“… Οι δρόμοι ρόδα γέμονται απ’ τη περπατησά σου
Πολλά ‘παμεν και της κυράς , ας πούμε και του γιου σας .
Έχετε γιο στα γράμματα και γιο εις το ψαλτήρι
Να τον ‘ξιώσει ο Θεός να βάλει πετραχήλι…”
Στίχοι από τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς. Στην πανέμορφη Κόρωνο. Μέσα από το blog του “Ορεινού Αξώτη” και χάρη στο βιβλίο “Ταξίδι στις Μνήμες” των Γιώργου Ψαρρού και Κυριακής Ψαρρού. Χρόνια καλά σε όλους και; Να τα πούμε;
«Πρώτα θα πάρω θέλημα κι ύστερα θα αρχινήσω
Χαριτωμένη συντροφιά να σας καλησπερίσω.
Αύριο είν’ αρχιμηνιά , πρώτη Ιανουαρίου …
Γι αυτό και μεις εβγήκαμεν απόψε να χαρούμε ,
Τραγούδια , ξεφαντώματα και κάλαντα να πούμε ,
Να πούμε την Περιτομή , την περιτιμημένη
Γιατί έτσι το ζάρουνε , σ’ολη την Οικουμένη .
Ο φίλος εις τον φίλο του απόψε να πηγαίνει ,
Γιατί ‘ναι τ’ Άγιου Βασιλειού του μέγα Ιεράρχη,
Που δίνει ολονώ μας γεια , εδώ κι όπου κι αν λάχει.
Η Παναγία η Δέσποινα , η Άγια η Μητέρα ,
Χαρά μεγάλη έλαβεν εκείνη την ημέρα ,
Που περιβρέθει ο Χριστός , βρέφος , μικρό παιδάκι
Κι όλον τον κόσμο δίδαξε σαν το καλογεράκι.
Με σένα πρέπει αφέντη μας καράβι ν’ αρματώσεις ,
Στη Βενετία να το πας , φλουριά να το φορτώσεις .
Στην πρύμνη ναν το μάλαμα , στην πλώρη το λογάρι
Και στα πανιά ντου τα’ ακριβά ναν το μαργαριτάρι.
Και πάλι ξαναπρέπει σου δαμασκηνό τραπέζι ,
Όπως ανθεί η δαμασκηνιά ν’ανθεί και το τραπέζι.
Και πάλι ξαναπρέπει σου καρέκλα καρυδένια
Για να ακουμπάς τη μέση σου τη μαργαριταρένια.
Και πάλι ξαναπρέπει σου καριόλα να κοιμάσαι
Και βελουδένιο πάπλωμα να μην κρυολογάσαι .
Πολλά ‘παμε τ’αφέντη μας , ας πούμε της κυράς μας
Κυρά ψηλή , κυρά λιγνή , κυρά καμαροφρύδα ,
Που χεις τον ήλιο πρόσωπο και το φεγγάρι στήθια
Και τον μικρό Αυγερινό ζαφείρι δαχτυλίδι
Και του κοράκου το φτερό , το χεις καμαροφρύδι
Κυρά μου σαν θα στολιστείς και πας στην εκκλησά σου,
Οι δρόμοι ρόδα γέμονται απ’ τη περπατησά σου
Πολλά ‘παμεν και της κυράς , ας πούμε και του γιου σας .
Έχετε γιο στα γράμματα και γιο εις το ψαλτήρι
Να τον ‘ξιώσει ο Θεός να βάλει πετραχήλι .
Πολλά ‘παμεν του γιόκα σς , ας πούμε και της κόρης.
Πέντε μικροί την αγαπούν και δώδεκα μεγάλοι ,
Και ένας μικρός πραματευτής , εκείνος θα την πάρει .
Σαν ελληνικά σπαθιά , είναι τα δυό της μάτια
Κι όποιον γυρίσει και τον δει , τον κάνουνε κομμάτια .
Τσουρέκια , ξεροτήγανα , τσουρέκια με το μέλι
Κι αμυγδαλοτσακίσματα μας είπανε πως κάνεις
Και μεις τώρα θα φύγουμε και τον καιρό σου χάνεις
Είκοσι τέσσερα ψηφιά έχει η ‘’άλφα βήτα’’ ,
Κι άλλο δεν έχω να σου πω , μόνον την καληνύχτα …
Και εις έτη πολλά .»
