Ο Γιώργος Κατσάνης, ο «γόης» των γηπέδων λίγο πριν συμπληρώσει τα 33 του χρόνια λέει αντίο στο ποδόσφαιρο και μιλάει στη “Κ” για ουκ ολίγα…
Είναι από τους παίκτες που κάνουν σκληρή δουλειά στο γήπεδο, κρατούν τις ισορροπίες στα αποδυτήρια και δεν διστάζουν να πουν την άποψή τους. Αδιαφορούν για το εάν θα έχουν συνέπειες. Υπερασπίζονται το δίκιο που νιώθουν ότι έχουν, προβάλλουν το στήθος τους μπροστά όταν νιώσουν ότι κάποιος συμπαίκτης τους αδικείται. Παρά το σκληρό του ύφος είναι περισσότερο ρομαντικός απ ότι οι περισσότεροι πιστεύουν όταν τον βλέπουν να καβαλά την μεγάλη κυβικών μηχανή του και χάνεται. Λάτρης της ταχύτητας και της σκληρής δουλειάς δεν φοβήθηκε τίποτα… Μόνο τον …Πλατέλλα, τον επιθετικό της ΑΕΚ όταν βρέθηκαν αντίπαλοι στο ΟΑΚΑ, στον τελευταίο αγώνα του περσινού πρωταθλήματος (2013-14) με την ΑΕΚ να γιορτάζει την άνοδο στη Β’ Εθνική και τον Πανναξιακό να παίρνει το δρόμο για το τοπικό πρωτάθλημα Κυκλάδων μετά από τρία χρόνια παρουσίας σε εθνικό επίπεδο (Δ και Γ΄ Εθνική). Το περσινό καλοκαίρι είχε πάρει την απόφαση να σταματήσει. Στα 32 του χρόνια.. Ούτε καν κλεισμένα. Όμως, δέχτηκε να μείνει έναν ακόμη χρόνο ώστε να βοηθήσει τον Πανναξιακό να ορθοποδήσει και να μπει σε τροχιά ανόδου με στέρεες αυτή τη φορά βάσεις. Και τα πήγε περισσότερο καλά απ ότι και ο ίδιος πίστευε… Και τώρα, ήρθε η ώρα της αποχώρησης… Στα 33 του σχεδόν χρόνια.
Προσωπικοί
Ούτε και ο ίδιος ακόμη δεν το πιστεύει. Μιλάμε για τον Γιώργο Κατσάνη, τον αρχηγό της ομάδας του Πανναξιακού, ο οποίος χθες το βράδυ στη διάρκεια της τελετής, φιέστας για την κατάκτηση του νταμπλ (πρωτάθλημα και κύπελλο) φόρεσε για τελευταία φορά τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας. Ειρωνεία της τύχης; Κόντρα σε ομάδα παλαιμάχων του Πανναξιακού. Είπαμε γιορτή είναι αυτή. Αλλά ο Γιώργος, ο «γόης» όπως τον ξέρουν οι περισσότεροι, είναι αποφασισμένος να κρατήσει αυτή τη φορά το λόγο του. Τον βρήκαμε το μεσημέρι της Τρίτης, πριν από το παιχνίδι και με το καλημέρα μας είπε «δεν το έχω καταλάβει ακόμη ότι σταματάω… Κατέβαινα το δρόμο και σκεφτόμουν ότι τώρα θα μιλήσω έχοντας κρεμάσει τα παπούτσια». Γιατί πήρε την απόφασή αυτή; Μα πολύ απλά γιατί θέλει να έχει ο ίδιος την μοίρα στα χέρια του. Να καθορίζει αυτός τις κινήσεις στη σκακιέρα της ζωής «οι λόγοι της απόφασή μου είναι καθαρά προσωπικοί. Είμαι άνθρωπος που δεν μ΄ αρέσει να μην παίζω στο τοπ της απόδοσής μου. Δεν μπορώ να πηγαίνω στο γήπεδο και να αγωνίζομαι χωρίς να έχω κάνει τις προπονήσεις που πρέπει όλη την εβδομάδα. Και πλέον είμαι σε μία ηλικία που κακά τα ψέματα πρέπει να κοιτάξω και το μέλλον μου. Το κορμί μου αντέχει. Σωματικά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Όμως, δεν θέλω να νιώσω ότι δεν μπορώ. Και αυτό με κάνει να κάνω …πίσω».
