Babylonia Bar… Ένα από τα μπαρ της Νάξου που άφησε το στίγμα του χάρη στην ισχυρή προσωπικότητα του ιδιοκτήτη του, του Δημήτρη Μανωλά…. Τέσσερις μόνιμοι θαμώνες γράφουν τον επίλογο αυτού του μαγαζιού, όπως το γνωρίσαμε και το αγαπήσαμε…
Babylonia Bar…. Ένα μπαρ, μία ιστορία, έτσι δεν λέει το κλισέ; Γιατί να μην το χρησιμοποιήσουμε κι εμείς; Πριν από μερικές ημέρες πέσαμε πάνω στην σελίδα που έχει ο ιδιοκτήτης του εν λόγω μπαρ και έλεγε «κλείνει και θα ανοίξει σύντομα»… «Κλείνει»; Τι εννοεί; Και βέβαια η περιέργεια στο …κόκκινο. Όπως ήταν λογικό, αρχίσαμε τις ερωτήσεις…
Και μάθαμε ότι έχουμε αλλαγή ιδιοκτήτη… Το γνωστό Babylonia Bar, στη χερσαία ζώνη της Νάξου, αναμένεται σύντομα να ανοίξει υπό νέα διεύθυνση. Θα έχει όμως τη μαγεία των προηγούμενων χρόνων; Θα βρεθεί κάποιος να αναλάβει το τιμόνι ενός bar που έχει γράψει τη δική του ιστορία στη Νάξο;
Ο αγαπημένος Δημήτρης, the sailor man (σ.σ. υπάρχει άλλωστε και η σχετική αφίσα στο μπαρ που παραπέμπει στον … Παπάϋ της καρδιάς μας) μοιάζει αυτές τις ημέρες να διασκεδάζει την περίοδο της παρατεταμένης ξεκούρασης…
Και σε ανύποπτο χρόνο μας έλυσε μία από τις μεγαλύτερες απορίες που είχαμε ως επισκέπτες στο χώρο που κινούνταν με μεγαλύτερη δυνατή άνεση… Ποια είναι; Μα πως απέκτησε εκείνη την Βασίλισσα να πίνει; Τι δεν την έχετε δει; Προφανώς είναι σε κατάσταση σοκ μετά τα νέα για τον Χάρι και την Μέγκαν… Ε και είπε να πιει κάτι παραπάνω… Και ο Δημήτρης θα μας πει «είχα βρεθεί κάποια στιγμή στη Νέα Υόρκη, είδα μία αφίσα με την Βασίλισσα και μου άρεσε… Την έφερα στο μαγαζί. Την έβαλα στην τουαλέτα. Ήταν σε φυσικό μέγεθος. Όμως, μετά από μερικές ημέρες χάθηκε. Ζήτησα από φίλους να με βοηθήσουν στην αναπλήρωσή της.. Και μετά από μερικές εβδομάδες γέμισε το μπαρ από αφίσες της Ελισάβετ σε διάφορες στάσεις… Ε’ επέλεξα αυτή….»
Απλά πράγματα ε; Το απλό είναι που ταιριάζει στον Δημήτρη και στο πάλαι ποτέ Babylonia Bar.. Και το χαμόγελο. Η αλήθεια είναι ότι κάνοντας μία βόλτα στο διαδίκτυο βρήκε δεκάδες φωτογραφίες από πελάτες, φίλους που χαμογελούν όταν βρίσκονται στον .. όροφο κοιτάζοντας την Νάξο αφ’ υψηλού… Μακάρι να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο… Εμείς πάντως δώσαμε το λόγο σε τέσσερις φίλους του Δημήτρη, ο καθένας με τον δικό του τρόπο εξηγεί τι είναι γι αυτόν το Babylonia Bar…. Όσο για τις υπογραφές τους; Ο καθένας ξέρει ποιος είναι, έτι δεν είναι;
Κάτι το μεταφυσικό
«Πολλές φορές, μετά από μία κουραστική μέρα, μου δημιουργείται η ανάγκη να βγω έξω, να πάω να πιω ένα ποτάκι να χαλαρώσω. Αλλά, συνήθως, η ώρα είναι περασμένη και δυστυχώς η παρέα μου δεν είναι πάντα διαθέσιμη να με ακολουθήσει..
