Ο Σπύρος Μάκαρης μιλάει στην ιστοσελίδα basketblog.gr και μιλάει για τα πάντα: για το μπάσκετ, τον Πανναξιακό, τη χρονιά που διανύει η ομάδα στην Γ’ Εθνική, τον προπονητή, τους συμπαίκτες του και εξηγεί ποιο είναι το κλειδί της επιτυχίας
Στον αθλητισμό και ειδικότερα στο μπάσκετ δεν είναι πάντοτε όλα “ρόδινα”. Στη μια όψη του νομίσματος, υπάρχουν οι ομάδες που είναι φτιαγμένες και… καταδικασμένες να πρωταγωνιστούν και να διεκδικούν τίτλους, δαπανώντας δεκάδες εκατομμύρια ευρώ όπως ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, άλλες «πλούσιες» ομάδες επιπέδου Ευρωλίγκας ή ακόμα-ακόμα του NBA. Από την άλλη, όμως, υπάρχουν ομάδες που πασχίζουν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και έχουν ως βασικό μέλημα την παραμονή στην κατηγορία ή έστω μια αξιοπρεπή παρουσία, ασχέτως αποτελέσματος.
Σ’ αυτή την.. ανάποδη όψη του “μπασκετικού νομίσματος” ανήκει και ο Πανναξιακός, ο οποίος παρά το γεγονός ότι από τα Χριστούγγενα και μετά βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού, με τη διοίκηση της ομάδας να εκδίδει σχετική ανακοίνωση εκπέμποντας SOS και γνωστοποιώντας ότι υπάρχει κίνδυνος λουκέτου, εντούτοις έσωσε τη χρονιά και στην παρθενική του συμμετοχή -μετά από προσπάθειες δέκα ολόκληρων χρόνων- στις εθνικές κατηγορίες κατάφερε να εξασφαλίσει με χαρακτηριστική άνεση (πέντε αγωνιστικές πριν το τέλος του πρωταθλήματος) την παραμονή στη Γ’ Εθνική,μετά τη σπουδαία νίκη κόντρα στον Πρωτέα Βούλας ενός εκ των φαβορί για την άνοδο στη Β’ Εθνική.
Με αφορμή, λοιπόν, το γεγονός αυτό, ο υπαρχηγός του Πανναξιακού και το επί 19 συναπτά έτη αναπόσπαστο μέλος του συλλόγου, Σπύρος Μάκαρης, μιλάει στο Basketblog.gr για το πώς έφτασαν ως εδώ οι Ναξιώτες και το τι προβλήματα αντιμετώπισαν στο δρόμο προς την επίτευξη του στόχου τους. Δηλώνει δικαιωμένος για την επιτυχία αυτή, ενώ δε διστάζει να υποστηρίξει ότι η ομάδα θα μπορούσε να αγγίξει την τετράδα, εάν δεν προέκυπταν σοβαρά οικονομικά προβλήματα μεσούσης της σεζόν. Ως προς αυτά, ο Έλληνας φόργουορντ «βγάζει το καπέλο» στον κόσμο της ομάδας, τονίζοντας ότι ουσιαστικά αυτός έδωσε τη λύση προσφέροντας από το υστέρημά του, ενώ επιρρίπτει ευθύνες στην ΕΟΚ για την ελλιπή χρηματοδότηση των επαρχιακών ομάδων. Παράλληλα, εξηγεί ότι τα προβλήματα αυτά προέκυψαν φέτος, λόγω του ότι -πέραν φυσικά της οικονομικής κρίσης που πλήττει τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια- με την άνοδο του τμήματος μπάσκετ, η διοίκηση του Πανναξιακού κλήθηκε να διαχειριστεί δύο διαφορετικά τμήματα σε εθνικές κατηγορίες -το τμήμα βόλει, που βρίσκεται στην Α1 Γυναικών, καθώς και το τμήμα μπάσκετ στη Γ’ Εθνική- με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε οικονομικό αδιέξοδο.
