Η εγγονή της Σοφίας Πρωτονοταρίου – Κοραχάη (Τσαροσοφία) αποχαιρετά την γιαγιά της και τονίζει ” Ευχομαι να σου μοιάσω.”
“…. Η γιαγιά μας εκτός από υπερφροντιστική γιαγιά ήταν και υπόδειγμα μητέρας. Στάθηκε στα παιδιά της βράχος ακλόνητος. Ήταν μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά, φίλη και συνοδοιπόρος. Λένε πως την στιγμή που γεννιέται ένα παιδί, γεννιέται επίσης και η μητέρα. Δεν υπήρχε πριν – η γυναίκα υπήρχε, αλλά ποτέ η μητέρα. Η μητέρα είναι μια νέα ύπαρξη. Αυτή την ύπαρξη την ιερή, την μητρική, η γιαγιά μας την τίμησε με όλο της το είναι. Με ζέση, με αγάπη, ήθος και περισσή αξιοπρέπεια. ..”
Μέρος από τις σκέψεις ή εάν θέλετε τον επικήδειο όγο για την Σοφία Πρωτονοταρίου – Κοραχάη (Τσαροσοφία) που έφυγε από τη ζωή στις 23 Μαΐου 2022. Με καταγωγή από την Απείρανθο της Νάξου και με την υπογραφή της εγγονής της, Σοφίας Κοραχάη…
Ας δούμε το σύνολο των σκέψεων της…
Γιαγιά,
Ήρθαμε σήμερα να σε χαιρετήσουμε, τα παιδιά, τα εγγόνια, οι συγγενείς και οι φίλοι σου. Θα μπορούσε κανείς για ώρες να εξυμνεί την ομορφιά της ψυχής σου. Την καλοσύνη σου και τις αρετές σου. Δεν θα μακρηγορήσω όμως γιατί οι στιγμές είναι αβάσταχτες για τους οικείους σου. Μεγάλος μου φόβος είναι μήπως δεν αποδώσω τα πρέποντα για το μεγαλείο της ύπαρξης σου.
Στην γιαγιά μου από μικρό παιδί, εκεί όπου τα άλλα παιδιά παίζουν ανέμελα και η ζωή τους προσφέρει στιγμές ξεγνοιασιάς και φροντίδας, δεν χαρίστηκε τίποτα. Πάλεψε, δούλεψε, αγωνίστηκε. Και σαν αυτός ο αγώνας προσφοράς να χαρτογραφήθηκε στην καρδιά και την ψυχή της ανεξίτηλος. Η ζωή της ήταν μια ζωή προσφοράς και φροντίδας. Φροντίδας, όχι μόνο για τα παιδιά της, τα εγγόνια, το δισέγγονο και τους στενούς συγγενείς, αλλά για όλους όσους είχαν την τύχη να την γνωρίσουν. Η γιαγιά μας η Σοφία, η σοφή, ήταν μελίρρυτη. Είχε πάντοτε έναν καλό λόγο, όπως της έλεγα “λόγιο – ποιητικό”. Και ήταν ποιήτρια, όντως. Πήρε τα δύσκολα της ζωής και τα μετέτρεψε σε γνώση, σε ήθος, σε κουβέντες ζεστές – ενσυναισθηματικές. Αλλά και πάντα ειλικρινείς – βοηθητικές. Ο λόγος της ήταν για μένα παρήγορος.
Σαν μικρό παιδί, κάθε φορά που με βασάνιζε κάτι ήταν το τηλέφωνο έκτακτης ανάγκης μου. Με έλεγε “φως μου / αστέρι μου / ουρανέ μου / ζωγραφιά μου / φεγγάρι μου…” Και εγώ ένιωθα πολύτιμη και τυχερή. Αν ήταν τώρα εδώ θα μας έλεγε σίγουρα την ιστορία για το πως της χαμογέλασα την ημέρα της γέννησης μου και για το πως το βλέμμα μου διαπέρασε το δικό της, το γαλανό, το κρυστάλλινο.
Μου έλεγε “ο δρόμος σου να είναι πάντα φωτεινός”. Και εγώ της εύχομαι φως, άπλετο φως να συναντήσει στον δικό της. Σε αυτό το νέο ταξίδι προς τον Κύριο που υπεραγαπούσε και πίστευε. Μου έλεγε πάντοτε “προσεύχομαι για όλους σας” και ήθελες πάντα η προσευχή της να σε προφυλάσσει. Γιατί η πίστη της στον Κύριο, όπως και η πίστη της σε κάθε ον ήταν αυθεντική, ειλικρινής και έντιμη. Ο Θεός της έκανε ένα δώρο, να φύγει ήρεμη και γαλήνια-όπως ήθελε να είναι η ζωή της. Ενάρετη.
Η γιαγιά μας εκτός από υπερφροντιστική γιαγιά ήταν και υπόδειγμα μητέρας. Στάθηκε στα παιδιά της βράχος ακλόνητος. Ήταν μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά, φίλη και συνοδοιπόρος. Λένε πως την στιγμή που γεννιέται ένα παιδί, γεννιέται επίσης και η μητέρα. Δεν υπήρχε πριν – η γυναίκα υπήρχε, αλλά ποτέ η μητέρα. Η μητέρα είναι μια νέα ύπαρξη. Αυτή την ύπαρξη την ιερή, την μητρική, η γιαγιά μας την τίμησε με όλο της το είναι. Με ζέση, με αγάπη, ήθος και περισσή αξιοπρέπεια.
Γνώριζε τις ανάγκες των παιδιών της πριν καν τις εκφράσουν και ήταν εκεί βοηθός στην εκπλήρωση τους. Ήταν εκεί να διδάσκει τα δύσκολα μαθήματα, αλλά και για να παρηγορεί. Να σκέφτεται δυο φορές, μια για εκείνη και μια για τα παιδιά της. Ξέρω πως οι κουβέντες της, οι συμβουλές της, η κρίση, η οξυδέρκεια και το φιλόξενο ζεστό της βλέμμα θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη τους και έχουν μιλήσει στην ψυχή τους. Τους συντροφεύουν και τους παρηγορούν.
Η γιαγιά μου λάτρευε ενδόμυχα τις ωραίες, ωφέλιμες συζητήσεις που προάγουν την σκέψη και την κρίση μας. Ήταν ποιήτρια, συγγραφέας. Πάντοτε ένιωθα δέος και θαυμασμό όταν μου μιλούσε. Θα ήθελα να έχω περισσότερες από αυτές τις στιγμές... Θα μου λείψουν, θα λείψουν σε όλους μας.
Σήμερα αποχαιρετούμε την πολυαγαπημένη μας γιαγιά. Ταξιδεύει για να βρεθεί δίπλα στον αγαπημένο της, τον παππού μας που χάθηκε νωρίς, αλλά η γιαγιά μας τίμησε μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής της. Τον τίμησε εν ζωή και τον τιμούσε με τα λόγια της, τα τρυφερά, τις προσευχές και το ήθος της μέχρι την τελευταία της ανάσα.
Να χαιρετήσεις τον παππού γιαγιά. Εύχομαι να σου μοιάσω.
Η εγγονή σου,
Σοφία Κοραχάη