Νικολής
Και η αυλαία πέφτει. «Ναι, το όμορφο ταξίδι της ζωής μου στο ποδόσφαιρο έφτασε στο τέλος του. Πέρασα πολύ καλά. Έκανα πολλούς και καλούς φίλους και αυτό το κρατάω…. Δεν έχω μετανιώσει για τις επιλογές μου. Εάν ξεκινούσα το ταξίδι πάλι τα ίδια πράγματα θα έκανα. Άλλωστε είμαι …πιστός στις σχέσεις μου. Και ο Πανναξιακός είναι η ομάδα μου». Η καριέρα του βέβαια ξεκίνησε από το Φιλώτι, καθότι παιδί του χωριού. Μάλιστα, ως αρχηγός σήκωσε και το τρόπαιο του πρωταθλητή Κυκλάδων στους έφηβους (2001 – 02) έχοντας ως προπονητή τον αδικοχαμένο Μανώλη Μάκαρη. Στη συνέχεια βρέθηκε στην Αθήνα, έπαιξε στον Πανιώνιο Καλλιθέας και τη περίοδο 2003 – 04 έρχεται στον Πανναξιακό. Το δεξί μπακ χαφ που είχε ανάγκη η ομάδα. Συμπαίκτης μάλιστα με τον αδελφό του Νίκο Κατσάνη, ο οποίος και αποτέλεσε το ίνδαλμά του. «Κοίτα, ποτέ δεν έβαζα αφίσες στο δωμάτιο ότι θα γίνω κάποιος. Ναι μου άρεσε ο Σεϊταρίδης και ο Γεωργάτος καθότι οι πρώτοι Έλληνες φουλ μπακ χαφ αλλά έως εκεί. Στο σπίτι είχα το Νίκο. Και αυτός ο συγκεκριμένος Κύριος ήταν που έκανε τη διαφορά. Ταλεντάρα από τις λίγες. Ζούσε και παθιάζονταν για το ποδόσφαιρο. Ξέρεις ότι αρκετά βράδια με κρατούσε ξύπνιο γιατί τον έβλεπα να ζει στον ύπνο του το παιχνίδι της επόμενης ημέρας; Εάν μιλάμε για ταλέντο στην οικογένειά. Ναι ο Νικολής δεν παίζεται… Εγώ απλά δούλεψα. Ο Νικολής γεννήθηκε ποδοσφαιριστής. Εγώ εξελίχτηκα μέσα από τη δουλειά, τη προπόνηση. Είναι απίστευτος χαρακτήρας, και δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Νικολής δαγκωτό που λένε…»
Και το ταξίδι όπως είναι λογικό έχει …στάσεις. Καλές και άσχημες στιγμές… Καλούς συμπαίκτες… Και ο Γιώργος Κατσάνης με τον κίνδυνο όπως λέει να παρεξηγηθεί κάνει τις παρεμβάσεις του «εντάξει, οι καλές στιγμές ήταν πολλές. Αλλά νομίζω ότι η κορυφαία στιγμή της καριέρας μου ήταν όταν μπήκα πέρυσι στο ΟΑΚΑ ως αρχηγός του Πανναξιακού. Με το περιβραχιόνιο με την Πορτάρα στο μπράτσο. Συγκίνηση που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Αξέχαστη. Μοναδική αίσθηση…». Εδώ να σημειώσουμε ότι στο αντίστοιχο παιχνίδι του πρώτου γύρου που είχε γίνει τέλη Ιανουαρίου του 2014 υπό βροχή, ο Κατσάνης λόγω τιμωρίας ήταν στην εξέδρα. «Η πιο άσχημη; Νομίζω ότι η τελευταία μας χρονιά στην Δ’ Εθνική το 2008 – 09. Ήταν μία γενικά κακή χρονιά με αλλαγές προπονητή και μία κατάσταση που δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή». Το ρωτάμε τι κέρδισε από το ποδόσφαιρο. Απαντά μονολεκτικά και σχεδόν αμέσως. Χωρίς σκέψη «Φίλους. Πολλούς και καλούς φίλους. Αυτό κέρδισα από το ποδόσφαιρο». Προσπαθούμε να τον τσιγκλήσουμε λίγο καθότι αμυντικός «ποιος είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος που αντιμετώπισες; Ο Πλατέλλας της ΑΕΚ. Άπιαστος» μας απαντάει. Σε ομαδικό επίπεδο αλήθεια εντός Κυκλάδων; «Η Μύκονος. Πάντα είχαμε κόντρα σε αγωνιστικό και μόνο επίπεδο. Καμία άλλη ομάδα δεν μας είχε κοντράρει όπως η Μύκονος. Αλλά τα τελευταία χρόνια κερδίσαμε σε τελικούς κυπέλλου. Δεν νομίζω ότι είχαμε πρόβλημα με άλλη ομάδα». Οπότε ο βαθμός δυσκολίας αυξάνεται «ποιοι οι καλύτεροι συμπαίκτες;». Κάθεται λίγο πίσω στη καρέκλα, παίρνει βαθιά ανάσα και λέει «είναι πολλοί θα αδικήσω κάποιον και δεν είναι σωστό… Όμως εάν πρέπει να βάλω κάποιους, τότε θα μιλήσω για τον Αποστόλη Στύλο, επαγγελματίας και υπόδειγμα για τους μικρότερους, τον Τόσκα και τον Πετρόπουλο. Καλά όλα παιδιά».