Ωστόσο, χαρακτηρίζει τον Πανναξιακό ως το κορυφαίο σωματείο των Κυκλάδων, αν όχι ολόκληρου του Αιγαίου, ενώ επισημαίνει την πολύ καλή δουλειά που γίνεται στις ακαδημίες και γενικότερα στο αναπτυξιακό μοντέλο του νησιού. Σε αυτό το πλαίσιο, μιλάει με τα καλύτερα λόγια για τον Νίκο Αρτσάνο(κάτω αριστερά στην ακόλουθη φωτογραφία), ο οποίος πήρε το “βάπτισμα του πυρρός” στο τελευταίο παιχνίδι του Πανναξιακού όντας μόλις 14 ετών, με τον ύψους 1.97μ. πάουερ φόργουορντ να χρίζει τον νεαρό άσο μελλοντικό αρχηγό της ομάδας!
Ακόμη, υπογραμμίζει πως υπάρχει αρκετό ταλέντο στη Νάξο, ώστε να υλοποιηθεί το όραμα της ομάδας για μια ολόκληρη δωδεκάδα ντόπιων παικτών, αναφέρεται στο δικό του ρόλο μέσα στην ομάδα, καθώς και σ’ αυτόν των υπόλοιπων… παλιών, ενώ εκφράζει ακόμη ένα διπλό παράπονο: αφενός προς την ΕΟΚ για τις ώρες διεξαγωγής των αγώνων, αφετέρου προς τον κόσμο της ομάδας ζητώντας ακόμη μεγαλύτερη προσέλευση στο γήπεδο. Κλείνοντας, πιστώνει το μεγαλύτερο μερίδιο της φετινής επιτυχίας στον κόουτς Δημήτρη Δαμιανίδη, επισημαίνοντας πως συνολικά ήταν μια θαυμάσια εμπειρία και κάτι πρωτόγνωρο τόσο για τους ίδιους όσο και για τον κόσμο της Νάξου, ο οποίος ήρθε σε άμεση επαφή με το άθλημα, ενώ σε ό,τι αφορά την επόμενη αγωνιστική περίοδο “κρατάει μικρό καλάθι” μεν, παραδέχεται δε, ότι “τρώγονας έρχεται η όρεξη”…
Εξαιρετικής σημασίας νίκη απέναντι στον Πρωτέα Βούλας. Κατά τη γνώμη σου, που οφείλεται το αποτέλεσμα αυτό;
«Κατ’ αρχάς στην τρομερή διάθεση και πάθος που δείξαμε από την αρχή για αυτό το παιχνίδι μες στο γήπεδό μας. Γενικά, έχουμε δείξει ότι μες στην έδρα μας είμαστε άλλη ομάδα, πολύ δυνατή. Άλλωστε, έχουμε κερδίσει και δύο ακόμη δυνατούς αντιπάλους, όπως ο Τρίτωνας και ο Ιπποκράτης, παρά τα όποια προβλήματα έχουμε. Όταν ένας αθλητής μπαίνει στο γήπεδο, τα ξεχνάει όλα και δείχνει ότι θέλει να κερδίσει.»
Υπήρχε μια τάση ρεβανσισμού, λόγω της βαριάς ήττας του πρώτου γύρου;
«Ε, ντάξει (σ.σ. γέλιο). Ο αθλητισμός γενικά πιστεύω ότι είναι δίκαιος και τιμωρεί τους αλαζόνες. Εκείνη την περίοδο είχαμε κάποια προβλήματα. Οι ξένοι παίκτες δεν είχαν αγωνιστεί σ’ εκείνο το παιχνίδι, γιατί είχαν μια διαμάχη με τη διοίκηση και είχαμε “κατέβει” με έξι παίκτες, τέσσερις μεγάλους και δύο πιτσιρικάδες. Προσωπικά, θεώρησα εκτός αθλητικών πλαισίων τη συμπεριφορά του Πρωτέα στον πρώτο γύρο: να πιέζεις δηλαδή επί σαράντα λεπτά σε όλο το γήπεδο έξι παίκτες, οι οποίοι δεν είχαν αγωνιστεί ποτέ ξανά στη Γ’ Εθνική. Γενικότερα, πιστεύω ότι πρέπει να σέβεσαι τον αντίπαλό σου κι όχι να τον διαλύεις εάν τον βρεις σε άσχημη κατάσταση, όπως ήμασταν εμείς εκείνη την περίοδο.»
