Οι Βέλγοι επενδυτές στα τέλη της δεκαετίας του 70 ήθελαν να δημιουργήσουν ένα από τα μεγαλύτερα ξενοδοχεία στην Ανατολική Μεσόγειο – Το έργο σταμάτησε και σωστά καθότι οι παραβάσεις δεν είχαν τέλος – Ομως, κανείς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για μία λύση – Από το 2014 ο χώρος ανήκει στο Δημόσιο – Την περασμένη Κυριακή είχαμε πτώση τοίχου… Τι περιμένουμε;
“ΠΡΟΣΟΧΉ….. Το Αλυκο (ξενοδοχείο), καταρρέει, σήμερα παραλίγο να πέσει επάνω μας ολόκληρος τοίχος από πέτρες, γλυτώσαμε για λίγα δευτερόλεπτα… ΜΗΝ μπαίνετε στα κτίρια όσοι επισκέπτεστε την περιοχή …Η φωτογραφία αδικεί την πραγματικότητα…” Αυτή είναι η ανάρτηση που υπάρχει στην σελίδα των μελών της ομάδας Naxos Airsoft Team που σχεδόν κάθε Κυριακή, περνούν ούκ ολίγες ώρες στο πάλαι ποτέ υπό κατασκευή ξενοδοχείο που βρίσκεται στο Αλυκό, στο νότιο μέρος της Νάξου. Βλέπετε, την ώρα που θα ξεκινούσαν ένα ακόμη παιχνίδι, είδαν τις πέτρες από τις καμάρες που οδηγούν στο διάσημο γράφιτι “Screams from the Mediterranean seabed (“Κραυγές από το βυθό της θάλασσας της Μεσογείου”), να πέφτουν μπροστά τους,.. “Μερικά δεύτερα εάν ξεκινούσαν αργότερα, ίσως να είχαμε ατύχημα”, μας ανέφερε ένα από τα μέλη της ομάδας, για να προσθέσει “κάθε εβδομάδα βλέπουμε αλλαγές, Οι πτώσεις είναι συνεχόμενες….”
Ενα ξενοδοχείο που έμεινε στα … μπετά .. Στις 21 Οκτωβρίου 1968 η Επιτροπή Αιγιαλού και παραλίας (Έφορος, Λιμενάρχης, Μηχανικός Δημοσίου) με πρωτοβουλία του τότε Εφόρου Νάξου Ν. Ανδρουλιδάκη επεμβάνει και σταματάει την επένδυση των βέλγων επενδυτών, οι οποίοι είχαν αρχίσει να χτίζουν πάνω στη ζώνη του αιγιαλού, κτίριο που προοριζόταν για εστιατόριο, μαγειρείο κ.λπ. Συνολικά χτίστηκαν κτίρια 7.500 τ.μ. καθώς και τέσσερα ισόγεια διαμερίσματα (μπακαλόους).και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα (περίπου τρείς μήνες)…
Κι από τότε τίποτα… Δικαστικοί αγώνες ο ένας μετά τον άλλο για να διαπιστωθεί ποιοι έχουν τους τίτλους ιδιοκτησίας (σ.σ. μία μάχη που ξεκίνησε όπως μας αναφέρει ο συγγραφέας Νίκος Λεβογιάννης σε άρθρο του με τίτλο “Αλυκό, ένα έγκλημα ζητάει δικαίωση” που δημοσιεύσαμε το 2015) από τα μέσα της δεκαετίας του 40 και μόλις την προηγούμενη δεκαετία έφτασε στο τέλος… Με την τελεσίδικη απόφαση 301/2004 του Εφετείου Αιγαίου το Αλυκό κηρύχτηκε δημόσια δασική έκταση. Ο δικαστικός μαραθώνιος για το Αλυκό, που κράτησε 65 χρόνια (1946 – 2010), έκλεισε οριστικά και τελεσίδικα με την 1417/2010 απόφαση του Γ΄ τμήματος (Πολιτικές αποφάσεις) του Αρείου Πάγου, με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση αναίρεσης που υπέβαλαν οι καταπατητές (1.3.2006) εναντίον της απόφασης του Εφετείου Αιγαίου.
