Υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται αθόρυβα, κάνουν την εργασία τους και κανείς δεν τους λέει έστω κι ένα «ευχαριστώ». Μήπως ήρθε η στιγμή; Ας ξεκινήσουμε από τον Χρήστο Μπαλτογιάννη. Τον νευρολόγο που επί δέκα χρόνια εργάζεται στη Νάξο αλλά εύκολα τον ξεχάσαμε
Πριν από δεκαπέντε (15) χρόνια όταν η Διοίκηση του Τ.Υ.Π.Ε.Τ. εμπιστεύθηκε τη θέση του μοναδικού νευρολόγου της Κλινικής στον Χρήστο Μπαλτογιάννη, το μοναδικό όπλο που διέθετε η νευρολογική φαρέτρα του «Υγείας Μέλαθρον» ήταν ένα αμερικανικού τύπου νευρολογικό σφυράκι. Στο μεταξύ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού η δεκαετία του 2000 ανακηρύσσεται ως η δεκαετία του εγκεφάλου. Και ο Μπαλτογιάννης και τα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας έκαναν το θαύμα τους και η Κλινική είναι μία από τις καλύτερες σήμερα στην Ελλάδα.
Ο Χρήστος Μπαλτογιάννης μπορεί να μην είναι αυτό που λέμε … βέρος Ναξιώτης αλλά η οικογένειά του έχει συνδεθεί με τη Νάξο… Ο πατέρας του Σταύρος είναι ένας από τους πρωτοπόρους εικαστικούς και ένας εκ των κορυφαίων συντηρητών έργων τέχνης αναδεικνύοντας ορισμένα από τα ωραιότερα μνημεία της Νάξου και δη των Εκκλησιών (Δροσιανή – Πρωτοθρόνος) που βρίσκονται στην Τραγαία. Η σύζυγός του Χρυσούλα; Διετέλεσε διευθύντρια του Βυζαντινού Μουσείου στην Αθήνα.. Και τα παιδιά τους; Ο μικρότερος Γιάννης είναι ένας εκ των κορυφαίων αρχιτεκτόνων που δραστηριοποιείτε από το 2011 και επίσημα στη Νάξο ενώ ο μεγαλύτερος Χρήστος κάνει ίσως το πιο αθόρυβη δουλειά… Επί δέκα χρόνια δίνει το παρών στο νησί προσφέροντας τις υπηρεσίες του ως νευρολόγος… Μάλιστα, έχει κάνει εδώ το αγροτικό του (δεν λέμε ηλικία γιατί δεν πρέπει) αλλά η μοίρα δεν τον έφερε ποτέ να εργαστεί εδώ σε μόνιμη βάση. Απλά έρχεται τα καλοκαίρια για διακοπές, ενώ έχει τακτικό ιατρείο σε συνεργασία με την Ιατρικό Κέντρο της Νάξου αλλά και δικό του χώρο όπου βλέπει ασθενείς. Και όταν μιλάμε για νευρολόγους; Η κατάσταση είναι ιδιαίτερη… Μοναδική…
Πριν από μερικές ημέρες ξεσπάσαμε όλοι σε πανηγυρισμούς… Ο λόγος; Από τις 4 Ιουλίου λειτουργεί στο Νοσοκομείο – Κέντρο Υγείας Νάξου τακτικό νευρολογικό ιατρείο. Με νευρολόγο γιατρό που προσλήφθηκε ως επικουρικός μερικές εβδομάδες νωρίτερα… Και γράψαμε ότι για πρώτη φορά στο νησί έχουμε «Νευρολόγο». Και οφείλουμε να ζητήσουμε συγνώμη. Από τον γιατρό Χρήστο Μπαλτογιάννη. Από τους 600 περίπου ασθενείς που έχει δει τα δέκα χρόνια που δίνει το παρών. Με κάθε καιρό. Αφήνοντας το