Πέρα από την άτυπη ρεβάνς, η νίκη αυτή συνδυάστηκε με την εξασφάλιση της παραμονής στη Γ’ Εθνική. Πώς αισθάνεσαι για την επίτευξη του στόχου σας;
«Δικαιωμένος. Παρά το γεγονός ότι ξεκινήσαμε ένα μήνα αργότερα από τις υπόλοιπες ομάδες και την προετοιμασία, αλλά και γενικότερα το στήσιμο της ομάδας, καθώς λόγω και του τουρισμού, οι ομάδες των νησιών τα κάνουν όλα λίγο πιο αργά, ο στόχος της ομάδας από την αρχή της χρονιάς ήταν η παραμονή. Βέβαια, πιστεύω ότι είχαμε ομάδα για υψηλότερες θέσεις, για τετράδα τουλάχιστον. Ωστόσο, ο στόχος, όπως είπα και πριν ήταν η παραμονή και είμαστε πολύ χαρούμενοι που το καταφέραμε και μαθηματικά πέντε αγωνιστικές πριν το τέλος του πρωταθλήματος. Τώρα, ελπίζω οι παράγοντες της ομάδας να σκέφτονται τι θα γίνει του χρόνου, να κάνουν έναν καλύτερο σχεδιασμό με πιο καλή οργάνωση. Εξάλλου, είναι και πιο έμπειροι πλέον για να φτιάξουν την ομάδα, ενώ εμείς από την πλευρά μας αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να ευχαριστηθούμε τα πέντε τελευταία παιχνίδια.»
Έκανες λόγο για υψηλότερες θέσεις, ακόμη και για τετράδα. Το “3Χ3” στην αρχή της σεζόν, καθώς και το γεγονός ότι ήσασταν μονίμως στην πρώτη πεντάδα του πρωταθλήματος τουλάχιστον στους πρώτους δέκα αγώνες, σας έκανε να έχετε βλέψεις για μεγαλύτερα πράγματα, πέραν της παραμονής;
«Όχι, πάντα λέγαμε “πρώτα η παραμονή”. Στόχος ήταν η παραμονή και δεν θέλαμε να ξεφεύγουμε απ’ αυτό, γιατί όταν χάνεις το δρόμο μπορεί να αποπροσανατολιστείς και να πέσεις σε παγίδες. Είχαμε μια σταθερότητα, ο καθένας ήξερε το ρόλο του μέσα στην ομάδα και είχαμε βρει ρυθμό μέχρι τα Χριστούγεννα. Από εκεί και μετά, τα προβλήματα πιέσανε, οι διαμάχες μεγαλώσανε…Ξέρεις, το ένα πρόβλημα φέρνει τ’ άλλο, κι εάν δεν λύνονται έγκαιρα αποπροσανατολίζονται όλοι. Αυτό συνέβη και μ’ εμάς. Αποπροσανατολίστηκαν σχεδόν όλοι από ένα σημείο και μετά.»
Θα ήθελα να μου κάνεις ένα εκτενέστερο σχόλιο για τα προβλήματα που αντιμετωπίσατε φέτος.
«Οι ομάδες από την επαρχία και ιδιαίτερα αυτές από τα νησιά είναι αναγκασμένες να διαθέτουν μεγαλύτερο μπάτζετ από εκείνο των ομάδων της Αθήνας, διότι έχουν ανά 15 μέρες ταξίδια. Μια ομάδα της Αθήνας παίρνει ένα πούλμαν ή οι παίκτες της παίρνουν τα δικά τους αυτοκίνητα για να μετακινηθούν από το ένα γήπεδο στο άλλο. Ενώ οι ομάδες από την επαρχία ή η Κω, ή ο Πανναξιακός, ή η ομάδα της Κρήτης παίρνουν σχεδόν ανά 15 ημέρες καράβι. Και φυσικά, αυτό συνεπάγεται και διανυκτέρευση και να φάνε οι αθλητές κάτι. Άρα, καταλαβαίνεις ότι το μπάτζετ μεγαλώνει εβδομάδα παρά εβδομάδα και κάποια στιγμή ξεφεύγει αρκετά, καθώς το σύνολο είναι αρκετά μεγάλο. Εκτός αυτού, επειδή χρειάζεται σαν ομάδα να κάνεις και κάποιες μεταγραφές, πρέπει να συνυπολογίσεις το γεγονός ότι εάν ένας παίκτης στην Αθήνα παίρνει Χ μισθό, στην επαρχία παίρνει 2Χ, ώστε να πειστεί να έρθει στο νησί. Άρα, το μπάτζετ πρέπει να είναι αρκετά μεγαλύτερο και από εκεί ξεκινάνε όλα τα οικονομικά προβλήματα.»
