Νάξος – Φιλώτι: Οταν ο “Καπετάν Νικηφόρος” έφευγε από τη ζωή στο δρόμο, στη στοά Βιβλίου

Καπετάν Νικηφόρος…. ή Βασίλης Γρατσίας με καταγωγή από το Φιλώτι της Νάξου – Από τα πιο σημαντικά στελέχη του ΕΑΜ με ισχυρή παρουσία στον β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – Εφυγε από τη ζωή τον Μάιο του 1992, πεσμένος στο δρόμο, στη στοά του βιβλίου, στο κέντρο της Αθήνας… – Διαβάστε τη αναφέρει η κόρη του σε ανοιχτή επιστολή

Στα ιστορικά βιβλία η αναφορά είναι απλή, αλλά τόσο σημαντική «  Ο Γρατσίας,Βασίλης  Αντιστασιακός, στέλεχος του ΕΛΑΣ. Γεννήθηκε το 1915 στην Αθήνα. Πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο ως έφεδρος ανθυπολοχαγός. Την περίοδο της Κατοχής εντάχθηκε στο ΕΑΜ και το 1944 έγινε καπετάνιος του 3ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Αθήνας με το ψευδώνυμο “Νικηφόρος” και μέλος του ΚΚΕ. Την περίοδο του Εμφυλίου, ήταν από τα βασικά στελέχη της Στενής Αυτοάμυνας. Δικάστηκε από στρατοδικείο και φυλακίστηκε έως το 1964. Πέθανε στην Αθήνα το 1992».

Σε ιστοσελίδα των φίλων του Φιλωτίου Νάξου θα βρούμε την εξής ανάρτηση «Βασίλειος Ιωάννου Γρατσίας (Καπετάν Νικηφόρος, 1917 – 1992) από το Φιλώτι. Έφεδρος Ανθυπολοχαγός. Από τα πρώτα στελέχη του ΕΛΑΣ της Αθήνας. Καπετάνιος Τάγματος του 3ου Συντάγματος της 2ης Ταξιαρχίας του Α’ Σ.Σ.»

Ο εκπαιδευτικός, πρώην βουλευτής και συγγραφέας Νίκος Λεβογιάννης θα γράψει «Ήρωας της Εθνικής Αντίστασης, πέθανε ξεχασμένος και αδικημένος, αλλά έμεινε όρθιος ως το τέλος. Το Φιλώτι θα έπρεπε να τον έχει τιμήσει για όσα έχει κάνει για την ελευθερία, για τη δημοκρατία, για την κοινωνική δικαιοσύνη».

Αλλά και μία ακόμη σε αναφορά στην κόρη του Βασίλη Γρατσία, Εφη: «Ο πατέρας σου ο Βασίλης Γρατσίας, ο θρυλικός καπεταν Νικηφόρος του ΕΛΑΣ Αθήνας, ο ανθυπολοχαγός του αλβανικού μετώπου, ανήκει στη χορεία των ηρώων του έθνους μας και χρέος μας είναι να τον τιμούμε, καθώς του πρέπει». Βέβαια, ο κος Λεβογιάννης έχει αφιερώσει περισσότερο χώρο στα βιβλία που έχουν σχέση με την Νεώτερη Ιστορία της Νάξου (έγινε σχετική παρουσίαση το 2018), όπου γίνεται εκτενής αναφορά στη δράση του «Καπετάν Νικηφόρου», ενός προσώπου που έπαιξε ρόλο στη προσπάθεια της Ελλάδας να βρει τα πατήματά της μετά το πέρας της γερμανικής κατοχής και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε εκδήλωση δε που έγινε στο Γαλάτσι το 2018 αναφέρει ότι «τυχαία μέσα από διαμαρτυρία της κόρης του Εφης, στα social media έμαθα την ιστορία του μετά το πέρας του πολέμου, για την εκδίωξή του από την Στοά του Βιβλίου όπου είχε χώρο για να πουλάει δισκάκια, για την απόγνωση που τον οδήγησε σε πνευμονική εμβολή και τον θάνατο εκεί στο δρόμο».

Και βέβαια έχουμε την ανάρτηση της κόρης του Εφης , όπου μιλάει για την «δολοφονία» του πατέρα της από τον Γιώργο Μπαμπινιώτη. Ας δούμε τι αναφέρει: «Θέλω να πω κι εγώ, πως σαν παιδί, βιώσαμε με τον αδερφό μου την αργή και στυγνή δολοφονία του ηλικιωμένου υπέροχου πατέρα μας , Βασίλη Γρατσία (καπεταν Νικηφόρου, από τα πρώτα στελέχη του ΕΛΑΣ της Αθήνας). Η δολοφονία αυτή υπήρξε στοχευμένη και αδυσώπητη, από τον πρόεδρο της Φιλεκπαιδευτικής Γιώργο Μπαμπινιώτη. Τον εκβίαζε κυνικά και τον εκδίωχνε, διπλασιάζοντας του το ενοίκιο που του κατέβαλε από το αίμα της καρδιάς του.

Ο πατέρας μου, διατηρούσε έναν ημιυπαίθριο πάγκο με μεταχειρισμένα δισκάκια βινυλίου  για να κατορθώσει ηρωικά να μας μεγαλώσει. Ο Μπαμπινιώτης αδίστακτα του έκοψε το ρεύμα και το τηλέφωνο. Ο πατέρας μου ερχόταν δακρυσμένος κάθε βράδυ σπίτι, “το χάνουμε το ποστάκι” μας έλεγε…..  με έβαζε μικρό κοριτσάκι να τηλεφωνάω στη διοίκηση Αρσακείου , να παρακαλώ να του ξανασυνδέσουν το τηλέφωνο μην τύχει καμία ανάγκη και το ρεύμα για να έχει λάμπα και σόμπα. Η ανάγκη δεν άργησε…..παγωμένος από το μόνιμο κρύο της στοάς καθώς ήταν έπαθε λοβώδη πνευμονία στα 74 του χρόνια. Τι κι αν τραυματίστηκε στο Αλβανικό και στα Δεκεμβριανά από βρετανικά πυρά, τι κι αν γλίτωσε την εκτέλεση από τα στρατοδικεία χάρη στους αγώνες της Μπέτυς Αμπατιέλου υπέρ των συναγωνιστών και πολιτικών  συγκρατούμενων με τον άντρα της τον Αντώνη…..η στοά είχε μετατραπεί σε εργοτάξιο το 1992 ….το εμπόρευμα του χώρεσε σε μια σακούλα που κρόταγε με τις στερνές του δυνάμεις….ο ιδρώτας πότισε ολόκληρο το παλιό σακάκι του από τον  ανελέητο πυρετό κι έχασε τις αισθήσεις του στο πεζοδρόμιο της σημερινής στοάς του βιβλίου, επί της οδού Πεζματζόγλου 5. Κανείς δεν μας ειδοποίησε επειδή έμοιαζε από την ταλαιπωρία εγκαταλελειμμένος…..δεν τον πρόλαβα ζωντανό να του πω ότι τον αγαπώ , ήμουν 19 χρονών και ήδη δούλευα για να τον ξεκουράσω…..ο Μπαμπινιώτης τον είχε αποτελειώσει αναίμακτα κι αναίσχυντα τον μπαμπά μου.