Δυστυχώς, οι αρμόδιοι της Διοίκησης και της Αυτοδιοίκησης στις Κυκλάδες και τη Νάξο, δεν έχουν πράξει μέχρι σήμερα (2020) το παραμικρό για την προστασία του, πολύ περισσότερο για την αποκατάσταση του τοπίου στην προ του 1969 κατάσταση. Ιδιαίτερα κατά την περίοδο 2004 – 2010, που ξεκαθάρισε δικαστικά ότι το Αλυκό ανήκει στο δημόσιο, η Περιφέρεια Ν. Αιγαίου, ως η αρμόδια υπηρεσία δεν έπραξε το παραμικρό για την αποβολή των καταπατητών, για την κατεδάφιση των ερειπίων, για τη λήψη στοιχειωδών μέτρων προστασία του περιβάλλοντος. Και βέβαια ανάλογο μερίδιο ευθύνης βαραίνει και όλους τους άλλους φορείς, με το μοναδικής ομορφιάς κεδροδάσος (εκτείνεται ουσιαστικά έως την Πλάκα, καλύπτοντας όλη τη νοτιοδυτική ακτή του νησιού)
Υπάρχουν καταπατητές μέσα στο Αλυκό, γιατί δεν έχουν κινηθεί ακόμη οι διαδικασίες αποβολής τους; Κάθε λογής αυτοκίνητα αλωνίζουν μέσα στο δάσος και πάνω στις αμμοθίνες. Τα τροχόσπιτα συνεχίζουν να κατασκηνώνουν μέσα στις αμμοθίνες και τους κέδρους, ρυπαίνοντας το περιβάλλον με τα σκουπίδια και τα λύματα των τουαλετών τους, προκαλώντας ανεπανόρθωτη οικολογική καταστροφή. Οι εκχερσώσεις συνεχίζονται από ασυνείδητους ντόπιους, που παίρνουν το εύφορο χώμα του Αλυκού για να ενισχύουν τα περιβόλια τους. Παρατηρείται μεγάλης έκτασης αμμοληψία. Τα ερείπια των τεράστιων κτιρίων των «Βέλγων», καταφαγωμένα απ’ την αλμύρα και την πολυκαιρία, παραμένουν εκεί και είναι άκρως επικίνδυνα για τους τουρίστες που κατασκηνώνουν μέσα. Τα περισσότερα δε απ’ αυτά έχουν μετατραπεί σε απέραντους σκουπιδότοπους. Οι παράνομες χωματερές (μπάζα και σκουπίδια) μέσα στο δάσος είναι δεκάδες, τα εγκαταλειμμένα αυτοκίνητα μέσα στα ερείπια, αλλά και στο δάσος επίσης πολλά, ακόμη και υπαίθριες αποθήκες οικοδομικών υλικών υπάρχουν.
Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα.. Ενας θησαυρός αφημένος στη μοίρα του με όλους εμάς να κλαίμε από πάνω του ανίκανοι να κάνουμε οτιδήποτε, την ώρα που ολοι θέλουμε να το εκμεταλλευτούμε, ο καθένας για τον δικό του σκοπό… Πριν από δύο χρόνια, είχαμε την μεγάλη ευκαιρία να προχωρήσουμε σε δράσεις αναβάθμισης της περιοχής χάρη στην πρωτοβουλιά του Μάριου Βαζαίου, διοργανωτής του Φεστιβάλ Νάξου, ο οποίος προσκάλεσε τον διεθνούς φήμης street artist WD και δημιούργησε μία τέραστια υπαίθρια έκθεση… Ως επίσημος προσκεκλημένος μας παρέδωσε οκτώ νέες πολύχρωμες τοιχογραφίες στο πλαίσιο της εικαστικής έκθεσης “Around & Abound” με επίκεντρο τον Πύργο Μπαζαίου, όπου βρίσκονταν και άλλα ζωγραφικά έργα του. Είχε προηγηθεί ο Σεπτέμβριος του 2015 όταν είχε ζωγραφίσει το Screams from the Mediterranean seabed (“Κραυγές από το βυθό της θάλασσας της Μεσογείου”), εμπνευσμένο από τη μάχη των προσφύγων / μεταναστών να περάσουν το Αιγαίο και να βρουν μία καλύτερη τύχη αφήνοντας πίσω τους τις πληγές του Πολέμου… Και μερικούς μήνες αργότερα, τον είδαμε να μας αφήνει την σφραγίδα του με ένα εκπληκτικό έργο με τίτλο “Unconditional Love” και μία οκτάδα έργων κυρίως σε ασπρόμαυρο φόντο και με ζώα να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο…
Τότε είχε γίνει μεγάλη κουβέντα για τη Νάξο… Και το Αλυκό… Ομως, δεν το εκμεταλλευτήκαμε… Το αφήσαμε.. Και σήμερα καταρρέει.. Και οφείλει, χθες η Δημοτική Αρχή να αναλάβει δράση. Να προφυλάξει το χώρο και κυρίως να αποφασίσει τι μέλλει γενέσθαι… Τα παιδιά, μέλη της ομάδας Airsoft Naxos, έχουν ήδη ενημέρωσει τον Δήμαρχο Δημήτρη Λιανό σε προσωπικό επίπεδο. Αρα, δεν μπορει να πει ότι δεν γνωρίζει.. Τα παιδιά σήμερα προχώρησαν στην πρώτη τους κίνηση, έγραψαν με σπρέι ότι υπάρχει κίνδυνος… Αλλά θα συνεχίσουν. Θα φτάσουν ακόμη και στο κλείσιμο του χώρου, ώστε να μην κινδυνεύσει κανείς άλλος… Μην ξεχνάμε ότι έρχεται καλοκαίρι και σε καθημερινή βάση, η περιοχή δέχεται εκατοντάδες επισκέπτες…
Είναι κρίμα, ένας τόσο όμορφος χώρος στο καλύτερο σημείο του νησιού να χάνεται… Ας βρεθεί λύση, αλλά χθες.. το σήμερα όπως βλεπουμε δεν μπορεί να περιμένει πλέον.