Πιστεύεις ότι είναι θέμα που θα έπρεπε να κοιτάξει η ΕΟΚ; Ίσως, δηλαδή, να μπορούσε να το χειριστεί κάπως διαφορετικά, ενδεχομένως ενισχύοντας οικονομικά ακόμη περισσότερο τις νησιώτικες ομάδες;
«Ναι, όμως όχι μόνο των νησιών, αλλά ακόμα και την ομάδα από τη Θήβα ή τη Λαμία. Θα μπορούσε η ΕΟΚ να καλύπτει τουλάχιστον ένα μέρος των οδοιπορικών κάθε επαρχιακής ομάδας. Για παράδειγμα, να καλύπτει τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια του Πανναξιακού και κάθε άλλης νησιωτικής ομάδας, ενώ για τη Λαμία και κάθε Λαμία να καλύπτει τα εισιτήρια του πούλμαν.»
Άλλωστε, είχε εκδοθεί μία ανακοίνωση εκ μέρους της διοίκησης του Πανναξιακού προς πάσα κατεύθυνση για την οικονομική ενίσχυση της ομάδας. Τι έγινε ακριβώς; Υπήρξε ανταπόκριση;
«Ναι, υπήρξε μεγάλη ανταπόκριση. Μαζεύτηκαν πάρα πολλοί χορηγοί και αυτό τιμάει τη Νάξο. Βασικά, ο Πανναξιακός για μένα είναι το μεγαλύτερο σωματείο των Κυκλάδων, για να μην πω του Αιγαίου. Πάντως, είναι σίγουρα το μεγαλύτερο σωματείο των Κυκλάδων, καθώς πρωταγωνιστεί σε όλα τα βασικά αθλήματα. Είναι η μόνη ομάδα στις Κυκλάδες, που πρωταγωνιστεί σε όλα τα αθλήματα -και βόλει και μπάσκετ και ποδόσφαιρο-, ενώ λέγεται “Πανναξιακός” και στα τρία αυτά αθλήματα, κάτι πολύ σημαντικό, δεδομένου ότι η Σαντορίνη έχει “ΑΟ Θήρας” στο βόλλεϊ, “ΑΕ Σαντορίνης” στο μπάσκετ και “Πανθηραϊκός” στο ποδόσφαιρο. Αυτό που θέλω να πω με όλα αυτά, είναι ότι ο Πανναξιακός συμμετέχει ενιαίος σε όλα τα αθλήματα, ο κόσμος του είναι πολύ κοντά στην ομάδα και παρά τις δυσκολίες της εποχής, πολλοί άνθρωποι βοηθούν οικονομικά το σύλλογο.»
Οπότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι η χρονιά σώθηκε χάρη στη βοήθεια του κόσμου και των χορηγών που εν τέλει προσελκύστηκαν, σωστά;
«Ναι, φυσικά. Μπορώ να σου πω και πιο αναλυτικά ότι δημιουργήθηκε μια ειδική επιτροπή 5-6 ατόμων, που χτύπησαν πόρτα-πόρτα, μαζεύτηκαν κάποια χρήματα κι έτσι βγήκε η χρονιά μετά τα Χριστούγεννα.»
Οδεύεις προς τον 19ο χρόνο σου στον Πανναξιακό. Γνωρίζεις περισσότερο από κάθε άλλο την ιστορία του συλλόγου, καθώς αποτελείς αναπόσπαστο μέλος του όλα αυτά τα χρόνια. Έχοντας, λοιπόν, ζήσει διαχρονικά την πορεία της ομάδας, θα ήθελα να μου πεις αν υπήρχαν πάντοτε αυτά τα προβλήματα ή αν αυξήθηκαν τώρα λόγω της ανόδου στις εθνικές κατηγορίες.