Που να πάω λοιπόν? Θέλω ένα μέρος, που δεν θα ντρέπομαι να κάτσω να πιω μόνη μου ένα ποτό. Που δεν θα νιώθω άβολα όταν κάποιο βλέμμα θα πέσει πάνω μου.. Κάπου που δεν θα ακούσω σκυλάδικα..
Αυτομάτως το μυαλό μου πάει σε ένα μέρος : “Βαβυλωνία” ένα μπαράκι μέσα στην Χώρα, στην παραλία, στο κέντρο της πλατείας Μανδηλαρά.
Ωραία θέα – μπροστά στο λιμάνι. Ωραία ατμόσφαιρα. Χαλαρή μουσική (καμιά φορά και κάπως τρελούτσικη μιας και δεν παίζει ένα συγκεκριμένο στυλ και τα τραγούδια εναλλάσσονται ανάλογα με τις διαθέσεις του ιδιοκτήτη). Ο Δημήτρης, ο άνθρωπος που έστησε αυτόν τον χώρο.. Λίγο ρετρό, στους τοίχους έργα τέχνης, διαφόρων ρυθμών πολλά απ τα οποία είναι δικά του. Ωραίος τύπος. Μια χαρούμενη νότα ενάντια στην μιζέρια της εποχής. Κάνει τους πάντες να νιώσουν οικεία και χαλαρά. Έχει πάντα να σου διηγηθεί μια προσωπική του ιστορία που νιώθεις πως έχει βγει από παραμύθι.. Τόσα βιώματα σε μία ζωή!
Στην Βαβυλωνία, λοιπόν, θα συναντήσεις διάφορους τύπους ανθρώπων, όλων των εθνικοτήτων (το καλοκαίρι κυρίως) όλων των ηλικιών. Πιο ψαγμένα άτομα.. Για την ιστορία το μαγαζί έχει χαρακτηριστεί ως «gay friendly», αλλά πιστέψτε με, είναι η μειονότητα εκεί μέσα. Βρίσκεις όλες τις κουλτούρες, όλα τα γούστα!
Υπάρχει κάτι το μεταφυσικό εκεί μέσα. Σα να μεταφέρεσαι σε άλλον τόπο, σε άλλη εποχή. Πιο χαλαρή, πιο αισιόδοξη… και λίγο σουρεάλ! Μ αρέσει!”
Βαβυλωνία και η χαμένη … παρθενιά
“Βαβυλωνία 2002. Η πρώτη επίσκεψη μου ήταν με τους γονείς μου που ήταν θαμώνες του μαγαζιού. Είχαν και έχουν αδυναμία στο Δημήτρη την οποία κατάλαβα πολύ γρήγορα γιατί. Ο Δημήτρης Μανωλάς είναι το Βαβυλωνία, αγαπημένος μου φίλος, αγαπημένο μου μαγαζί, αγαπημένα άτομα που γνώρισα εκεί. Εύχομαι να είναι καλά, θα μας λείψει η παρουσία του στο μαγαζί και εύχομαι στους καινούργιους ιδιοκτήτες να διατηρήσουν το χαρακτήρα του Βαβυλωνία και να τα πάνε εξίσου καλά. Δημήτρη σε αγαπάμε πολύ!”
“Βαβυλωνία”, το απόλυτο στέκι
“Ένα μπαράκι που ήταν απλά προσωπική υπόθεση.Ήταν ο Δημήτρης! Ένας άνθρωπος διάφανος, ευγενικός, με αστείρευτο χιουμορ και πηγαία καλοσύνη! Ο άνθρωπος που το εμπνευστηκε και το δημιούργησε! Κάθε φορά που θα σκέφτομαι το “Βαβυλωνία” φυσικά θα σκέφτομαι το Δημήτρη.
