Κάποιος, κάποτε, σκέφτηκε με καλή πρόθεση να τοποθετήσει έναν μικρό κάδο μέσα στο κεδροδάσος, στα νότια της Νάξου… Ξέρετε, στο Αλυκό.. Η ιδέα; Να υπάρχει ένα σημείο για να πετάει κανείς ένα κουτάκι, ένα μικρό πλαστικό, χωρίς να γεμίζει ο χώρος σκουπίδια. Συνήθως, ένας εθελοντής –πάντα με δική του πρωτοβουλία– άλλαζε τη σακούλα σχεδόν καθημερινά.
Τώρα όμως, στον απόλυτο πυρετό του Αυγούστου, ο εθελοντής μπορεί να λείπει, μπορεί να μην προλαβαίνει. Και τότε; Ο κάδος ξεχειλίζει.
Και εσείς; Το βλέπετε. Και συνεχίζετε να αφήνετε τα σκουπίδια σας εκεί, να τα παίρνει ο αέρας και να τα σκορπά παντού. Για ποιον τα αφήνετε; Για κάποιον «υπηρέτη» που δεν θα έρθει ποτέ; Για τον εθελοντή που θα ντραπεί για την εικόνα και θα τα μαζέψει;
Κι όμως… μόλις 50 μέτρα πιο πέρα υπάρχουν οι κάδοι του Δήμου. Άδειοι. Καθαροί. Είναι τόσο δύσκολο να πάρετε μαζί σας το σακουλάκι μέχρι εκεί;
Η δικαιολογία «φταίει ο Δήμος» δεν πιάνει εδώ. Η παιδεία ξεκινά από το σπίτι μας. Και είναι λυπηρό να βλέπουμε πόσο εύκολα μαθαίνουν οι τουρίστες στο νησί μας να κάνουν τα ίδια –και χειρότερα– γιατί ξέρουν ότι εδώ… μπορούν. Στο σπίτι τους, δεν θα τολμούσαν ποτέ.
Αυτή είναι μια κραυγή απόγνωσης από φίλο της ιστοσελίδας, βασισμένη σε εικόνες που μας προσβάλλουν όλους. Γιατί η ευθύνη, πριν απ’ όλα, είναι δική μας.
#Naxos #Περιβάλλον #Καθαριότητα #Εθελοντισμός #Σεβασμός #Κυκλάδες #Κεδροδάσος #Ανακύκλωση #Σκουπίδια #Παιδεία