«Όχι, παλιότερα δεν υπήρχαν τόσο μεγάλα προβλήματα. Βέβαια, είναι και η γενικότερη κατάσταση που επικρατεί σε ολόκληρη την Ελλάδα αυτά τα χρόνια. Όμως, τα προβλήματα έχουν διευρυνθεί φέτος, με την άνοδο του τμήματος μπάσκετ στη Γ’ Εθνική. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια είναι το βόλλεϊ Γυναικών στην Α1, και σε συνδυασμό με την άνοδο του μπάσκετ στις εθνικές κατηγορίες η διοίκηση αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα. Εκ των πραγμάτων, είναι δύσκολο για μια διοίκηση/συμβούλιο να διαχειριστεί δύο διαφορετικά τμήματα/ομάδες που θέλουν να πρωταγωνιστήσουν. Κατά τη γνώμη μου, το καλύτερο θα ήταν να διαχωριστούν αυτά τα δύο τμήματα με δύο διαφορετικές διοικήσεις. Με άλλα λόγια, πιστεύω ότι η λύση στο πρόβλημα θα ήταν το καθένα να πάρει το δρόμο του και θα ήταν καλύτερο για το κάθε τμήμα, ώστε να διεκδικήσει κάτι καλό και να πρωταγωνιστήσει.»
Ο ρόλος σου μέσα στην ομάδα ποιος είναι; Γιατί, φαντάζομαι, ότι μετά από τόσα χρόνια δεν περιορίζεσαι μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι, αλλά εμπνέεις τους υπόλοιπους, τους καθοδηγείς. Μήπως τελικά είσαι η ψυχή της ομάδας;
(σ.σ. γέλια). «Ναι, ναι αυτό μπορείς να το πεις, ότι είμαι η ψυχή της ομαδας…Αλλά δεν είμαι μόνος μου. Έχω άλλους τρεις Ναξιώτες που επίσης βρίσκονται πολλά χρόνια στην ομάδα (Πολίτης, Μυλωνάς, Καλαβρός) και είναι εξίσου σημαντικοί για την ομάδα. Όσο για το θέμα εμπειρίας, δεν θα το δεχτώ αυτό όταν στην ομάδα μας έχουμε έναν “παππού”.Και όταν λέω “παππού”, εννοώ τον Καρβούνη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εγώ είμαι με διαφορά ο καλύτερος στις selfie μετά από κάθε νίκη (σ.σ. γέλια)!»
Στο τελευταίο σας παιχνίδι κόντρα στον Πρωτέα, έκανε το ντεμπούτο του σε ηλικία μόλις 14 χρονών, ο Νίκος Αρτσάνος. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου γι’ αυτόν;
«Εγώ έχω τελειώσει Γυμναστική Ακαδημία και ήμουν προπονητής του, όταν ο Νίκος ήταν 10 χρονών. Πρόκειται για έναν αθλητή, του οποίου ο εγωισμός ξεχωρίζει από των άλλων. Κι αυτός είναι ο λόγος που ένα παιδί 14 ετών μπήκε για δεύτερη φορά σε αποστολή και στην τελευταία μπήκε κι έπαιξε περίπου ένα λεπτό. Είναι πολύ σημαντικό αυτό και συμβαδίζει με τις φιλοδοξίες της Νάξου. Στόχος του Πανναξιακού δεν είναι να έχει μόλις πέντε ντόπιους παίκτες, αλλά δέκα, μη σου πω και ολόκληρη η δωδεκάδα να αποτελείται αποκλειστικά από Ναξιώτες.»
Θεωρείς ότι έχει τα φόντα για να πρωταγωνιστήσει σε λίγα χρόνια;
«Ναι, εννοείται. Εάν ο Νίκος συνεχίσει να δουλεύει σκληρά, κρατήσει κάτω το κεφάλι και καταφέρει να μην πάρουν τα μυαλά του αέρα, θα γίνει ο επόμενος αρχηγός της ομάδας.»
