Στο λιμάνι των Καταπόλων Αμοργού θα κλείσει τον κύκλο του το πρόγραμμα της εικαστικού Χριστιάννας Οικονόμου “Καράβια που δε φοβήθηκαν”, όπου θα τοποθετηθεί ένα καΐκι έργο τέχνης, φόρος μνήμης για τα παραδοσιακά σκάφη που έχουν καταστραφεί. – Σε ποια νησιά έχει αφήσει το στίγμα της το εν λόγω πρόγραμμα που ξεκίνησε το 2016 με πέντε έως τώρα σταθμούς…
“Καράβια που δεν φοβήθηκαν”: Έχοντας στο μυαλό μου ιστορίες, που κλείνουν μέσα τους ταξίδια στο Αιγαίο, ανέμους, τολμηρούς και πεισματάρηδες καπετάνιους, βάφτισα το πρόγραμμα με τον τίτλο “Καράβια που δεν φοβήθηκαν”, δίνοντας ένα ρομαντικό κύρος στα καΐκια αυτά, που μοιάζουν μεταφορικά με μεγάλα καράβια, όντας άφοβα μέσα στον χρόνο και στη φθορά. Γιατί τα καράβια δεν φοβούνται … Οι παλιοί ναυτικοί πίστευαν ότι τα ξύλινα πλεούμενα είχαν ψυχή. Ίσως γιατί ήταν φτιαγμένα από οργανική, «ζωντανή» πρώτη ύλη ή ίσως γιατί όταν μάνιαζε ο καιρός, μιλούσαν στο καΐκι σαν να τους άκουγε για να περάσουν μαζί την τρικυμία, να φτάσουν σώοι στο λιμάνι. ‘Η ίσως πάλι επειδή, ό,τι κάνει κανείς με αγάπη έχει ψυχή. Παραδοσιακά σκαριά, φτιαγμένα με πολύ μεράκι τα οποία κουβαλούν στα πανιά και τα ξύλα τους μια ιστορία αιώνων αφανίζονται μια για πάντα….
Αυτό αναφέρει στην προσωπική της ιστοσελίδα, η Χριστιάννα Οικονόμου, η εικαστικός που άφησε το πολύβουο Λονδίνο και μία εν εξελίξη καριέρα για να εμπλακεί με τις Μικρές Κυκλάδες κι ένα πρωτοπόρο πρόγραμμα με στόχο την διάσωση πλεούμενων που είναι στα όρια της καταστροφής… Και όπως όλα δείχνουν φτάνει στο τέλος του το εν λόγω πρόγραμμα. Που θα πέσει η αυλαία; Στο λιμάνι των Καταπόλων Αμοργού θα κλείσει τον κύκλο του το πρόγραμμα της εικαστικού Χριστιάννας Οικονόμου “Καράβια που δε φοβήθηκαν”, όπου θα τοποθετηθεί ένα καΐκι έργο τέχνης, φόρος μνήμης για τα παραδοσιακά σκάφη που έχουν καταστραφεί.
Ομόφωνα ενέκρινε το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αμοργού την πρόταση για συμμετοχή στο πρόγραμμα “Καράβια που δε φοβήθηκαν”, το οποίο πραγματοποιεί και επιμελείται η εικαστικός Χριστιάννα Οικονόμου. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα εικαστικής αναπαλαίωσης παλαιών εγκαταλελειμμένων παραδοσιακών καϊκιών το οποίο ξεκίνησε το 2016 στις Μικρές Κυκλάδες.
Μέχρι σήμερα, έχουν αναπαλαιωθεί πέντε παλιά σκαριά σε Σχοινούσα (ο Μικρός Ηλίας), Ηρακλειά (Ο καπετάν Γιάννης), Κουφονήσι (η Κυρά Σοφία), στη Δονούσα (ο “Τίμιος Σταυρός”) και στη Νάουσα της Πάρου (ο Μαμουνάς). και μετά έχουμε Αμοργό και Νάξο (!!!) Σκοπός του εγχειρήματος αυτού είναι η τοποθέτηση των αναπαλαιωμένων καϊκιών στο λιμάνι του κάθε νησιού, στη στεριά, λειτουργώντας ως ένα έργο τέχνης ως φόρος τιμής σε όλα τα παραδοσιακά καΐκια τα οποία έχουν καταστραφεί και σε όλους τους ναυτικούς.
