Κίμωλος… Εδώ και μερικές ημέρες το σχολείο είναι σε κατάληψη καθότι υπάρχει μόνο ένας δάσκαλος για 20 παιδιά που είναι μοιρασμένα σε έξι τάξεις… Και ο Χρήστος Κακαβογιάννης – μέλος της “Σύμπλευσης” μας μεταφέρει τις σκέψεις του για το θέμα της εκπαίδευσης
Φτάνει ένας δάσκαλος για ένα ολόκληρο σχολείο έξι τάξεων; Δύο έστω; Για κάποιους, προφανώς φτάνει. Για τα οργανογράμματα του υπουργείου, τα ΜΜΕ που θέλουν μία δήλωση, τις εθελοντικές ομάδες και τους φορείς που προσπαθούν να προσφέρουν. Για τα παιδιά όμως, φτάνει;
Αρθρο του Χρήστου Κακαβογιάννη (δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα alfavita.gr)
Η είδηση για την αποχή των μαθητών του διθέσιου Δημοτικού Κιμώλου, λόγω της στελέχωσής του από έναν μόνο εκπαιδευτικό, που έγινε γνωστή ευρέως μέσω του διαδικτύου, για εμάς στην Σύμπλευση είχε ιδιαίτερη απήχηση. Ακόμη και η είδηση της μετακίνησης δεύτερης εκπαιδευτικού από την Μήλο, για να αντιμετωπιστεί το τεράστιο κενό, που παραμένει για το ολοήμερο και την παράλληλη διδασκαλία. Έρχονται στο μυαλό μας και άλλα νησιά, με τα ίδια προβλήματα, που δεν έγιναν είδηση.
Μπορεί άραγε ένας δάσκαλος, ή και δύο, να αξιοποιήσουν τις υφιστάμενες υποδομές και δυνατότητες του σχολείου για έξι τάξεις προς όφελος των παιδιών; Πολύ περισσότερο, θα πιάσουν τόπο, χωρίς ανθρώπους να τις αξιοποιήσουν, οι νέες δυνατότητες που θα τους προσφέρει ο ηλεκτρονικός και εκπαιδευτικός εξοπλισμός και υλικά που θα χορηγήσουμε στο συγκεκριμένο σχολείο; Σημειωτέον, ένα σχολείο που γνωρίζουμε καλά τα τελευταία χρόνια, στις αίθουσές του έχουμε κάνει σειρά ψυχαγωγικών και εκπαιδευτικών δράσεων και έχουμε ανακαινίσει το προαύλιό του.
Ας μην ξεχνάμε ότι δεν είναι ίδιας ταχύτητας και δυνατοτήτων η «επιστροφή στην κανονικότητα» μετά από μία σκληρή δεκαετία, σε τόπους που έχουν αποψιλωθεί από πληθυσμό και κρατικές δομές. Σε κοινότητες λίγων δεκάδων ή εκατοντάδων ενεργών κατοίκων, ο εκπαιδευτικός δεν θα βρει το ίδιο εύκολα έναν συγκροτημένο γονέα με διαθέσιμο ελεύθερο χρόνο, έναν καταρτισμένο και ενεργό υπάλληλο του Δήμου, ακόμη ίσως έναν ιερέα με δεξιότητες τέτοιες που να τον συνεπικουρούν στο λειτούργημά του. Έχοντας επικοινωνήσει με δεκάδες Δήμους και σχολεία των πιο μικρών νησιών μας την τελευταία εξαετία, μοιραζόμαστε κι εμείς λίγη από την αγωνία του εκπαιδευτικού που φτάνει σε τέτοιους τόπους. «Θα βρω κάποιον εκεί να συνεργαστούμε αποδοτικά; Θα καταφέρω να υλοποιήσω αυτά που έχω στο μυαλό μου χωρίς εμπόδια; Θα έχω συνεργασία στην προσπάθειά μου να κάνω το καλύτερο δυνατό;».
Το χαμόγελο των παιδιών στα νησιά, εύκολο να κερδηθεί με τις χορηγίες και τα έργα υποδομής όπως οι παιδικές χαρές και τα γήπεδα, είναι μόνο το θεμέλιο στο οποίο θα χτίσουν τα σχολεία. Θέλουμε να συνεχίσουμε να συναντάμε τα παιδιά αυτά στον τόπο τους, να μεγαλώσουν και να τα δούμε ενεργούς πολίτες, παραγωγικούς εργαζόμενους, ευτυχισμένους ανθρώπους στα νησιά μας. Ώστε Σε δέκα, σε είκοσι, σε τριάντα χρόνια, ακόμη να μας υποδέχονται αυτά τα χαμογελαστά πρόσωπα στο λιμάνι, όχι κάποιοι εποχικά εργαζόμενοι σε τόπους άδειους.
Είναι χαρακτηριστική ίσως μία απάντηση του ιερέα των Αντικυθήρων στην ερώτηση «τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;» όταν η Σύμπλευση είχε βρεθεί στο νησί των 25 κατοίκων, εκ των οποίων μόνο ένα νεαρό ζευγάρι μεταναστών με το μόνο παιδί. Όπως είχε πει χαρακτηριστικά, «κτήματα έχουμε πολύ καλά, έχουμε πηγάδια με νερό άφθονο, έχουμε θάλασσα με το πιο καλό ψάρι. Ανθρώπους δεν έχουμε, μπορείς να φέρεις ανθρώπους;». Και δυστυχώς, ανθρώπους ενεργούς και καταρτισμένους σε αυτούς τους τόπους, δασκάλους, γιατρούς, στελέχη για τους Δήμους, ακόμη και για τα Σώματα Ασφαλείας και τις Ένοπλες Δυνάμεις, δεν μπορεί να στείλει κανείς άλλος, πλην του κράτους.
Εμείς, όλες οι εθελοντικές ομάδες, όλοι οι επώνυμοι και ανώνυμοι χορηγοί, όλοι οι ενεργοί πολίτες, κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Σε εμάς, επαρκεί ένας δάσκαλος για να φτάσει η δική μας προσφορά στα παιδιά. Δεν επαρκεί όμως ένας δάσκαλος στα παιδιά, ούτε δύο…
*Χρήστος Κακαβογιάννης
Γ.Γ. της +πλευση (Σύμπλευση) ΑΜΚΕ