Μιλώντας για το αναπτυξιακό κομμάτι, πιστεύεις ότι γίνεται καλή δουλειά στη Νάξο ή υπάρχουν ενέργειες που θα μπορούσαν να γίνουν, ώστε να αναδειχθούν νέα παιδιά και ταλέντα;
«Τα τελευταία χρόνια κάνει εξαιρετική και πολύ σοβαρή δουλειά ο Τάσος Βάβουλας, ο προπονητής που έχει αναδείξει τους περισσότερους αθλητές που παίζουν μπάσκετ εδώ στο νησί. Από το 2013 οπότε επέστρεψε δυναμικά, μέχρι σήμερα, τα 20-30 παιδάκια που υπήρχαν, χάρη στις ενέργειές του έγιναν 80-100 και ο αριθμός αυτός συνεχώς αυξάνεται. Νομίζω ότι με τη βοήθεια των γονιών να φέρουν τα παιδιά στο γήπεδο, καθώς και με την αρωγή των δημοτικών αρχών να φτιάξουν ένα γήπεδο, να χωράνε τα παιδιά να μπουν και να προπονηθούν σωστά, μπορεί να βελτιωθεί θεαματικά η κατάσταση. Γιατί, ξέρεις, βόλλει και μπάσκετ είναι πάλι σε ένα γήπεδο, με αποτέλεσμα να μαζεύονται τα παιδιά στο κλειστό αλλά να μην χωράνε. Κι έτσι αναγκάζεσαι να τα βγάλεις έξω στο ανοιχτό γήπεδο για προπόνηση, κάτι που είναι αρκετά δύσκολο γιατί εκτός των άλλων έχει πολλούς αέρηδες εδώ στη Νάξο. Νομίζω, λοιπόν, ότι εφόσον δημιουργηθεί ακόμη ένα κλειστό γήπεδο και υπάρχει και η στήριξη των γονιών στα παιδιά, τότε αυξάνονται κατακόρυφα οι πιθανότητες να γίνει πραγματικότητα ο στόχος της δημιουργίας μιας ομάδας, η οποία θα αγωνίζεται στη Γ’ Εθνική με δώδεκα ντόπιους παίκτες, για να μην πω και παραπάνω. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το υλικό και το ταλέντο υπάρχει.»
Ο Πανναξιακός είναι ο μοναδικός εκπρόσωπος των Κυκλάδων στις εθνικές κατηγορίες. Θα μπορούσε να υπάρξει μια δεύτερη ομάδα-εκπρόσωπος του κυκλαδικού μπάσκετ;
«Μπορεί, η Σαντορίνη θα μπορούσε γιατί έχει την οικονομική δυνατότητα. Αλλά, γενικά, είναι αρκετά δύσκολο. Πρέπει να το αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις. Εμείς, ας πούμε, προσπαθούσαμε δέκα ολόκληρα χρόνια να ανεβούμε στη Γ’ Εθνική και το καταφέραμε τον τελευταίο χρόνο. Δηλαδή, εάν δεν ανεβαίναμε κατηγορία, μπορεί και να τα παρατούσαμε. Πάντως, κάποιες ομάδες μπορούν να ανελιχθούν, γιατί στα νησιά υπάρχει χρήμα να δώσουν στον αθλητισμό, λόγω και του τουρισμού. Απλώς, επί της ουσίας δεν υπάρχει κυκλαδίτικο μπάσκετ. Θέλω να πω, ότι πρόκεται για ένα πρωτάθλημα 6-10 αγώνων, τη στιγμή που στην Αθήνα οι ομάδες δίνουν 30+ αγώνες.»
Εννοείς, δηλαδή, ότι είναι δύσκολο για τις ομάδες να προσελκύσουν νέους παίκτες.
«Ναι, σαφέστατα. Εάν η ομάδα δεν έχει αρκετά παιχνίδια, είναι δύσκολο να έρθει ο παίκτης. Για να γίνω πιο σαφής, πες ότι λες σ’ έναν παίκτη “έλα να παίξουμε μπάσκετ”. Θα σου πει “οκ, πόσα παιχνίδια θα παίξουμε;”. Θα τους πεις “Δέκα”. Ε, τότε θα σου απαντήσει “Καλά, όλη τη χρονιά δέκα παιχνίδια θα παίξουμε όλα κι όλα ρε φίλε; Δεν γίνεται…”. Νομίζω κατάλαβες τι θέλω να πω, είναι λίγο περίπλοκο.»
