Ο καπετάν – Γιάννης Φωστιέρης, η ψυχή του Express Scopelitis μίλησε πρόσφατα στην «Κυκλαδική» και ανέφερε «Εμείς, κάνουμε το Ε.Κ.Α.Β., τον φούρναρη, τον μανάβη, τον φαρμακοποιό… Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε κοντά στα νησιά μας, γιατί αυτός είναι ο προορισμός μας!…»
Πλησιάζουμε στην 31η Οκτωβρίου… Την ημερομηνία που σε θεωρητική βάση λήγει η σύμβαση του 2010 για την σχέση … του Express Scopelitis με τις Μικρές Κυκλάδες. Όμως, ο διαγωνισμός για τα νέα δρομολόγια απέβη άκαρπος και το πλοίο – θρύλος των θαλασσών εδώ στις Κυκλάδες θα συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους κατοίκους των Μικρών Κυκλάδων όπου σε κάθε εμφάνισή τους γεμίζουν με οξυγόνο ζωής… Είναι άλλωστε το πλοίο που τους ενώνει με τη ..μητέρα Νάξο όλο το χρόνο και το κυριότερο; Όταν οι άλλοι σταματούν, ο Scopelitis απλά συνεχίζει..
Στο τιμόνι του τα τελευταία χρόνια (αλήθεια πόσα;) βρίσκεται ο Γιάννης Φωστιέρης, ο καπετάν Γιάννης, ο οποίος μιλώντας στην «Κυκλαδική» πρόσφατα προχώρησε σε κατάθεση ψυχής… «Εμείς, κάνουμε το Ε.Κ.Α.Β., τον φούρναρη, τον μανάβη, τον φαρμακοποιό… Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε κοντά στα νησιά μας, γιατί αυτός είναι ο προορισμός μας!…»
Και είναι αποκαλυπτικός μιλώντας στον Γιάννη Βλαχάκη λέγοντας «Ο “Σκοπελίτης” είναι εδώ! Και θα είναι εδώ, για όλο τον χειμώνα και όχι μόνο. Και με κρύο και με ζέστη και με βροχές και χιόνια, είμαστε, εδώ! Αυτό το βαπόρι είναι η ανάσα των Μικρών Κυκλάδων!…
Τα νησιά μας είναι λέει στην “άγονη γραμμή”. Άγονα είναι κάποια μυαλά σ’ αυτή τη χώρα που δεν παράγουν ιδέες και που δεν έχουν όραμα, έχω να πω εγώ…
Εμείς και όραμα έχουμε και προσδοκίες και πολύ μεγάλη αγάπη που αγγίζει τα όρια της λατρείας για τα νησιά μας. Ήμασταν, είμαστε και θα εξακολουθήσουμε να είμαστε η ανάσα κάθε κατοίκου των νησιών μας…
Η ιστορία αυτού του βαποριού, είναι πολύ μεγάλη και παλιά. Όσο υπάρχουν Μικρές Κυκλάδες, όσο υπάρχουνε αυτά τα νησιά που είναι πανέμορφα και μοναδικά στις Κυκλάδες, θα υπάρχει και ο Σκοπελίτης…
Δεν μπορείς να φανταστείς ούτε εσύ, ούτε κανένας άλλος στεριανός, τι σημαίνει Σκοπελίτης για τους κατοίκους των νησιών μας. Ο κόσμος αυτός είναι η ζωή μας και εμείς, με αυτό το βαπόρι, είμαστε η δική τους η ζωή…
“Αίμα” και αρμύρα…
Ξέρεις τι έχει περάσει το πλήρωμα αυτού του βαποριού και στα παλιά τα χρόνια και όλα αυτά τα τελευταία χρόνια; Ξέρεις τι εικόνες όλοι οι καπεταναίοι έχουν κρατήσει στη μνήμη τους;
Ξέρεις τον καθημερινό αγώνα του πληρώματος. Όλων των ανθρώπων που υπηρέτησαν αυτό το βαπόρι παλιά, αλλά και αυτών που το υπηρετούν όλα τα τελευταία χρόνια;
“Αίμα” και αρμύρα, θα σου ‘λεγα. Καθημερινά. Είναι όμως μια δουλειά η δική μας, το “ψωμί” μας πολύ γλυκό. Την ίδια γλύκα νιώθουν και οι συντοπίτες μας στις Μικρές Κυκλάδες που καλύπτονται από εμάς δώδεκα μήνες το χρόνο.
