Τηλεόραση. Ασπρόμαυρη. Κάνει την εμφάνισή της στην επαρχία την δεκαετία του 70 και μπαίνει φουριόζα την καθημερινότητα των κατοίκων. Οι συνήθειες αλλάζουν και το …κονσερβοκούτι αποκτά κυρίαρχο ρόλο στην ζωή.
Με την αρωγή του Γιώργου Κρητικού (Giorgos Komiaki) και την πρόσφατη ανάρτησή του μέσα από τη σελίδα του στα social media, παίρνουμε κι εμείς εικόνα από τις πρώτες εντυπώσεις και αντιδράσεις των κατοίκων της Κωμιακής στην εμφάνιση της τηλεόρασης.
Ακολουθεί το κείμενο:
‘’Εεε, κερά..
Βρε άνοιξε, δα τη ντηλεόραση, ν’ ακούσομενε καμιά ψευχιά…’’..
Παλιά προτροπή του άντρα προς τη γυναίκα, ερχόμενος το βράδυ στο σπίτι, καθισμένος στο τραπέζι και πίνοντας μια ρακή, λίγο πριν το δείπνο..
Από τότε, δηλαδή, η τηλεόραση υπερέβαλλε..
Έλεγε παραπανήσια… Μεγαλοποιούσε..
Σε εποχές ακόμη, που δεν υπήρχαν τα ιδιωτικά κανάλια..
Που δεν υπήρχαν, με λίγα λόγια, τα συμφέροντα..
Όμως, καμία σχέση με το σήμερα..
Η ημερήσια εκπομπή των, τότε, δύο κρατικών καναλιών, ολιγόωρη και με πιο ‘’σοβαρό’’, ας πούμε, πρόγραμμα και περιεχόμενο..
Το ΕΙΡΤ, ξεκινούσε το πρόγραμμά του στις 15:00 το απόγευμα και το ΥΕΝΕΔ, στις 17:00..
Μετρημένες και σοβαρές ενημερωτικές εκπομπές, ποιοτικές σειρές της εποχής, ειδήσεις πραγματικές στον χρόνο που χρειάζονταν το όποιο θέμα και λίγο μετά τις 12:00 το βράδυ, σύντομο δελτίο ειδήσεων και …κατέβασμα οι διακόπτες..!!!
Αύριο το απόγευμα, πάλι…
Το σήμα, χαμηλό και απομακρυσμένο…
Έπρεπε να ανεβοκατεβαίνεις συνέχεια στην ταράτσα, να στριφογυρίζεις την κεραία, έχοντας μάλιστα από κάτω κάποιον να βλέπει και να σου λέει, μέχρι να βρεις το κατάλληλο σημείο κι εκεί να την σταθεροποιήσεις..
Τις πιο πολλές φορές, προσπαθούσες μέσα στο ‘’χιόνι’’ της οθόνης να διακρίνεις τις φιγούρες και να ξεκαθαρίσεις τους διαλόγους, από το βουητό και τα παράσιτα…
Οι τηλεοράσεις, τότε, μετρημένες…
Πρωτοεμφανίστηκαν στα καφενεία του χωριού..
Κατόπιν, που και που, σε κάθε γειτονιά , όπου κάποιες φορές στέλνονταν από την Αθήνα, από τα παιδιά προς τους γονείς στο χωριό, αλλά και κάποιοι έχοντας μια καλύτερη οικονομική κατάσταση, αγόραζαν από μόνοι τους..
Σ’ αυτήν (την τηλεόραση), λοιπόν, που έρχονταν σ’ ένα σπίτι, εκεί μαζεύονταν όλη η γειτονιά…
Η τηλεόραση, στερεωμένη στον τοίχο ψηλά κι από κάτω αραδιασμένα σε ‘’κουτσουράκια’’, τα παιδιά…
Οι μεγαλύτεροι, πιο πίσω, να δουν αυτό το καινούργιο …κατασκεύασμα..!!!
Σιγά-σιγά, με την εξέλιξη της εποχής και την καλύτερη οικονομική δυνατότητα, απέκτησαν όλα τα σπίτια τηλεόραση και μεταγενέστερα, όχι μόνο μία, αλλά και δύο και τρεις..
Με το πέρασμα του χρόνου, έβλεπαν μερικοί και μερικές, ότι πολλές φορές η τηλεόραση δημιουργούσε μια απομάκρυνση, ένα ‘’χασομέρι’’…
Εκεί που μαζεύονταν στης γειτόνισσας να πλέξουν, να πιουν τον καφέ τους και να πουν μια κουβέντα, τώρα ορισμένες είτε το σταμάτησαν, ή βιάζονταν με τη δικαιολογία ‘’….παένω ερά-ερά, ιατί θ’ αρχινίξει το έργο..’’..!!!!
Όμως, δεν ήταν δυνατόν να παραγκωνιστεί αυτό το καινούργιο εφεύρημα και ελάχιστοι ήταν αυτοί που, αποκτώντας την μεν, την περιόρισαν ή και την ‘’παρόπλισαν’’με τον καιρό, προτιμώντας την καθημερινή ανθρώπινη συναναστροφή..
Αυτό, το είχε καταφέρει η αείμνηστη θεια Μαρία, η Πουλουδάκενα, που είχε το καφενείο στον αμαξωτό..
Μένοντας μόνη, μετά τον θάνατο του θείου, της έφτιαξε (της τηλεόρασης) ένα υφασμάτινο καλό κάλυμμα και την σκέπασε…
Δεν την ήθελε καθόλου..
Ήθελε αυτός που θα έμπαινε στο καφενείο πλέον, να της λέει ‘’καλημέρα’’ και να ανταλλάσσουν δυο κουβέντες…
Βέβαια, ο Μιχάλης του Τζίμη, γνωστό πειραχτήρι τότε του χωριού, που έπινε εκεί καθημερινά το κρασάκι του, δήθεν ότι ήθελε να δει κάτι σ’ αυτήν (την τηλεόραση), τσίγκλιζε την θεία πότε-πότε:
‘’-Μα γιάντα, κερα Μαρία δεν ανοίεις τη ντηλεόραση;’’
Εκείνη, στ’ αστεία αλλά και στα σοβαρά έδινε πάντα την ίδια απάντηση :
‘’Άστηνε, μα καλά είναι, όπως είναι σκεπασμένη..’’ !!!!!
Καλό απόγευμα…