Για τον κόσμο της ομάδας, που έχει δώσει το “παρών” σε όλα σχεδόν τα εκτός έδρας παιχνίδια σας, τι έχεις να πεις;
«Ο κόσμος είναι φανταστικός. Μάλιστα, σε δυο αγώνες που η ώρα έναρξης ήταν σωστή, δηλαδή παίξαμε στις 19:00, με τον Ιπποκράτη και τον Τρίτωνα, το γήπεδο ήταν κατάμεστο και ο κόσμος ήταν δίπλα μας, βοηθώντας σημαντικά σε αυτές τις νίκες. Βέβαια, έχω ένα μικρό παράπονο. Θέλω περισσότερο κόσμο στο γήπεδο. Παρόλο που παίζουμε μεσημέρι Κυριακής και οι άνθρωποι θέλουν να βρεθούν λίγο με τις οικογένειές τους, να φάνε και εν πάσει περιπτώσει είναι να αξιοποιήσουν όπως θέλουν τη μοναδική ελεύθερη ημέρα τους, εγώ τους θέλω εκεί, μαζί μας. Ναι, παίζουμε 3 η ώρα το μεσημέρι, αλλά εγώ τους φωνάζω να έρθουν στο γήπεδο και να μας στηρίξουν.»
Στην παρθενική σας συμμετοχή στη Γ’ Εθνική, πετύχατε σχετικά εύκολα το στόχο της παραμονής. Με το βλέμμα στην επόμενη σεζόν πλέον, πιστεύεις ότι μπορείτε να κοιτάξετε και πιο ψηλά;
«Ο δικός μου στόχος και όλων εδώ στην ομάδα, είναι ο Πανναξιακός να βγάλει αθλητές, οι οποίοι θα παίξουν σωστό μπάσκετ και θα αγαπήσουν το άθλημα. Δεν κοιτάς πιο ψηλά, κοιτάς να ευχαριστηθείς αυτό που κάνεις κι ό,τι θέλει ας έρθει. Βέβαια, τρώγοντας έρχεται η όρεξη…»
Ο επίλογος ανήκει σε σένα, εάν θες να συμπληρώσεις οτιδήποτε…
«Ήταν κάτι ωραίο φέτος. Κάτι πρωτόγνωρο και για τη Νάξο, αλλά και για τους Ναξιώτες αθλητές που έπαιξαν πρώτη φορά εδώ. Είναι ωραίο – το έχω ξαναπεί- να μάθει ο νησιώτικος λαός το άθλημα, γιατί, σύμφωνοι, καλή η τηλεόραση, αλλά είναι εντελώς διαφορετικό να το βλέπεις από το γήπεδο. Η χρονιά είναι άκρως επιτυχημένη, είχαμε μια πολύ καλή ομάδα, το χαρήκαμε με την ψυχή μας. Ειδικότερα, οι τέσσερις μεγάλοι απο τις μεταγραφές μας (Καρβούνης, Παγώνης, Χριστόδουλος και Ακτύπης) είναι όλοι τους πολύ έμπειροι και μας βοήθησαν όλους εμάς να εγκλιματιστούμε στην φετινή σεζόν. Πάντως, γι’ αυτή την πετυχημένη χρονιά το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης έχει ο κόουτς Δαμιανίδης, που ενώ είχαμε τόσα προβλήματα καταφέραμε το στόχο μας σχεδόν εύκολα. Αλλά ακόμη πιο σημαντικό κι απ’ αυτό, είναι ότι έβαλε τέσσερις αθλητές από τη Νάξο (Σπύρος Μάκαρης, Παναγιώτης Πολίτης, Νίκος Μυλωνάς και Παναγιώτης Καλαβρός) που δεν έχουν αγωνιστεί ξανά στη Γ’ Εθνική, τούς εμπιστεύτηκε, τούς έδωσε πολύ χρόνο και παράλληλα βασικούς ρόλους μέσα στην ομάδα! Δύσκολα θα το έκανε άλλος προπονητής αυτό. Νομίζω ότι αυτό ήταν το “κλειδί” της επιτυχίας του. Καλή υγεία σε όλους τους αθλητές, να χαρούν τα εναπομείναντα παιχνίδια και καλό καλοκαίρι, να τα πούμε του χρόνου πάλι.»
Πηγή: Basketblog.gr
