Η συγκίνηση και ο πόνος ενός παιδιού απ την Κύπρο για τα παιδιά της Συρίας, τα παιδια του κόσμου που υποφέρουν…
Τα χρόνια περνούν μαμά, αλλά εγώ αρνούμαι να μεγαλώσω… Δε γερνούν οι άνθρωποι, τα μυαλά γερνάνε ή γεννιούνται γερασμένα… Οι άνθρωποι ωριμάζουν και βελτιώνονται, αν πραγματικά το θέλουν… Και εγώ το ‘χω ανάγκη να παραμείνω παιδί… Μόνο που όταν ήμουν εγώ παιδί μαμά, κάνατε ησυχία μόνο όταν κοιμόμασταν ή δεν ήταν έτσι.. Τώρα κάνουμε ησυχία κι όταν τα παιδιά σκοτώνονται, πνίγονται και περπατούν μόνα τους στο δρόμο, ψάχνοντας τη ζωή …
Της Ελλης Αυξεντίου (spotlightpost.com)
Κάποτε στα αναρρωτήρια του Χαλεπιού θεράπευαν τη τρέλα και σήμερα το Χαλέπι είναι το ίδιο τρέλα, μόνο θάνατος και σκόρπια χαλάσματα… Κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι παίζουν τη ζωή τους σε μια ρώσικη ρουλέτα, σε μια βάρκα σάπια, επιλέγοντας ανάμεσα σε δύο θανάτους… Το θάνατο από τον πόλεμο και το θάνατο του σαπιοκάραβου… Και εμείς, αυτούς που σώζονται, τους αντιμετωπίζουμε σα ξένους που ξένοι είμαστε ακόμα και με τον ίδιο μας τον εαυτό… Είναι στιγμές που ούτε τον εαυτό μας δεν αναγνωρίζουμε, τους φίλους μας, τους συντρόφους μας, τις οικογένειες μας… Ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από ένα θαύμα μαμά.. Εμείς γιατί τον κοιτάμε καχύποπτα και διερευνητικά; Άλλος κόσμος δεν υπάρχει, ένας είναι ο κόσμος, τις ίδιες ηθικές αξίες ζητάμε σε όποια γλώσσα κι αν μιλάμε… Στα ελληνικά αγάπη λέγεται! Είδα την επτάχρονη Μελέκ να αφηγείται την ιστορία της. Πως ξεκίνησε το ταξίδι της από τη Συρία και πως έφτασε στην Ελλάδα, Μελέκ θα πει άγγελος… Και αυτός ο μικρός άγγελος διηγήθηκε μια τόσο συγκλονιστική ιστορία… Τα παιδιά δεν είναι για να διηγούνται ιστορίες μαμά… Είναι για τις ακούνε, να νανουρίζονται και να κοιμούνται και να ξυπνούν οι μεγάλοι…. Εδώ τα παιδιά αφηγούνται τις δικές τους ιστορίες και αποκοιμούνται οι μεγάλοι…. Κλείνουν διαρκώς σύνορα και ταξιδεύουν με τα πόδια… Μέχρι που θα φτάσουν και μέχρι πόσο θ’ αντέξουν… θα βρουν άραγε ποτέ τον προορισμό τους; Για όλα αυτά μαμά, δε θέλω να μεγαλώσω, θέλω πολύ να απαρνηθώ τη σκληρή πραγματικότητα του σήμερα… Δε θέλω να πιστεύω πως εκτός από κρεατοφάγοι έχουμε γίνει και ανθρωποφάγοι…
Έχω ανάγκη την παιδική μου συμπεριφορά… Έχω ανάγκη να δημιουργώ και να ονειρεύομαι, με την ελπίδα πως όλα αυτά τα όνειρα θα πραγματοποιηθούν μια μέρα… όπως θέλω να πιστεύω πως αυτά τα παιδιά που περπατάνε ξυπόλυτα και νηστικά στους δρόμους θα βρουν την άκρη τους και θα γίνουν σπουδαίοι και δημιουργικοί άνθρωποι σαν κάτι ιστορίες βγαλμένες από ταινίες… έχω ανάγκη τη φασαρία μαμά, σαν αυτήν που κάνω όταν ξεβολεύομαι, σαν αυτή που έκανα μικρή όταν επέμεινα μέχρι να γίνει αυτό που ήθελα και θυμάσαι πως το τέλος τα κατάφερνα; Δεν τα παρατούσα μαμά, ακόμα κι αν έπεφτα κάτω με κλάματα και ουρλιαχτά ξανασηκωνόμουνα, και έτρεχα με φόρα…
Γελούσα, έβγαζα τη γλώσσα έξω και έκλεινα στη ζωή το μάτι… Ίσως γι αυτό και τα κατάφερνα, γιατί διεκδικούσα. Δεν ντράπηκα στιγμή να ζητήσω αυτό που ήθελα και να αρνηθώ αυτό που δεν ήθελα.. Και όχι μαμά δε σε έκανα ρεζίλι. Θέλω φασαρία μαμά, να ξυπνήσουν οι μεγάλοι… Φτάνει η ησυχία μαμά, τα παιδιά δεν κοιΤα χρόνια περνούν μαμά αλλά εγώ αρνούμαι να μεγαλώσω… Δε γερνούν οι άνθρωποι, τα μυαλά γερνάνε ή γεννιούνται γερασμένα… Οι άνθρωποι ωριμάζουν και βελτιώνονται, αν πραγματικά το θέλουν… Και εγώ το ‘χω