Είμαστε στο 2005 και η Εβίνα Μάλτση μιλάει στην Ευανθία Γιαννιού (για το Sportime) για την πρώτη ουσιαστική εμπειρία της στο εξωτερικό, για την επόμενη ημέρα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και μας τονίζει ότι στην Ελλάδα μερικά πράγματα ακολουθούν τους ρυθμούς του Δημάρχου Πόπωτα ” «πάμε μπροστά με βήματα μεγάλα προς τα πίσω».
Στα …σαράντα της έγινε το πρόσωπο του Ελληνικού γυναικείου μπάσκετ. Στα σαράντα της; Ναι δεν είναι αστείο. Η ίδια γελάει… Μιλάει για πλάνο όσον αφορά το μυστικό της Εθνικής Ελλάδας («Θα γίνω γραφική, με έχουν βαρεθεί, με βλέπουν σαν γιαγιά, αλλά… πλάνο. Καθαρό μυαλό») ενώ για τον αυτό της απλά δηλώνει ενόψει του Παγκοσμίου πρωταθλήματος την επόμενη χρονιά… «Πρώτα ο Θεός κι αν είμαστε υγιής θα παίξω κι εκεί κι ας είμαι 40 χρονών» Συγκλόνισε όχι μόνο με την εμφάνισή της στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Τσεχίας που ολοκληρώθηκε τη Κυριακή με την Ελλάδα στην 4η θέση (για πρώτη φορά στην ιστορία της) και την ίδια την καλύτερη πεντάδα της χρονιάς. Και συγκλόνισε γιατί μετά τη νίκη με τη Τουρκία και την είσοδο στην 4αδα είχε πει « Αν, κούφια να είναι η ώρα, τύχαινε να αφήσω την τελευταία μου πνοή, θα ήθελα να είναι μέσα στο γήπεδο, με αυτή την εμφάνιση, με αυτό το εθνόσημο!» Ποιος αλήθεια μπορεί να το πει αυτό…
Μόνο η Εβίνα Μάλτση, όχι ο «Θηλυκός Γκάλης»… Η ίδια λέει «ιεροσυλία να με συγκρίνεται με τον Γκάλη».. Ναι είναι ιεροσυλία… Γιατί και το δικό της βιογραφικό είναι τεράστιο. Οπότε θα μπορούσαμε να την πούμε και …Θηλυκό ΛεΜπρον Τζέιμς.. Έχουν την ίδια ημέρα γενέθλια, στις 30 Δεκεμβρίου… Από το 1996 έως σήμερα μετράει 21 χρόνια στο χώρο. Και με δεκάδες επιτυχίες σε ατομικό κυρίως επίπεδο… Η δεύτερη Ελληνίδα (μετά τη Κωστάκη) που έπαιξε στο WNBA, με παρουσία στο εξωτερικό από το 2004 όπου κέρδισε κάθε λογής τίτλο… Με εμφανίσεις σε All Star game… Με την εθνική πολυτιμότερη αθλήτρια το 2009, με … με … με. Όμως, το χειρότερο είναι ότι κανείς δεν είχε μπει στο κόπο (όπως κα για τα υπόλοιπα κορίτσια) να ψάξει γι αυτήν.. Απλά βρήκαμε το «Θηλυκός Γκάλης» το «δικό τους 1987» … Όχι, τα κορίτσια έκαναν το δικό τους ταξίδι, όπως και η ίδια… Η οποία λατρεύει το θέατρο, τα σουβλάκια, σιχαίνεται το μαγείρεμα, βάζει πάνω απ όλα τους φίλους και τη φιλία. Λατρεύει το τσιφτετέλι και το συρτάκι, ερωτεύεται, έχει καρδιά τεράστια και το συναίσθημα είναι η βάση των επιλογών της…
Με τους δικούς μου όρους
Εμείς όμως θα πάμε πίσω, στο 2005 όταν μιλούσε στην Ευανθία Γιαννιού για την εφημερίδα Sportime, κάνοντας τον πρώτο απολογισμό μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 και την πρώτη της χρονιά στο εξωτερικό με την Βίγκο… Τίτλος του άρθρου «Με τους δικούς μου όρους» γιατί πολύ απλά εκείνη τη χρονιά είχε υπογράψει ουσιαστικά το πρώτο της συμβόλαιο και είχε βάλει τους δικούς της όρους στο παιχνίδι…
«Έπαιξε μπάσκετ γιατί πολύ απλά οι κούκλες ήταν βαρετές και τα μεγαλύτερα αδέλφια της ήταν ερωτευμένα με το μπάσκετ. Στα δεκατρία της χρόνια μπορούσε κάλλιστα να τους κερδίσει σε μονό, ενώ μερικά χρόνια αργότερα όταν αντίκρισε για πρώτη φορά τους ρυθμούς της Αθήνας – καθότι κορίτσι από την επαρχία- λίγο έλλειψε να λιποθυμήσει από το άγχος. Έκλαψε και μάλιστα αρκετά όταν στην διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας πέρυσι το καλοκαίρι περίπου 10.000 θεατές παρακολουθούσαν κάθε παιχνίδι της Εθνικής Ελλάδος γυναικών αλλά το κλάμα αποτέλεσε τον καλύτερο σύντροφό της όταν βρέθηκε στο πανέμορφο αλλά μικρό Βίγκο της Ισπανίας ως εμιγκρές. Όμως πάνω απ’ όλα είναι επαγγελματίας παίκτρια. Έπαιξε, κέρδισε το προσωπικό της στοίχημα, έκανε τους Ισπανούς να αναφερθούν στην γυναικεία έκδοση του Νίκου Γκάλη και βέβαια φέτος έβαλε την υπογραφή της στο πρώτο όλο δικό της συμβόλαιο, μετακομίζοντας στην Σαραγόσα, μία από τις νέες δυνάμεις του Ισπανικού πρωταθλήματος….
