Σαν σήμερα πριν από δύο χρόνια (12/02/14) ο Νίκος Βλησίδης πήρε το δρόμο για τον ουρανό αφήνοντας πίσω του οικογένεια και αγαπημένους φίλους που λύγισαν στο άκουσμα της τραγικής είδησης
Σαν σήμερα πριν από δύο χρόνια η μικρή κοινωνία της Νάξου παγώνει… Κανείς δεν θέλει να το πιστέψει… Ότι ο Νίκος Βλησίδης δεν ζει είναι πια ανάμεσά μας… Ο «κύριος καθηγητής» για τα παιδιά της Τραγαίας και αυτά στο Σκαδό, ο «προπονητής, πρόεδρος και φίλος» για τα παιδιά (μικρά και μεγάλα) του Αστέρα Τραγαίας, ο «πολιτικός» για την τοπική αυτοδιοίκηση. Πάνω απ’ όλα όμως ήταν Άνθρωπος που γούσταρες να επικοινωνείς μαζί του. Γιατί θα σε άκουγε με προσοχή, θα σου έλυνε απορίες και το κυριότερο ποτέ δεν θα σε εξέθετε σε τρίτους… Δύο χρόνια πέρασαν. Κάποιοι τον ξέχασαν … κάποιοι άλλοι όχι… Τυχαία είδα μία ανάρτηση από τον Αντώνη Μανιό, που του έστελνε ένα «γεια» για τα δύο χρόνια που πέρασαν… Έψαξα στο αρχείο μου μέσα από την εφημερίδα «Κυκλαδική» και δημοσιεύω εκείνο το κείμενο που είχα γράψει την 12η Φεβρουαρίου του 2014 όταν έμαθα την είδηση για τον χαμό του Νίκου Βλησίδη… Αιωνία σου η μνήμη…
Γιατί έφυγες κύριε καθηγητά;
Συγκλόνισε και μόνο στο άκουσμά της η είδηση χθες το μεσημέρι για τον θάνατο του Νίκου Βλησίδη – «δεν ήθελε να χάνει» θα πει ο Πέτρος Μαράκης, «δάσκαλος με όλη τη σημασία της λέξης» θα προσθέσει ο Ανδρέας Κατσούλης για τον εκλιπόντα που ζούσε και ανέπνεε για τον Αστέρα Τραγαίας
Είναι από τις στιγμές που τα δάκτυλα αρνούνται να ακολουθήσουν την καρδιά και το μυαλό, γιατί δεν μπορούν να περιγράψουν αυτό που αισθάνεται ένας άνθρωπος, ο οποίος καλείται να γράψει για την απουσία ενός συνανθρώπου του. Και συγνώμη αλλά νομίζω ότι είναι μια από τις λίγες στιγμές που γράφω σε πρώτο ενικό πρόσωπο μέσα από την συγκεκριμένη εφημερίδα. Τον Νίκο Βλησίδη τον γνώρισα περισσότερο μέσα από τον αθλητισμό και λιγότερο μέσα από την πολιτική και την σχέση του με την τοπική αυτοδιοίκηση. Ενδεχομένως να ήμουν και άτυχος όσον αφορά τα μαθητικά μου χρόνια, καθώς ο Νίκος ήταν καθηγητής στη Τραγαία και εγώ τελείωσα το Γυμνάσιο και το Λύκειο της Χώρας. Όμως, είχα ακούσει καλά λόγια, πολύ καλά λόγια για την πορεία του ως φιλόλογος, τα οποία μάλιστα επιβεβαιώθηκαν τα τελευταία χρόνια όταν και επέστρεψα στη Νάξο μιλώντας με νεώτερους μαθητές του. Αυτό που θα μου μείνει είναι ότι δεν μπόρεσα να ανέβω στο Σκαδό και να μιλήσουμε για το γυμνάσιο, όπου ήταν διευθυντής. Κάθε φορά που μιλούσαμε για το Γυμνάσιο με τους 14 μαθητές του έλεγα πόσο θέλω να κάνω ένα θέμα αλλά πάντα κάθε φορά υπήρχε μια δικαιολογία (καλή ή κακή δεν έχει σημασία) που δεν έπαιρνα τη μηχανή για το «ταξίδι» στο Σκαδό.