Παπανικολάου
Όμως, το πινγκ πονγκ αυτό έχει και μία πιο δύσκολη ερώτηση. Με δεδομένο ότι φέτος αγωνίστηκε και ως λίμπερο, (σ.σ. έχει αγωνιστεί ως δεξί μπακ που είναι η φυσική του θέση αλλά και ως αριστερό μπακ) τον ρωτάμε για τους …παρτενέρ που μπορεί να είχε δίπλα του και μας απαντάει «ο Παπανικολάου. Έπρεπε να τον δείτε τι έκανε μέσα στη Χίο. Ξέρει πολλά καντάρια μπάλα για το ύψος του. Αλλά δυστυχώς ο Σταμάτης ένιωσε ότι και όλα τα άλλα παιδιά της Νάξου όταν βρέθηκε σε μειονεκτική θέση απέναντι σε αθλητές που είχαν έρθει από την Αθήνα. Βλέπεις για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα οι παράγοντες πόνταραν σε …ξένους, μη Ναξιώτες. Με αποτέλεσμα πολλά παιδιά που είχαν ταλέντο να μην αντέξουν την εξέδρα, το αίσθημα της άνισης μεταχείρισης από τους προπονητές ή τους παράγοντες και έφυγαν. Εγώ όμως έμεινα. Πάλεψα και διεκδίκησα τη θέση μου. Είναι στον χαρακτήρα κάθε παιδιού. Ο Σταμάτης σίγουρα θα μπορούσε πολλά περισσότερα σε σχέση με ότι έχει δείξει έως σήμερα». Και άθελά του μας κάνει τη …πάσα που θέλαμε για να περάσουμε στο φέτος… «όταν είδα το ρόστερ να συμπληρώνεται τότε άρχισα να πιστεύω μέσα μου ότι κάτι καλό θα κάναμε φέτος. Είδα ότι είχαμε μία καλή παρέα και έναν προπονητή που ήξερε πώς να συμπεριφέρεται σε όλους με τον ίδιο τρόπο. Να κάνει τους παίκτες του σημαντικούς. Και από τη στιγμή που είχαμε δέσει ως παρέα ήρθαν και τα αποτελέσματα. Άρχισαν όλοι να το πιστεύουν. Και έτσι πήραμε το νταμπλ. Και διεκδικήσαμε έως το τέλος την άνοδο στην Γ’ Εθνική κατηγορία». Που κρίθηκε; Η απάντηση έρχεται εύκολα « Στο εντός έδρας παιχνίδι με τον Κανάρη, στο γκολ που δεχτήκαμε στο 88ο λεπτό. Και βέβαια στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με τους Χιώτες στην έδρα τους. Μπήκαμε στο γήπεδο λες και είχαν τελειώσει όλα. Είχαμε το προβάδισμα με 2-1 και νομίζαμε ότι είμαστε πάνω. Όμως, δεν το μετρήσαμε καλά το παιχνίδι. Γρήγορα μας ισοφάρισαν και μετά καταρρεύσαμε. Τρία γκολ σε ένα ημίχρονο δεν είχαμε δεχτεί φέτος. Ήταν ένα κακό παιχνίδι και τίποτα περισσότερο».
Ακαδημίες
Και η επόμενη ημέρα; Για τον ίδιο, τα είπαμε; «Για προπονητής ούτε λόγος. Δεν μπορώ. Ο Νικολής αντίθετα θα ήταν ιδανικός για τις ακαδημίες. Εγώ μακριά. Ίσως αργότερα. Και σίγουρα όχι προπονητής.» Για τον Πανναξιακό όμως;«η αλήθεια είναι ότι η ομάδα καλό θα είναι να βρει τα πατήματά της. Και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να κοιτάξει πράγματα που δεν είχε δει τα προηγούμενα χρόνια. Όπως το γηπεδικό. Όπως τις ακαδημίες. Ο Πανναξιακός φύση και θέση ανήκει και πρέπει να αγωνίζεται σε εθνική κατηγορία. Όμως, τα δεδομένα πλέον έχουν αλλάξει. Δεν γίνεται να φέρνεις κάθε χρόνο 15 παίκτες εκτός νησιού και να ματώνεις οικονομικά. Πρέπει να δώσεις επιτέλους χώρο στους ντόπιους αθλητές. Και σιγά σιγά θα έρθουν οι επιτυχίες. Η δυναμική της ομάδας είναι τέτοια ώστε θα επιστρέψει στη Γ’ Εθνική και θα έχει σταθερή πορεία. Το πιστεύω και το εύχομαι. Και θα είμαι ο πρώτος που θα πανηγυρίζω τις επιτυχίες της. Γιατί πάνω απ’ όλα είμαι Πανναξιακός» Και έτσι απλά, ο Γιώργος Κατσάνης αποχώρησε από την σκηνή… Αθόρυβα και απλά. Στην καλύτερη στιγμή της ποδοσφαιρικής του καριέρας. Με τους δικούς του όρους. Όπως ήθελε. Και πάνω απ’ όλα νικητής…
Πηγή: Εφημερίδα “Κυκλαδική”
