Η γάτα της Φολεγάνδρου βρίσκεται πλέον στην Αθήνα, έχει αφήσει πίσω της την κακοποίηση που υπέστει και κρατάει συντροφιά στην Ιωάννα – Μαρία Γκέρτσου – Κοινό σημείο και των δύο; δεν έχουν όραση και όμως καταφέρνουν και επικοινωνούν με μοναδική ικανότητα
Οκτώβριος 2019: Μια γάτα πέφτει στην άδεια πισίνα ενός ξενοδοχείου στη Φολέγανδρο. Δύο αγόρια –μαθητές του δημοτικού– αρχίζουν να της πετούν πέτρες και στη συνέχεια την πλησιάζουν και την κλωτσούν. Το ζώο έχει εγκλωβιστεί, δεν μπορεί να διαφύγει – είναι τυφλό. Η κακοποίηση καταγράφεται από τις κάμερες ασφαλείας του ξενοδοχείου. Η ιδιοκτήτριά του, ακούγοντας τα ουρλιαχτά της γάτας, παρεμβαίνει την τελευταία στιγμή και τη σώζει από το μένος των αγοριών.
Δεκέμβριος 2019: Η Φιόνα, η γάτα της Φολεγάνδρου, βρίσκεται στην Αθήνα και θα ζήσει τα πρώτα της Χριστούγεννα, ασφαλής πλέον και υγιέστατη, στο νέο της σπίτι. Εχει υιοθετηθεί από την Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου, ψυχολόγο στο Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία» – και επίσης τυφλή, εκ γενετής.
«Οταν έμαθα την ιστορία της, ένιωσα ότι με έψαχνε, ότι με περίμενε», λέει στην «Καθημερινή» η κ. Γκέρτσου. «Είχε και μια συμβολική χροιά η απόφασή μου. Εμείς οι άνθρωποι με αναπηρία –και όχι μόνο οι άνθρωποι, τελικά– υφιστάμεθα πολλές διακρίσεις, για τις οποίες δεν μιλάει κανείς. Είμαστε σαν αόρατοι. Ακόμα και στα πιο “απλά” και αυτονόητα, όπως το να κυκλοφορήσουμε στον δρόμο, αντιμετωπίζουμε παραβίαση των δικαιωμάτων μας και ρατσισμό, επειδή γεννηθήκαμε με κάποια βλάβη. Κι αυτό ισχύει ακόμα και για άτομα όπως εγώ, που έχω εκπαιδευτεί καλά, έχω καλό προσανατολισμό, ζω μόνη και είμαι απολύτως λειτουργική».
Η Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου δεν είχε ποτέ ξανά συμβιώσει με τυφλό ζώο. Ισα ίσα που σε όλη της τη ζωή, για να κινηθεί καθημερινά, βασίζεται στα μάτια των ζώων, όπως στη δωδεκάχρονη σκυλίτσα-οδηγό της, τη Μέη. Κάθε μέρα με τη Φιόνα είναι μια αποκάλυψη: «Συνεχώς εκπλήσσομαι και αναρωτιέμαι πώς βρίσκει τον καναπέ και ανεβαίνει, πώς δεν σκοντάφτει στα έπιπλα, πώς καταλαβαίνει τη Μέη όταν την πλησιάζει εντελώς αθόρυβα. Μετά, βέβαια, συνειδητοποιώ ότι το ίδιο συμβαίνει και με εμένα: Οι περισσότεροι από όσους με συναναστρέφονται απορούν πώς κάνω το ένα ή το άλλο και πρέπει πάντα να απολογούμαι γι’ αυτό που είμαι…».
Βλέπω τη φωτογραφία της Φιόνας μπροστά στο χριστουγεννιάτικο δέντρο και σκέφτομαι πόσα μπορούμε να διδαχθούμε από τα ζώα: Αν και βιώνουν πόνο, θλίψη, άγχος ή μετατραυματικό στρες, ενστικτωδώς ζουν για το τώρα, όχι για το χθες ή το αύριο. Κι όπως τονίζει η νέα κηδεμόνας της γατούλας, «τα ζώα δεν έχουν τα κόμπλεξ των ανθρώπων σε σχέση με την αναπηρία, δεν τα βαραίνει το αίσθημα του στιγματισμού και της ντροπής για την ανημπόρια τους, όπως εμάς. Απολαμβάνουν στο έπακρο την αγάπη που τους προσφέρουμε. Κάθε φορά που μας πλησιάζει ένα ζώο, λοιπόν, έχουμε μια ευκαιρία να αποδείξουμε ότι είμαστε άνθρωποι»