ιατρείο του… Για το αγαπημένο του νησί. Για το νησί των γονιών του… Για το νησί όπου πάντα περνάει καλά…. Και ζητάμε συγνώμη γιατί τον ξεχάσαμε… Και του την οφείλουμε. Όπως του οφείλουμε και ένα μεγάλο «ευχαριστώ» και πρέπει όλοι εμείς κάποια στιγμή να κοιτάξουμε στο παρελθόν. Και να δούμε από πού ξεκινάει ο δρόμος… Γιατί συνήθως μένουμε στην …βιτρίνα. Και είναι ότι χειρότερο… Και ευελπιστούμε ότι θα συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του με το δικό του ξεχωριστό χιούμορ… Γιατί ο Χρήστος εκτός των άλλων είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος. Άρρωστος Παναθηναϊκός βέβαια. Λάτρης του μπάσκετ. Και της καλής ζωής… Αλλά παθιασμένος με τη Νάξο… Οπότε θα είναι κρίμα να τον απογοητεύσουμε…
Γιατί έχει απογοητευτεί. Όχι γιατί δεν πήρε τη θέση του επικουρικού. Αλλά γιατί μέσα στα … πανηγύρια τον ξεχάσαμε. Και οι περισσότεροι από εμάς δεν ζούμε για τη δόξα. Δεν ζούμε για τα χρήματα. Αλλά για αυτό το απλό «μπράβο» που αποτελεί την αναγνώριση της προσπάθειας που έχει γίνει μέσα στο χρόνο….
Ας δούμε πως αντέδρασε ο ίδιος σε ανάρτησή του μέσα από τα social media για την έλευση του νέου νευρολόγου στο νησί και την έναρξη λειτουργίας του ιατρείου στο Νοσοκομείο – Κέντρο Υγείας Νάξου
«What is in my mind? 51 χρόνια κάθε καλοκαίρι. 10 χρόνια νευρολογικός δρόμος. 600 ασθενείς. Παρακάλια να γίνω επικουρικός teenager νευρολόγος στα 50 μου!! Το νησί πανηγυρίζει σύσσωμο για τον νέο νευρολόγο του ΚΥ…Δικαίως!! Είμαι αρχικά χαρούμενος και δικαιωμένος! Πρώτος το πρότεινα στον διοικητή ! Πρέπει και έπρεπε!! ΟΜΩΣ ούτε ένας εκτός του Γιάννη Πρωτονοτάριου δεν αναφέρθηκε στην σκαπάνη που πρωτοέσκαψε τον βράχο. Ούτε ένας δεν ξέρει ότι το πρώτο ηλεκτροεγκεφαλογράφημα στο νησί έγινε το 2011, 81 χρόνια από την πρώτη εφαρμογή του στην Αυστρία. Ότι μιλήσαμε για την επιληψία, το Parkinson, τις αγγειοκινητικές κεφαλαλγίες, την σκλήρυνση. Ότι πήγαμε μεσάνυχτα Δεκέμβρη έξω απ´ τη Μουτσούνα, ότι βρήκαμε επιληπτικούς και παρκινσονικούς, ότι νέες κοπέλες άφησαν τα mesulid και πήραν αγωγή για τις ημικρανίες. Κανείς. Κάποιοι είπαν: επιτέλους!! Γιατί δεν υπήρξε ποτέ ΚΑΝΕΝΑΣ. Νομίζω πως η Νάξος τα κατάφερε.
Αλήθεια όμως δεν έχω νοιώσει ποτέ τόσο άδειος στην επαγγελματική μου ζωή. Έμελε να γίνει στο πιο αγαπημένο μου μέρος. Προφανώς επιβάλεται να αναστείλω τα επαγγελματικά μου και όχι μόνο στο νησί. Θα το σκεφτώ σοβαρά, κυρίως για τα “όχι μόνο”. Θα το σκεφτώ πολύ σοβαρά και για τους 600! OMG (once)»