Για ποιούς λόγους αγάπησα αυτο το μπαράκι? Πολλοί είναι οι λόγοι! Η θετική ενέργεια του χώρου, η ζεστή και όμορφη διακόσμηση του, η απλότητα του, το υπέροχο μπαλκόνι του, τα γενναιόδωρα ποτά του..αλλά ο κυριότερος λόγος ήταν οτι ανέβαινες και έβρισκες πίσω απο το μπαρ (συνήθως) έναν άνθρωπο, χαμογελαστό και όμορφο (κυρίως στη ψυχή), που σε υποδεχόταν “σαν το σπίτι του” και έτσι κατάφερε αυτό το μικρό μπαράκι να το μετατρέψει στο “στέκι” μας, για πολλούς Ναξιώτες για πολλά χρόνια. Και το πιο υπέροχο ήταν οτι έγινε στέκι οχι μόνο για τους ντόπιους, αλλά και για τους φανατικούς τουρίστες του νησιού απο όλον τον κόσμο. Και αυτό συνέβη γιατί πολύ απλά ο Δημήτρης υποδεχόταν στο μαγαζι του με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, με την ίδια ζεστασιά, τους πάντες…φίλους, θαμώνες και τουρίστες…
Το “Βαβυλωνία”, το στέκι μας, με οικοδεσπότη το Δημήτρη κλείνει πια τον κύκλο του. Ναι, τέλος εποχής φυσικά! Αλλά κάθε τέλος είναι και μια καινούργια αρχή και εύχομαι τα καλύτερα στους καινούργιους οικοδεσπότες του “Βαβυλωνία” για να συνεχίσουν από κει που το άφησε ο Δημήτρης…”
Το Βαβυλωνία είναι ο Δημήτρης
“Μέσα σε δεκαπέντε χρόνια παντρεύεσαι, κάνεις τρία κουτσούβελα και προλαβαίνεις να χωρίσεις κιόλας …
Μέσα σε δεκαπέντε χρόνια τελειώνεις όλη την υποχρεωτική εκπαίδευση και σου μένει ένας χρόνος να τελειώσεις και το πανεπιστήμιο …
Μέσα σε δεκαπέντε χρόνια βλέπεις τέσσερις εκλεγμένες κυβερνήσεις και δύο εθνικής σωτηρίας …
Άλλοι πάλι, ψυχαναγκαστικοί σαν εμένα, επί δεκαπέντε χρόνια πηγαίνουν κατά μέσο όρο τέσσερις φορές την εβδομάδα στο ίδιο μαγαζί. Με τον ίδιο ρυθμό, την ίδια ώρα, χρόνος μπαίνει – χρόνος βγαίνει …
Στο Βαβυλωνία πήγα πρώτη φορά, το καλοκαίρι του 2004, το βράδυ που η Εθνική ποδοσφαίρου κατέκτησε το EURO. Ήταν στη γειτονιά μου, αλλά δεν είχε τύχει μέχρι τότε να ανέβω. Με ξένιζε το λαχανί (ή μήπως ήταν μωβ τότε;;;) χρώμα στις πόρτες και στα παράθυρα και η disco – white collar soul – r&b μουσική που με ξενέρωνε. Από εκείνο το βράδυ και για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια (2004 – 2019) έγινε «το μαγαζί μου». Γιατί όμως αλήθεια;;
Η μουσική του για κάποιον με τη στοιχειώδη «ροκ» αξιοπρέπεια (χαχαχαχα!!!), ήταν από αδιάφορη έως άθλια. Κι αν τολμούσες να παραπονεθείς γινόταν ακόμα χειρότερη. Ας μην μιλήσω για τα υπόλοιπα …
Κι όμως, όλα αυτά δεν μ’ ενοχλούσαν καθόλου, όπως δεν ενοχλούσαν κανέναν από τους θαμώνες του μαγαζιού. Γιατί τίποτα από αυτά δεν ήταν το Βαβυλωνία. Το Βαβυλωνία ήταν ο ιδιοκτήτης του ο Δημήτρης ο Μανωλάς, ο Μιμίκος μας. Ένας άνθρωπος που σ’ έκανε αμέσως να νιώθεις καλοδεχούμενος, αποδεκτός, μέρος του χώρου. Ένας ιδιοκτήτης με αστείρευτο χιούμορ (δηλητήριο), αυτοσαρκαστικός, θεατρίνος (όχι ηθοποιός), όλο φιλιά κι αγκαλιές. Ένας άνθρωπος που κράτησε το μαγαζί μόνος του. Ολομόναχος σχεδόν. Και κατάφερε αυτό το μαγαζί να το κάνει στέκι…
Αυτό είναι το Βαβυλωνία κι αυτό το κάνει να διαφέρει από άλλα μαγαζιά. ΕΓΙΝΕ ΣΤΕΚΙ. Όπως το Φλορίνς και ο Σανούδος παλαιότερα, όπως Το La Strada πιο πρόσφατα. Ένα μαγαζί που δεν υπήρχε καμία περίπτωση να νιώσει κανείς μόνος του, ή να μείνει μόνος του. Γιατί όλοι είναι μια παρέα στο Βαβυλωνία. Η παρέα του Δημήτρη του Μανωλά …”