Φέτος, σειρά έχουν τα λιμάνια της Δονούσας και των Καταπόλων Αμοργού. Τα Κατάπολα θα είναι το τελευταίο λιμάνι του προγράμματος, καθώς τον Μάιο του 2020 το πρόγραμμα ολοκληρώνεται. Για το λόγο αυτό, το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αμοργού, έκρινε πολύ τιμητικό το γεγονός, να τοποθετηθεί το τελευταίο καΐκι του προγράμματος στο ιστορικό ναυτικά, λιμάνι της Αμοργού. Και δεν αποκλείεται να το δούμε και στη Νάξο το πρόγραμμα αυτό. Αρκεί να κινηθεί γρήγορα ο Δήμος Νάξου με τη πρόταση πάντως να έχει πέσει στο … τραπέζι..
Η κα Οικονόμου που κινείται εικαστικά στις Μικρές Κυκλάδες με συνεχή εργαστήρια στα μικρά παιδιά εξηγεί στην προσωπική της ιστοσελίδα το σκοπό αυτής της κίνησης που ταξίδεψε σε κάθε γωνιά του κόσμου… “Μέσα στο πλαίσιο αυτό και θέλοντας να απευθυνθώ στο ευρύ Ελληνικό κοινό, που αγαπάει την Ελλάδα, την παράδοση, την τέχνη και το Αιγαίο μας, ξεκίνησα το 2016 το πρότζεκτ “Καράβια που δεν φοβήθηκαν”. Το πρόγραμμα βασίζεται στην εικαστική αναπαλαίωση ενός εγκαταλελειμμένου, παραδοσιακού καϊκιού, σε καθένα από τα νησιά των Μικρών Κυκλάδων του Αιγαίου. Ξεκινώντας το 2016 με τον “Μικρό Ηλία” στη Σχοινούσα, το 2017 με τον “Καπετάν Γιάννη” στην Ηρακλειά, το 2018 με την “Κυρά Σοφία” στο Κουφονήσι, φέτος βάζουμε πλώρη για την Δονούσα παράλληλα με την Πάρο και στη συνέχεια για την Αμοργό και την Νάξο.
Σκοπός του εγχειρήματος αυτού είναι αφενός να διασωθούν έστω και κάποια από τα παραδοσιακά μας καΐκια αφετέρου να διαδωθεί το μήνυμα γύρω από την διάσωση ελληνικών παραδοσιακών τεχνικών στην Ε.Ε. Στόχος του πρότζεκτ δεν είναι η επαναλειτουργία και πρακτική χρήση των σκαριών αυτών αλλά η επαναπροσδιόρησή τους και ο μη συμβατικός τρόπος χρήσης τους, στη στεριά αυτή τη φορά, και πιο συγκεκριμένα στο λιμάνι του κάθε νησιού ως έργα τέχνης. Έχοντας βαθιά αγάπη και θαυμασμό για τις παραδοσιακές τεχνικές της Ελλάδας και χρησιμοποιώντας ως κινητήριο δύναμη το παρελθόν και τη μνήμη στη γενικότερη δουλειά μου, αποσκοπώ στην διεύρυνση αυτού του πρότζεκτ, έτσι ώστε ακόμη και με αυτόν τον ενναλακτικό και κάπως πιο “ρομαντικό” τρόπο να σωθούν για τις επόμενες γενιές αυτά τα κειμήλια μιας και λειτουργούν ως φόρος τιμής σε όλα εκείνα τα σκαριά που έχουν χαθεί και σε όλους εκείνους τους ναυτικούς που τα πόνεσαν, τα αγάπησαν και πέρασαν τα περισσότερα χρόνια της ζωής τους μαζί τους, στην ελληνική ναυπιγική τέχνη και στη θάλασσά μας. Ας μην ξεριζώνουμε τις παραδόσεις μας, γιατί όπως έχει πει άλλωστε και ο Κοσμάς Ξενάκης: “Σήμερα” χωρίς ιστορία και καταγωγή δεν μπορεί να υπάρξει και τέχνη χωρίς ιστορία είναι τέχνη αγράμματη”.