Συνεχίζουμε, Γιάννη. Και κλείστε τα’ αφτιά σας σε όσα κακόβουλα λέγονται από κάποιους.
Αν και έχω κι εγώ ένα σκαφάκι, ένα καΐκι στο νησί, μέσα σ’ αυτό το πλοίο όμως ζω, όπως σου λέω γράψε το με μεγάλα γράμματα, ΖΩ! Και με καλές αλλά και με αγριεμένες θάλασσες, απολαμβάνω το ταξίδι στις Μικρές Κυκλάδες. Δεν είμαι δα και χτεσινός. Ξέρεις πόσα χρόνια δουλεύω;
Το καφέ τον πρωινό όσοι τον πίνουν, το πίνουνε στο σπίτι. Ε, εγώ, τον πίνω στον Σκοπελίτη μέσα. Στη γέφυρα απάνω.
Ο πρωινός καφές μου, απαραίτητα σ’ αυτό το πλοίο που δίνει ανάσα ζωής επί σειρά πάρα πολλών ετών στα νησιά μας. Τον μεσημεριανό καφέ τον πίνω στο νησί, εδώ, στη Νάξο. Και αυτό το νησί το αγαπώ πολύ. Έχω ζήσει κι εδώ κάποια χρόνια. Και είμαι καθημερινά εδώ. Και εδώ έχω φίλους πολύ κοντινούς και αληθινούς.
Κάθομαι καμιά φορά, Γιάννη, και κουβεντιάζω με πολλούς εδώ στη Νάξο για τον Σκοπελίτη, και στα νησιά μας το ίδιο γίνεται, συχνά. Και όλοι με ρωτούν για την ιστορία αυτού το βαποριού.
«Βαριά και μεγάλη η ιστορία του “Σκοπελίτη”…»
Ξέρεις πόσες φορές έχω μιλήσει για την ιστορία του; Και μόνο εγώ νομίζεις ότι μιλώ για την ιστορία του Σκοπελίτη και ο ιδιοκτήτης, ο καπ(ε)τάν Γιάννης Σκοπελίτης επαναλαμβάνει σε όσους δεν γνωρίζουν την βαριά ιστορία αυτού του πλοίου, έτσι για να θυμούνται που λένε οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Ναι, ήμουνα και στον παλιό τον Σκοπελίτη. Τι μου θυμίζεις, ώρα… Το βαπόρι εκείνο το πανέμορφο, εγώ το έδεσα. Παρά κάτι δέκα χρόνια ήμουνα στον παλιό…
Τα χρόνια περάσανε, Γιάννη, αλλά εμείς της θάλασσας, δεν βάζουμε μυαλό. Μέσα στη θάλασσα γεννηθήκαμε, που λέει ο λόγος, μέσα στη θάλασσα στην κυριολεξία μεγαλώσαμε, μέσα σε αυτή τη θάλασσα γερνάμε σιγά-σιγά και από τη θάλασσα αυτή θα πάρουμε φύλλο πορείας για το σπίτι και τη σύνταξη.
