Κουφονήσια – Μαριέττα Πράσινου: “Πωπωπω δουλειά, Παναγία μου. Για να μεγαλώσεις μόνη τρία παιδιά”

Ο Άρης Κατσίγιαννης κάνει ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του πρότζεκτ του: καταγράφει τις ιστορίες των ανθρώπων που ζουν στα ελληνικά νησιά, πριν αυτές χαθούν. Κάνει τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας πρωταγωνιστές, τους δίνει το βήμα να αφηγηθούν σε πρώτο πρόσωπο τη ζωή τους, με τις ομορφιές και τις κακουχίες της, την ηρεμία και συνάμα την απομόνωση του χειμώνα.

«Το χειμώνα είμαστε ξεχασμένοι, μόνο το καλοκαίρι μας θυμούνται» του λένε οι ντόπιοι από τις Μικρές Κυκλάδες.

Μαζί με την ομάδα του, ταξιδεύουν τον τελευταίο χρόνο σε νησιά των Κυκλάδων – και όχι μόνο, για να καταγράψουν τις ιστορίες των ηλικιωμένων κατοίκων τους. Γιατί το κάνουν αυτό; «Γιατί είναι ιστορίες που κουβαλάνε αλήθεια. Είναι αφιλτράριστες. Δεν έχουν δεύτερες σκέψεις. Μας γνωρίζουν 10 λεπτά πριν και αφιερώνουν ώρες να μας πουν τις ιστορίες της ζωής τους, λες και είμαστε τα εγγόνια τους.

Αμοργός – Θολάρια: Ο 88χρονος “Μπάμπος” μιλάει για το ταξίδι της ζωής του

Μας μιλούν για χρόνια που δεν έχουν καμία σχέση με το τώρα. Για χρόνια με πολλές δυσκολίες. Πράγματα που δεν μπορούμε να τα φανταστούμε, αν δεν τα ακούσουμε και πόσο μάλλον αν δεν τα ζήσουμε».

Ζητήσαμε (μέσα από τη σελίδα του news247.gr) από τον Άρη Κατσίγιαννη να μοιραστεί μαζί μας μια ιστορία από έναν ντόπιο κάθε νησιού των Μικρών Κυκλάδων, όπως τις έχει καταγράψει. Ο Μπάμπος της Αμοργού, η κυρία Μαριέτα από τα Κουφονήσια, ο Γιώργος και η Ποθητή Κωβαίου από την Σχοινούσα, ο κύριος Βαγγέλης από την Ηρακλειά και ο καπετάνιος του Σκοπελίτη αφηγούνται στιγμές από τη ζωή τους σε πρώτο πρόσωπο.

Και σήμερα έχει σειρά η 72χρονη Μαριέττα Πρασίνου από τα Κουφονήσια

«Φτώχεια που λες, πολλή φτώχεια.

Είχα έναν πολύ καλό άντρα, παιδάκι μου, αλλά ήμασταν άτυχοι και οι δυο. Τον έχω χάσει τον άντρα μου, 38 χρόνων παλικάρι ήτανε. Τα είχα τα παιδιά μου μικρά. Η κόρη μου η Μαρία ήτανε μικρούλα, δεν τον καλοθυμάται. Εδώ στα νησιά δεν παντρεύονται ξανά, και αν είχες και παιδιά… Ήταν δύσκολα εκείνα τα χρόνια.

Οπότε 29 χρόνων έμεινα χήρα, 29 χρονών, τα τρία μου παιδιά, δουλειά!

Πωπωπω δουλειά, Παναγία μου. Για να τα μεγαλώσεις, πώς θα τα μεγαλώσεις; Και είχα την μάνα μου την κακομοίρα και τον πατέρα μου και τα πρόσεχαν τα παιδιά μου εδώ, και δούλευα εγώ εδώ στις ταβέρνες, δεξιά αριστερά τα καλοκαίρια. Για να τα μεγαλώσω. Πολλή φτώχεια.

Να σκέφτεσαι πως έρχονται οι γιορτές, τα Χριστούγεννα και να είναι τα παιδιά σου, τρία κοριτσάκια τώρα, ε δεν θέλουν και αυτά κάτι; Τέλος πάντων, το καταφέραμε κι αυτό.

Εγώ με τον άντρα μου, Πράσινος λεγόταν και αυτός, δεν είχαμε καμία συγγένεια όμως. Για να βγάλουν την άδεια του γάμου, μας παίρνανε αίμα, να δουν μη τυχόν και είμαστε ξαδέρφια. Αν ταίριαζαν τα αίματα μας και δεν μας παντρεύανε.

Δεν μας νοιάζει η μοναξιά, για εμάς που έχουμε μάθει σου λέω, δεν μας νοιάζει η μοναξιά.

Μου λένε πως αντέχεις στο Κουφονήσι. Μα αφού έχουμε συνηθίσει από παιδάκια εδώ. Εδώ γεννηθήκαμε, εδώ μεγαλώσαμε, εδώ παντρευτήκαμε, εδώ θα πεθάνουμε”.

Τι λέει ο Αρης Κατσιγιάννης για την Μαριέττα Πρασίνου; “Μια γυναίκα ‘’Μπουμπουλίνα’’ για εμένα, μόνη της, από τα 29 της μεγάλωσε 3 παιδάκια και έκανε τα πάντα για να μην τους λείψει τίποτα. Γυναίκες που άντεξαν τις καταιγίδες και αγκάλιασαν τις χαρές με το ίδιο σθένος.

Γυναίκες που χάραξαν δρόμους για τα παιδιά τους, εξασφαλίζοντας ότι θα βαδίσουν πιο μακριά από ό,τι θα μπορούσαν ποτέ οι ίδιες να ονειρευτούν.

Η κυρία Μαριέττα, είναι μία από τις πολλές γυναίκες αυτής της χώρας, που αφιέρωσαν τη ζωή τους στους γονείς τους, στα παιδιά τους και στον τόπο τους, κρατώντας ελάχιστα για τις ίδιες.

Σε αυτές τις γυναίκες χρωστάμε το τώρα και το εδώ που είμαστε».

Αύριο πάμε .. Σχοινούσα