Ανακοπή
Α και ξέρω ότι θα μου την «έλεγε» για τον τίτλο; Αλλά για όσους τον γνώρισαν ήταν πάνω απ’ όλα «Κύριος» με «κ» κεφαλαίο και θα τον συνοδεύει για πάντα. Οπότε ζητάω συγνώμη για το ατόπημα. Άλλωστε οι παρατηρήσεις του όλες ήταν στα …κρυφά και πάντα με την ιδιότητα του δασκάλου και όχι του πολιτικού ή του αθλητή. Και η είδηση του θανάτου του, της αιώνιας απουσίας του από όλους μας, έσκασε ως βόμβα μεγατόνων στη μικρή κοινωνία του νησιού. Οι λεπτομέρειες του θανάτου του ελάχιστα με απασχολούν. «Ανακοπή καρδιάς » ενδεχομένως να γράψει το δελτίο συμβάντων στο νοσοκομείο Νάξου. Αυτό όμως που συνάντησα όταν πήγα στο Νοσοκομείο ήταν μία εικόνα που δύσκολα μπορεί κανείς να την ξεχάσει. Άνθρωποι από κάθε σημείο της πόλης, μικροί και μεγάλοι, έφτασαν για να πληροφορηθούν, να συλλυπηθούν και να θρηνήσουν. Άλλοι φανερά, δυνατά και άλλοι γοερά και κρυφά…
Σιέστα
Για το Νίκο ως άνθρωπο της αυτοδιοίκησης, της πολιτικής δεν μπορώ να πω και πολλά πράγματα αν και τρία χρόνια τώρα τον είχα ακούσει ουκ ολίγες φορές να παρεμβαίνει στο δημοτική Συμβούλιο όπου είχε τη θέση του αντιπροέδρου εκλεγμένος με την μείζονα αντιπολίτευση. Αυτό που κρατούσε κάθε φορά που μιλούσε ήταν η μεστότητα του λόγου του και το γεγονός ότι οι τοποθετήσεις του τις περισσότερες φορές είχαν την ανταπόκριση των περισσοτέρων εκ των δημοτικών συμβούλων. Αυτό που θα κρατήσω ήταν και η παρουσία του στο ΝΟΠΠΑΠΠΠΑ και οι «κόντρες» του με τον πρόεδρο Ναυπλιώτη για την ώρα που γίνονταν οι συνεδριάσεις «επίτηδες το κάνεις γιατί ξέρεις ότι το μεσημέρι είναι ώρα σιέστας, ξεκούρασης και δεν μπορώ να πάρω μέρος» έλεγε στον πρόεδρο διαμαρτυρόμενος αν και το πρόβλημά του ήταν η απόσταση καθώς ως εκπαιδευτικός στο Σκαδό έδινε αγώνα δρόμου για να κατέβει στη Χώρα και να είναι απόλυτα συνεπής στις υποχρεώσεις του. Και για τα τροφεία γκρίνιαζε και για τον τρόπο που λειτουργούσε το ΔΣ του Νομικού Προσώπου είχε αντιρρήσεις αλλά πώς να του φέρεις αντίρρηση;
Έμφραγμα
Η αλήθεια πάντως είναι ότι ο Νίκος θεωρούσε ιερή την ώρα του μεσημεριανού ύπνου. Δεν ξέρω εάν όντως ξεκουράζονταν αλλά εκείνο το δίωρο ποτέ δεν τον ενόχλησα. Του το έλεγα και γελούσε. ‘Κάνω πλάκα. Ότι ώρα θέλεις να επικοινωνείς» απαντούσε. Αλλά κράτησα ως κόρη οφθαλμού αυτό το δίωρο. Ακόμη και την Τρίτη το μεσημέρι που ήθελα να γράψω ένα άρθρο για τα προβλήματα στο γήπεδο του Αγίου Αρσενίου, δεν το έκανα. Και δεν επικοινώνησα…. Όμως λέγοντας για το γήπεδο του Αγίου Αρσενίου έρχεται η ώρα για να μιλήσω για τον αθλητή, προπονητή, παράγοντα, άνθρωπο του ποδοσφαίρου, που ήταν και η κατεξοχήν επαφή που είχαμε. Και το αστείο είναι ότι το γήπεδο του Αγίου Αρσενίου τον είχε σημαδέψει. Ήταν το 1999 όταν παίζοντας στο ξερό τότε γήπεδο με τη φανέλα του Αστέρα γύρω στο 60ο λεπτό είχε νιώσει μία αδιαθεσία. Πήρε το αυτοκίνητο και πήγε στο Νοσοκομείο και τον έδιωξαν αμέσως για Αθήνα. Ήταν το πρώτο έμφραγμα που είχε υποστεί …. Πριν από δεκαπέντε χρόνια. Αλλά το αντιμετώπισε όρθιος και μέσα στο γήπεδο.