– Γιατί είναι δικό σου το συμβόλαιο με την Σαραγόσα;
«Γιατί πολύ απλά είναι με τους δικούς όρους. Όταν πήγα στον Παναθηναϊκό ήταν η πρώτη φορά που μετακόμισα σε μεγάλη ομάδα και όπως ήταν λογικό υπήρχαν κάποια σημεία που δεν ήταν ευχάριστα για μένα. Όταν συμφώνησα με την Βίγκο, ήταν πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ουσιαστικά δεν πήρε το ρίσκο για να περιμένω ένα μεγάλο τουρνουά γιατί δεν ήθελα να παίξω με πίεση. Όμως στην Σαραγόσα, έχω όλο το ρίσκο δικό μου. Και δεν μετάνιωσα για την επιλογή μου».
– Έμεινες όμως και πάλι στην Ισπανία;
«Ναι αν και είχα προτάσεις για να μετακομίσω είτε στη Γαλλία είτε στην Ιταλία, ήθελα να μείνω γιατί τώρα ξέρω τι θέλω και που πατάω. Καταλαβαίνω την γλώσσα, το μπάσκετ έχει το υψηλότερο δυνατό επίπεδο, είναι άκρως ανταγωνιστικό και λόγω της δημοσιότητας που έχει μόνο καλό κάνει για μία αθλήτρια. Αντίθετα, στην Γαλλία μπορεί το μπάσκετ να είναι πιο ελεύθερο αλλά τώρα χρειάζομαι πειθαρχεία στο παιχνίδι μου ενώ η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι κάπως την οικονομική κατάσταση των Ιταλών»
– Πόσο εύκολη ήταν η προσαρμογή σε έναν νέο κόσμο, όπως στο Βίγκο;
«οι πρώτοι μήνες δεν περνούσαν με τίποτα και μέχρι να συνηθίσω την ιδέα ότι είμαι μόνη σε έναν ξένο τόπο όπου δεν καταλάβαινα ακόμη και την καλημέρα που μου έλεγαν, με τρόμαζε. Το μόνο που έκανα αρχικά ήταν να παίζω μπάσκετ και να κλείνομαι στο σπίτι. Στη συνέχεια άρχισα να ξεμυτάω από το σπίτι, οι πρώτες ισπανικές λέξεις μου έγιναν κατανοητές και επομένως το 24ωρο έγινε μεγαλύτερο…. Οι τοίχοι άνοιξαν, βγήκα στο δρόμο και διαπίστωσα πόσο θερμοί άνθρωποι είναι οι Ισπανοί. Βίωσα μία πολύ μεγάλη εμπειρία και θα έλεγα ότι αποδείχτηκα καλή μαθήτρια όχι μόνο σε θέματα μπάσκετ. Άλλωστε όταν είσαι μόνος σε μια ξένη χώρα τεστάρεις και τον εαυτό σου».
– Το επόμενο βήμα πιο είναι;
« Κανείς δεν είναι σε θέση να καθορίσει τι θα γίνει την επόμενη στιγμή. Αυτό που θέλω είναι να συνεχίζω να δουλεύω, να βλέπω στην πράξη τα αποτελέσματα της προσπάθειάς μου και να είμαι πρωταγωνίστρια. Παίζω μπάσκετ για να αφήσω κάποια στιγμή το στίγμα μου κι όχι να είμαι περαστική. Με ενοχλεί αυτό».
– Μήπως όμως ήταν περαστικοί οι Ολυμπιακοί Αγώνες από την Ελλάδα;
«Ως Ελλάδα κερδίσαμε πολλά και στο εξωτερικό μας αντιμετωπίζουν διαφορετικά, Ως γυναικείο όμως μπάσκετ, μάλλον δεν θα έλεγα ότι κερδίσαμε και τίποτα. Όλα τα ίδια έμειναν όπως λέει άλλωστε και το τραγούδι. Κάτι που άλλωστε φάνηκε και από την εθνική ομάδα. Πίστευα ότι εάν έμενε ο βασικός κορμός και γίνονταν μία πιο σοβαρή δουλειά σε όλα τα επίπεδα θα μπορούσαμε να φτάσουμε ακόμη και στην πρόκριση στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Όμως όταν επέστρεψα διαπίστωσα ότι όλα αυτά είναι όνειρο απατηλό κι έξω από την πραγματικότητα».
– Μήπως εκτός πραγματικότητας είναι και η μείωση των ξένων παικτριών στο πρωτάθλημα;
«Σε μία εποχή όπου τα σύνολα είναι ορθάνοιχτα η σκέψη και μόνο αποτελεί τροχοπέδη για όλες μας. Πως θα γίνουμε καλύτερες όταν παίζουμε μεταξύ μας και δεν μαθαίνουμε από τις ξένες. Πριν μερικά χρόνια όταν στο πρωτάθλημα έπαιζαν παίκτριες όπως η Χολ όλες κάναμε ένα βήμα μπροστά. Τώρα όπως λέει και ο Πόπωτας στο «Καφές της Χαράς» «πάμε μπροστά με βήματα μεγάλα προς τα πίσω».
– Τι σκέφτεται εν τέλει η Μάλτση όταν μπαίνει στο παρκέ;
«Να μην ηττηθώ χωρίς να προσπαθήσω, χωρίς να έχω ματώσει τη φανέλα μου. Δεν μου αρέσει να είμαι δεύτερη αλλά παράλληλα θέλω να διασκεδάζω το μπάσκετ κι όσο αντέξω».
Με πληροφορίες και φωτό από την ιστοσελίδα agapotobasket.gr
