Η τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, που φέτος πέφτει στις 15 Ιουνίου, είναι αφιερωμένη σε εκείνους που συνήθως μένουν λίγο πιο πίσω, που δεν ζητούν πολλά, αλλά δίνουν όλα: τους πατεράδες μας.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε πως η Γιορτή του Πατέρα δεν έχει την ίδια λάμψη με τη Γιορτή της Μητέρας. Και ίσως να έχουν δίκιο. Όμως όσοι είχαν – ή έχουν ακόμη – έναν πατέρα που στάθηκε βράχος σε κάθε δυσκολία, ξέρουν πως η σιωπηλή αγάπη του είναι ένα στήριγμα ζωής.
Ακόμη κι αν έχει φύγει, η παρουσία του δεν χάνεται. Κατοικεί μέσα μας – στη φωνή που μας καθοδηγεί όταν πρέπει να πάρουμε αποφάσεις, στις μνήμες μιας αγκαλιάς, στην τιμιότητα μιας συμβουλής.
Η ιστορία της Γιορτής του Πατέρα – Μια γυναίκα, μια ιδέα, ένας φόρος τιμής
Η ιδέα για την καθιέρωση της ημέρας δεν γεννήθηκε από κάποιον άνδρα, αλλά από μια γυναίκα με καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη. Η Sonora Smart Dodd, από την Ουάσινγκτον, ήταν παιδί ενός βετεράνου του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου που, μετά τον χαμό της συζύγου του, ανέλαβε μόνος του την ανατροφή των έξι παιδιών τους.
Η Sonora, συγκινημένη από τη δύναμη του πατέρα της, σκέφτηκε: «Αφού υπάρχει Γιορτή της Μητέρας, γιατί όχι και του Πατέρα;». Κι έτσι, στις 19 Ιουνίου 1910, στην πόλη Spokane, διοργανώθηκε η πρώτη επίσημη Γιορτή του Πατέρα.
Όμως η ιστορία είχε ξεκινήσει νωρίτερα…
Δύο χρόνια πριν, το 1908, μια άλλη γυναίκα, η Grace Golden Clayton, είχε ήδη διοργανώσει μια λιγότερο γνωστή τελετή τιμής για τους 210 πατέρες που σκοτώθηκαν στο τραγικό δυστύχημα των ορυχείων στο Μόνονγκα της Δυτικής Βιρτζίνια. Επέλεξε τη μέρα κοντά στα γενέθλια του πατέρα της για να αποδώσει τιμή στους άνδρες που άφησαν πίσω οικογένειες, όνειρα και ζωές. Όμως η πρωτοβουλία της πέρασε σχεδόν απαρατήρητη, επισκιασμένη από άλλα γεγονότα της εποχής.
Κι έτσι, όλη η αναγνώριση πήγε στη Sonora Dodd, που χωρίς να γνωρίζει για την προσπάθεια της Clayton, έδωσε φωνή σε όλους τους αφανείς ήρωες-πατέρες.
Το πρώτο σχετικό νομοσχέδιο στο Κογκρέσο κατατέθηκε το 1913, αλλά καταψηφίστηκε με την αιτιολογία ότι κινδυνεύει να γίνει μια ακόμη εμπορική εορτή. Ήταν αναμενόμενο – οι σκεπτικιστές έβλεπαν μόνο καρτ-ποστάλ και δώρα, όχι την ουσία.
Χρειάστηκαν δεκαετίες προσπαθειών και πίστης για να έρθει το 1972, όταν ο Πρόεδρος Richard Nixon υπέγραψε το προεδρικό διάταγμα που καθιέρωνε την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου ως Εθνική Ημέρα του Πατέρα στις ΗΠΑ.
Η Sonora Dodd, που πλέον θεωρείται η «μητέρα της Γιορτής του Πατέρα», έζησε μέχρι το 1978 και πρόλαβε να δει το όραμά της να γίνεται πραγματικότητα.
Ένα “ευχαριστώ” που δεν λέγεται πάντα, αλλά πρέπει
Η σημερινή ημέρα δεν είναι για λουλούδια και γλυκά. Είναι για να θυμηθούμε, να ευχαριστήσουμε και να πούμε “σ’ αγαπώ” σε έναν άνθρωπο που – με τον δικό του τρόπο – υπήρξε θεμέλιο στη ζωή μας.
Ας σηκώσουμε το τηλέφωνο. Ας κάνουμε μια βόλτα μαζί. Ας πούμε εκείνο το «ευχαριστώ» που ίσως ξεχάσαμε τόσα χρόνια. Γιατί οι πατέρες, με τις σιωπηλές αγκαλιές, τις λιγομίλητες κουβέντες και το ακούραστο δόσιμο, αξίζουν να ακούσουν σήμερα – και κάθε μέρα – πως είναι πολύτιμοι.
Χρόνια πολλά σε όλους τους μπαμπάδες. Στους αυστηρούς, στους γλυκούς, στους παρόντες και στους απόντες. Στους ανθρώπους που δίδαξαν τι σημαίνει να αγαπάς χωρίς όρους.