Νικητής
Ο Νίκος ήταν νικητής. «Δεν του άρεσε να χάνει ούτε στα φιλικά, μπορούσε να κάνει τα πάντα για την ομάδα του», μου είπε ο Πέτρος Μαράκης με τον οποίο ήταν συμπαίκτες στον Αστέρα και αντίπαλοι φέτος στο πρωτάθλημα της ΕΠΣ Κυκλάδων. Ζούσε και ανέπνεε μόνο για τον Αστέρα Τραγαίας. Έχοντας περάσει από όλα τα στάδια. «Ήταν ένας από τους καλύτερους αμυντικούς που είχαν περάσει από τα γήπεδα της Νάξου. Ήταν ο δάσκαλος μου όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά και στο σχολείο, Δίπλα του έμαθα τα πάντα, για τη ζωή, για τον αθλητισμό» είπε ο Ανδρέας Κατσούλης, παίκτης του, φίλος του στον Αστέρα Τραγαίας. Το πάθος του για την ομάδα του Λεκανοπεδίου της Τραγαίας ήταν χωρίς προηγούμενο. Και γενικά για ότι είχε σχέση με την Τραγαία και τα χωριά γύρω απ’ αυτήν. Έδωσε τα πάντα για την ομάδα αυτή. Ενδεχομένως και τη ζωή του καθώς το βράδυ της Τρίτης στην τελευταία επικοινωνία που είχε με τους φίλους, συμπαίκτες μιλούσε για τον Αστέρα Τραγαίας και έκανε σχέδια για την επόμενη αγωνιστική περίοδο. Και δεν μπορούσε την αδικία. Το είχα βιώσει στις 27 Νοεμβρίου του περασμένου χρόνου όταν ανακοινώθηκαν οι επιχορηγήσεις του Δήμου στα αθλητικά σωματεία. Είχε μιλήσει με σκληρά λόγια και αποχώρησε σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Το ίδιο έκανε και στον αγωνιστικό χώρο όπου δεν άντεχε να χάνει με άλλα μέσα πέρα από τα …νόμιμα. Δεν ανέχονταν την ήττα που δεν προέρχονταν από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου.
Τσιγάρο
Αλλά εκείνο που δεν μπορούσε να κόψει ήταν το ..τσιγάρο. Ακόμη και στον πάγκο όπου ήταν κάπνιζε. Του έκαναν παρατηρήσεις οι διαιτητές, τον έχω δεκάδες φωτογραφίες με το τσιγάρο στο χέρι αλλά δεν το έκοβε. Οι περισσότεροι δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί το έκανε. Ήταν πολύ έξυπνος, πολύ διορατικός για να μην γνωρίζει τους κινδύνους ενός …αθώου τσιγάρου. Και με δεδομένο ότι η καρδιά δεν παίζει. Κι όμως επέμενε. Χαμογελούσε γλυκά, σε αφόπλιζε με την τρυφερότητα του προσώπου του και έλεγες «εντάξει, κάτι ξέρει περισσότερο»… Ήξερε όμως; Η προσπαθούσε να κοροϊδέψει ακόμη και τον εαυτό του; Αγαπητέ Νίκο αντίο. Σε ευχαριστώ για όλες τις όμορφες στιγμές που μου χάρισες έστω και αυτές τις λίγες. Εκεί που πας θα βρεις σίγουρα τον Βλακό, «τον Μαραντόνα της Νάξου» όπως έλεγες και θα κάνετε σχέδια για τον αγαπημένο σας Αστέρα. Τα θερμά μου θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια σου…