ανάγκη να παραμείνω παιδί… Μόνο που όταν ήμουν εγώ παιδί μαμά, κάνατε ησυχία μόνο όταν κοιμόμασταν ή δεν ήταν έτσι.. Τώρα κάνουμε ησυχία κι όταν τα παιδιά σκοτώνονται, πνίγονται και περπατούν μόνα τους στο δρόμο, ψάχνοντας τη ζωή! Κάποτε στα αναρρωτήρια του Χαλεπιού θεράπευαν τη τρέλα και σήμερα το Χαλέπι είναι το ίδιο τρέλα, μόνο θάνατος και σκόρπια χαλάσματα… Κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι παίζουν τη ζωή τους σε μια ρώσικη ρουλέτα, σε μια βάρκα σάπια, επιλέγοντας ανάμεσα σε δύο θανάτους… Το θάνατο από τον πόλεμο και το θάνατο του σαπιοκάραβου! Και εμείς, αυτούς που σώζονται, τους αντιμετωπίζουμε σα ξένους που ξένοι είμαστε ακόμα και με τον ίδιο μας τον εαυτό… Είναι στιγμές που ούτε τον εαυτό μας δεν αναγνωρίζουμε, τους φίλους μας, τους συντρόφους μας, τις οικογένειες μας… Ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από ένα θαύμα μαμά.. Εμείς γιατί τον κοιτάμε καχύποπτα και διερευνητικά; Άλλος κόσμος δεν υπάρχει, ένας είναι ο κόσμος, τις ίδιες ηθικές αξίες ζητάμε σε όποια γλώσσα κι αν μιλάμε… Στα ελληνικά αγάπη λέγεται…
Είδα την επτάχρονη Μελέκ να αφηγείται την ιστορία της. Πως ξεκίνησε το ταξίδι της από τη Συρία και πως έφτασε στην Ελλάδα, Μελέκ θα πει άγγελος… Και αυτός ο μικρός άγγελος διηγήθηκε μια τόσο συγκλονιστική ιστορία… Τα παιδιά δεν είναι για να διηγούνται ιστορίες μαμά… Είναι για τις ακούνε, να νανουρίζονται και να κοιμούνται και να ξυπνούν οι μεγάλοι…. Εδώ τα παιδιά αφηγούνται τις δικές τους ιστορίες και αποκοιμούνται οι μεγάλοι…. Κλείνουν διαρκώς σύνορα και ταξιδεύουν με τα πόδια… Μέχρι που θα φτάσουν και μέχρι πόσο θ’ αντέξουν… θα βρουν άραγε ποτέ τον προορισμό τους; Για όλα αυτά μαμά, δε θέλω να μεγαλώσω, θέλω πολύ να απαρνηθώ τη σκληρή πραγματικότητα του σήμερα… Δε θέλω να πιστεύω πως εκτός από κρεατοφάγοι έχουμε γίνει και ανθρωποφάγοι…. Έχω ανάγκη την παιδική μου συμπεριφορά… Έχω ανάγκη να δημιουργώ και να ονειρεύομαι, με την ελπίδα πως όλα αυτά τα όνειρα θα πραγματοποιηθούν μια μέρα… όπως θέλω να πιστεύω πως αυτά τα παιδιά που περπατάνε ξυπόλυτα και νηστικά στους δρόμους θα βρουν την άκρη τους και θα γίνουν σπουδαίοι και δημιουργικοί άνθρωποι σαν κάτι ιστορίες βγαλμένες από ταινίες… έχω ανάγκη τη φασαρία μαμά, σαν αυτήν που κάνω όταν ξεβολεύομαι, σαν αυτή που έκανα μικρή όταν επέμεινα μέχρι να γίνει αυτό που ήθελα και θυμάσαι πως το τέλος τα κατάφερνα; Δεν τα παρατούσα μαμά, ακόμα κι αν έπεφτα κάτω με κλάματα και ουρλιαχτά ξανασηκωνόμουνα, και έτρεχα με φόρα…
Γελούσα, έβγαζα τη γλώσσα έξω και έκλεινα στη ζωή το μάτι… Ίσως γι αυτό και τα κατάφερνα, γιατί διεκδικούσα. Δεν ντράπηκα στιγμή να ζητήσω αυτό που ήθελα και να αρνηθώ αυτό που δεν ήθελα.. Και όχι μαμά δε σε έκανα ρεζίλι. Θέλω φασαρία μαμά, να ξυπνήσουν οι μεγάλοι… Φτάνει η ησυχία μαμά, τα παιδιά δεν κοιμούνται, πνίγονται, σκοτώνονται…
Η Έλλη Αυξεντίου είναι από την Κύπρο. Τελείωσε το Παγκύπριο Λύκειο Λάρνακας και ξεκίνησε σπουδές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο από όπου αποστάτησε για να ασχοληθεί με την δημοσιογραφία, από το 2005. Από το 2007 ζει μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας, ενώ έχει δουλέψει στην τηλεόραση, σε εφημερίδες και περιοδικά και σε μεγάλα ομογενειακά μέσα στη Νέα Υόρκη. Γράφει κυρίως ανθρώπινες ιστορίες και αφηγήματα από το 2013. Είναι, ακόμη, υπεύθυνη επικοινωνίας συνεδρίων και εκθέσεων.