Το πότε ξεκίνησα το γνωρίζουν οι παλιοί. Κι εσύ, πιστεύω. Για τους “φρέσκους” να πω λοιπόν ότι την αρχή την έκανα αρχές του ’81. 36 χρόνια πίσω…
Το ξεκίνημά μου έγινε επί Μαυρακάκη, στα γκαζάδικα, κάπου εκεί γύρω στο 1982. Και συνέχισα μέχρι το ’90, εκεί. Καλά λεφτά, τότε, Γιάννη. Και δεν υπήρχε και κρίση. Τώρα, τα τελευταία αυτά χρόνια, η κρίση δεν άφησε ανεπηρέαστο κανένα. Κανένα. Δυστυχώς.
Παλιά, τότε στα χρόνια του ’80, η δουλειά στα βαπόρια δεν μοιάζει με την δουλειά που γίνεται σήμερα. Στην γέφυρα ειδικά, έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα. Ο εκσυγχρονισμός μπήκε στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας.
«Γιατί η Ελλάδα να βρίσκεται σε αυτόν τον κυκλώνα;»
Διάβασα στην συνέντευξη που σου έδωσε ο καπε(ε)τάν Νίκος ο Κορρές, που σου είπε ότι η ειδικότητα του «μαρκόνι» δεν υπάρχει πια. Όντως. Τώρα, όλα είναι σε πίνακες. Ας πούμε στα κομπιούτερ. Δεν είναι όπως παλιά τα πράματα στις γέφυρες των πλοίων.
Είχαμε παλιά τον ασύρματο. Ήταν πίσω στη γέφυρα ο ασύρματος και ακούγαμε τα πάντα. Τέλος πάντων. Το θέμα είναι τι γίνεται τώρα με τα μνημόνια που στενάζει η κοινωνία. Γιατί όλα αυτά; Γιατί η Ελλάδα να βρίσκεται σε αυτόν τον κυκλώνα; Δεν έχουμε ομορφιές. Δεν έχουμε μεγάλα πλεονεκτήματα; Εμείς εδώ στις Κυκλάδες, έτσι θα έπρεπε να είμαστε; Εμείς, θα μπορούσαμε να είμαστε οι πρώτοι στη νησιωτική Ελλάδα και με διαφορά μάλιστα. Τέλος πάντων…
Άκου να δεις, Γιάννη. Ταξίδεψα και στο εξωτερικό. Αζόρες, Αμερική κ.λπ. Όλες τις θάλασσες τις έχω ταξιδέψει. Όμως όσο απολαμβάνω τις δικές μας θάλασσες, πουθενά…
Και ψαράς έχω κάνει. Για ένα φεγγάρι που λένε…
Ήρθαν όμως έτσι τα πράγματα που πολύ γρήγορα επέστρεψα και πάλι στο βαπόρι. Εδώ, εδώ κοντά 27 χρόνια. Ένας από τους λόγους που βρίσκομαι εδώ, και το χαίρομαι, είναι ο καπ(ε)τάν-Γιάννης ο Σκοπελίτης, ο ιδιοκτήτης του βαποριού. Μαζί μεγαλώσαμε εδώ μέσα. Εδώ, παρέα με τους κατοίκους των νησιών μας που πάνε κι έρχονται από τα Κουφονήσια στη Νάξο.
Από’ δω, θα βγω στη σύνταξη με την βοήθεια του Θεού. Από αυτό το βαπόρι που ήταν η μεγάλη αγάπη του καπ(ε)τάν-Μήτσου, του αλησμόνητου-του πατέρα του Γιάννη Σκοπελίτη. Ο Θεός μαζί του!…
Αυτό το βαπόρι, φίλε Γιάννη, μαζί και τα άλλα τα καΐκια, ζήσανε τα νησιά μας. και εξακολουθούν να τα ζουν ακόμη και σήμερα. Γι’ αυτό σου λέω ότι η ιστορία μας είναι συνυφασμένη με την ιστορία των Μικρών Κυκλάδων και της Νάξου, βέβαια…
Εμείς, κάνουμε το Ε.Κ.Α.Β., τον φούρναρη, τον μανάβη, τον φαρμακοποιό… Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε κοντά στα νησιά μας, γιατί αυτός είναι ο προορισμός μας!…
