριο του γενέθλιου τόπου, στον θανόντα.
Δεν εξετάζει πού έζησε, πού πορεύτηκε και πού αποχαιρέτησε τον μάταιο τούτο κόσμο.
Δίνει έμφαση στον τόπο που είδε το πρώτο φως.
Όπως στα Πανεπιστημιακά Διπλώματα προτάσσεται ο τόπος καταγωγής του πτυχιούχου και έπειτα ο τίτλος σπουδών, έτσι και ο χτύπος της καμπάνας τονίζει την επιστροφή του τεθνεώτος “εις γην εξ ης ελήφθη”, δηλαδή στο αγιασμένο πάτριο χώμα.
Το χτύπημα της καμπάνας απευθύνεται κατά κύριο λόγο στους ζωντανούς, για να τους θυμίσει ότι…..άνθρωπος ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού, ωσεί άνθος του αγρού ούτως εξανθήσει, ότι πνεύμα διήλθεν εν αυτώ και ουχ υπάρξει και ουκ επιγνώσεται έτι τον τόπον αυτού….και να απαντούν με πίστη : Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν τη επί του φοβερού βήματος του Χριστού αιτησώμεθα. Αμήν….”
Άρθρο από την εφημερίδα Κορωνίδα, φύλλο 38, Μάιος-Ιούνιος 2007, όπου εκείνα τα χρόνια, η ”ψυχή” του Συλλόγου Κορωνίδας και ειδικότερα της εφημερίδας, της οποίας είχε την επιμέλεια, με έμφαση στα ”κοινωνικά” όπου πάντα έγραφε τον επικήδειο του κάθε κωμιακίτη και της κάθε κωμιακίτισσας που έφευγαν, ήταν ο Παναγιώτης Εμμ. Λιανής, του Τρυφερομανώλη..
Σήμερα, πρέπει να γράψουμε εμείς…
Σήμερα, η καμπάνα της Θεοσκέπαστης, χτύπησε γι’ αυτόν…
Τον προσκάλεσε στον γενέθλιο τόπο, που αγάπησε…
Που, αν και τον αποχωρίστηκε για πολλά χρόνια, όπως δεκάδες άλλοι χωριανοί, δεν τον ξέχασε ποτέ…
Στην παραμικρή συζήτηση τον ανέφερε και με την πρώτη ευκαιρία, τον επισκέπτονταν…
Ο Παναγιώτης, εξαιτίας της δουλειάς και της δράσης του γενικότερα, ήταν γνωστός σε όλους…
Γιατρός στο επάγγελμα, υπηρέτησε σε μεγάλα νοσοκομεία της Αθήνας, με δικό του ιατρείο στο Γαλάτσι κοντά στους χωριανούς, αλλά και για κάποια χρόνια στο Κέντρο Υγείας Νάξου.. (σ.σ. πάλεψε για πολλά χρόνια με την επάρατη νόσο) ενώ ως Γενικός χειρουργός διετέλεσε διευθυντής ΕΣΥ στο ΚΥ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ αλλά και πρώην πρόεδρος του
Λάτρης της εκκλησίας και της βυζαντινής μουσικής, δεν έχανε την ευκαιρία να βρεθεί στο αναλόγιο, εξυμνώντας τον Κύριο..
Η Κωμιακή ήταν η αδυναμία του….
Είχε φτιάξει σπίτι και αμπέλι, έτσι ώστε να μπορεί να έρχεται να μένει, αλλά να φτιάχνει και κωμιακίτικο κρασί, που του άρεσε πολύ…
Τα παιδικά χρόνια, τα έζησε στην Πλαθιά Πέτρα, όπου ερχόμενος τα καλοκαίρια, δεν παρέλειπε να την επισκέπτεται..
Καλό ταξίδι, Παναγιώτη….
Σ’ ευχαριστούμε για όλα που πρόσφερες, απ’ όποιο πόστο κι αν βρισκόσουν….
Θα σε θυμόμαστε και θα σε αγαπάμε πάντα…
Συλλυπητήρια στην οικογένεια..
