Στα 67 του χρόνια ο Αλέκος Χωριανόπουλος βρέθηκε την περασμένη εβδομάδα στη Νόβισαντ της Σερβίας για τους 26ους Βαλκανικούς αγώνες και κατέλαβε την 3η θέση στον αγώνα δρόμου απόστασης 21 χιλιομέτρων
Όταν κάποιος αναφέρεται στον Αλέκο Χωριανόπουλο η εικόνα που έρχεται στο μυαλό όλων είναι αυτή ενός ανθρώπου με έντονα τα σημάδια του χρόνου πάνω του που φοράει ένα καπελάκι και τρέχει. Και τρέχει. Και τρέχει…. Λες και έχει γεννηθεί για να τρέχει. Είναι από τα πλέον γνώριμα πρόσωπα στο χώρο του αθλητισμού. Όχι μόνο στη Νάξο αλλά σχεδόν στο σύνολο της Ελλάδας. Οι περισσότεροι τον γνωρίσαμε …μεγάλο. Αν και η ηλικία δεν μπορεί να θεωρηθεί κριτήριο ή σημείο αναφοράς. Αυτό που έχει σημασία είναι ο αθλητισμός. Από το 2011 που γνώρισα τον Αλέκο Χωριανόπουλο ήθελα να μιλήσω μαζί του. Να κάνουμε μία κουβέντα πάνω σ’ αυτό που λέγεται «κλασσικός αθλητισμός» ή «αγώνες αντοχής». Αλλά πάντα μου έριχνε …πόρτα. Σεμνός, λιγομίλητος έδινε πάντα την ίδια απάντηση «τι να πω εγώ; Απλά τρέχω. Αυτό κάνω από μικρός. Μου αρέσει»… Και φεύγει τρέχοντας.
Έχω την αίσθηση ότι ελάχιστοι πρέπει να τον βλέπουν να περπατάει. Ενδεχομένως όταν γεννήθηκε να έτρεξε πρώτα και μετά να περπάτησε (σχήμα λόγου βέβαια) ενδεικτικό του τρόπου ζωής του.
Στο Δούναβη
Μεγαλωμένος στην ορεινή Νάξο και μέσα στις δυσκολίες της καθημερινότητας με καταγωγή και διαμονή στην Κωμιακή χαμογελάει και τρέχει. Και πάντα δίνει το παρών όπου θεωρεί ότι μπορεί να προσφέρει για τον εαυτό του, τον σύλλογό του (τις ομάδες της Νάξου και τώρα τον Σύλλογο Βετεράνων Νάξου) και για την πατρίδα του. Όπου υπάρχει αγώνες σε όλη σχεδόν την Ελλάδα είναι από τους πρώτους. Έχει τρέξει σχεδόν σε όλους τους μαραθώνιους (δεκαέξι συνολικά) της Αθήνας. Και ποτέ δεν ενδιαφέρεται για το αποτέλεσμα. Είναι από τους ανθρώπους που έχουν ως βασικό κριτήριο τη συμμετοχή.
Όμως, πρόσφατα έκανε την υπέρβαση. Και την περασμένη εβδομάδα βρέθηκε στο Νόβισαντ της Σερβίας όπου πήρε μέρος στους 26ους Βαλκανικούς αγώνες στίβου. Μέλος της Εθνικής ομάδας Βετεράνων από τις 23 έως τις 25 Σεπτεμβρίου ήταν στο Νόβισαντ, σε μία από τις ωραιότερες πόλεις της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας, στη σημερινή Σερβία. Τρέχοντας σε μία διαδρομή που ήταν στα παράλια του Δούναβη κατέλαβε την 3η θέση στον ημι-μαραθώνιο καλύπτοντας τα 21 χιλιόμετρα. Τίμησε με τον καλύτερο τρόπο το εθνόσημο και χαμογέλασε όταν ανέβηκε στο βάθρο των νικητών.
Η σκοπιά
Όταν επέστρεψε μίλησε στους συγχωριανούς του για την μοναδική αυτή εμπειρία, για το ταξίδι στο εξωτερικό, για τα νέα μέρη που είδε… Όμως, αυτό που τον έκανε να κλάψει, να συγκινηθεί – κάτι που δεν συμβαίνει εύκολα είναι η αλήθεια – ήταν το γεγονός ότι πέρασε από τις Σέρρες. Κι εκεί συνάντησε το παρελθόν του. Όταν πριν από 47 χρόνια ως αμούστακο παλικάρι υπηρέτησε το μεγαλύτερο μέρος της στρατιωτικής του θητείας. Και πέρασε δίπλα από την σκοπιά που φύλαγε ντυμένος στα χακί. Και τα δάκρυα έτρεξαν στα μάγουλά του…
Να αναφέρουμε ότι πριν από δύο χρόνια, στα πλαίσια των 30 χρόνων από τον αγώνα Υγείας που έγινε στο Φιλώτι τιμήθηκε ο Αλέκος Χωριανόπουλος από την ΕΑΣ ΣΕΓΑΣ Κυκλάδων με τον Δημήτρη Πάππα να δηλώνει «ότι κι εάν πούμε για τον κ. Χωριανόπουλο είναι λίγο. Αποτελεί πρότυπο για όλους εμάς που έχουμε σχέση με τον αθλητισμό γιατί η αγάπη του για τον κλασικό αθλητισμό είναι πέρα από τα όρια. Μακάρι όλοι να έχουμε ανάλογη συμπεριφορά». Όσο για την αντίδραση του Αλέκου Χωριανόπουλου; «θα συνεχίσω να τρέχω και να δίνω το παρών σε αγώνες όσο κρατούν τα πόδια μου»…
Οι φωτογραφίες είναι από την ιστοσελίδα του Giorgos Komiaki και τον ευχαριστούμε για την συνδρομή
