Η ανοιχτή επιστολή της Ελευθερίας Ψυχογιού – πρόεδρος δημοτικής επιτροπής παιδείας Αμοργού – προς την βουλευτή Κυκλάδων κα Μονογυιού ως απάντηση στο θέμα των μόνιμων δομών τηλεκπαίδευσης στα νησιά – Ψυχογιού: “Βρήκαμε την περηφάνεια αυτής της Χώρας στα μάτια της Αμοργιανής κυρά Ειρήνης, που κατοικεί μόνη της σε ένα μικρόνησο, το Κίναρος και το κράτος δεν την έχει απογράψει ως ύπαρξη. Ελπίδα μας, κι ελπίδα για το μέλλον της νησιωτικής κοινωνίας είναι το κάθε παιδί”.
Αναρωτιέμαι πώς αντιλαμβάνεστε τα εκπαιδευτικά δικαιώματα των παιδιών της νησιωτικής Ελλάδας; Τα δικαιώματα των παιδιών στα νησιά είναι γεγονός ότι εδώ και αρκετά χρόνια αιμορραγούν. Επί παραδείγματι οι μαθητές της Αμοργού δεν μπορούν να δώσουν εξετάσεις σε μουσικό πανεπιστήμιο, διότι το υπουργείο δεν στέλνει μουσικό, παρότι υπάρχει οργανική θέση. Τα παιδιά της Αμοργού δεν μπορούν να εισαχθούν σε σχολές που χρειάζεται γραμμικό ή ελεύθερο σχέδιο, διότι ποτέ δεν το διδάχτηκαν. Τα παιδιά της Αμοργού και πολλών άλλων νησιών δεν είχαν και δεν έχουν ίσες εκπαιδευτικές δυνατότητες κι ευκαιρίες όπως ορίζει το Σύνταγμα. Τόσο εσείς κ. Κατερίνα Μονογυιού, όσο και οι βουλευτές όλων των κομμάτων έχουν καθήκον κι υποχρέωση να υπερασπιστούν τόσο την νησιωτικότητα, όσο και το άρθρο 16 του Συντάγματος της Ελλάδας. Το Κράτος υποχρεούται να ενισχύει τους σπουδαστές που έχουν ανάγκη από βοήθεια ή ειδική προστασία και δεν θα δεχτούμε τίποτα λιγότερο απ’ αυτό”.
Ποιος το λέει αυτό και γιατί; Ο λόγος στην Ελευθερία Ψυχογιού… κάτοικο Αμοργού, Δημοτική Σύμβουλος. Πρόεδρος της Δημοτικής Επιτροπής Παιδείας του Δήμου… Σε ένα νησί όπου όπως διαβάζουμε τα παιδιά είναι μόνιμα σχεδόν σε μειονεκτική θέση απέναντι στα παιδιά της ηπειρωτικής Ελλάδας. Νησί που χρειάστηκε έξι χρόνια για να δει γυμναστή… Νησί που… που … που. Οπου η ισότητα στην εκπαίδευση με βάση το Σύνταγμα έχει χαθεί προ πολλού.
Και οι εκφράσεις αυτές, έρχονται ως μέρος της ανοιχτής επιστολής – απάντησης, στην ερώτηση που κατέθεσε πρόσφατα, η βουλευτής Κυκλάδων Κατερίνα Μονογυιού και με την οποία μιλάει για ανάγκη μόνιμων δομών τηλεκπαίδευσης στα νησιά κάτω των 300 κατοίκων. Ερώτηση που έχει προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων στους εκπαιδευτικούς κύκλους των Κυκλάδων, όπως είδαμε νωρίτερα.. Και η κα Ψυχογιού ολοκληρώνει την επιστολή της με την ρήση του Κοσμά του Αιτωλού ” «Είναι προτιμότερο να έχει κανείς σχολείο στον τόπο του, παρά βρύσες και ποτάμια.»
Αναλυτικά η επιστολή της κας Ψυχογιού αναφέρει:
Είναι γεγονός ότι η αναστολή της λειτουργίας των σχολικών μονάδων αποτέλεσε αναγκαία επιλογή για αρκετές χώρες, στην προσπάθειά τους να διασφαλίσουν την υγεία των πολιτών τους.
Ωστόσο κ. Κατερίνα Μονογιού, η πρόταση – ερώτηση σας στην Βουλή, για μόνιμες δομές τηλεκπαίδευσης στα νησιά με μέχρι 300 μόνιμους κατοίκους, εγείρει την εύλογη ανησυχία μας και πολλά ερωτήματα.
Θα τιμωρηθούν τα παιδιά, σ’ όποιο νησί είναι αριθμητικά λίγα, ενώ την πλήρη ευθύνη για το δημογραφικό πρόβλημα βάσει του Συντάγματος την έχει η πολιτεία;
Πώς αντιλαμβάνεστε την έννοια της νησιωτικότητας, που επίσης υπογραμμίζεται από το Σύνταγμα;
Η τηλεκπαίδευση θα είναι η απάντηση στην αδιοριστία μόνιμων εκπαιδευτικών; Ήρθε για να μείνει, πυροβολώντας το μέλλον των παιδιών μας κι εν τέλει του τόπου μας; Αν παγιωθεί σε νησιά κάτω των 300 κατοίκων ποιος μας λέει ότι δεν θα επεκταθεί και σε άλλα κάπως μεγαλύτερα;
Έρευνα που διεξήχθη από τον ΟΟΣΑ και το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ σχετικά με τα αποτελέσματα της τηλεκπαίδευσης συμπεραίνει ότι η μάθηση σε αυτή τη συνθήκη ήταν στην καλύτερη περίπτωση, μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό από αυτήν της δια ζώσης εκπαίδευσης.
Επιπροσθέτως η Επαγγελματική Εκπαίδευση υφίσταται επιπρόσθετη επιβάρυνση όταν υλοποιείται μόνο με την μορφή της τηλεκπαίδευσης. Στην Β΄ και Γ΄ Λυκείου των Επαγγελματικών Λυκείων σημαντικό ποσοστό των μαθημάτων είναι εργαστηριακά. Αυτό σημαίνει ότι τα μαθήματα αυτά δεν είναι εφικτό να υλοποιηθούν, με σοβαρές συνέπειες στην πρακτικό μέρος της εκπαίδευσης.
Αναρωτιέμαι πώς αντιλαμβάνεστε τα εκπαιδευτικά δικαιώματα των παιδιών της νησιωτικής Ελλάδας; Τα δικαιώματα των παιδιών στα νησιά είναι γεγονός ότι εδώ και αρκετά χρόνια αιμορραγούν.
Επί παραδείγματι οι μαθητές της Αμοργού δεν μπορούν να δώσουν εξετάσεις σε μουσικό πανεπιστήμιο, διότι το υπουργείο δεν στέλνει μουσικό, παρότι υπάρχει οργανική θέση.
Τα παιδιά της Αμοργού δεν μπορούν να εισαχθούν σε σχολές που χρειάζεται γραμμικό ή ελεύθερο σχέδιο, διότι ποτέ δεν το διδάχτηκαν.
Τα παιδιά της Αμοργού και πολλών άλλων νησιών δεν είχαν και δεν έχουν ίσες εκπαιδευτικές δυνατότητες κι ευκαιρίες όπως ορίζει το Σύνταγμα.
Τόσο εσείς κ. Κατερίνα Μονογυιού, όσο και οι βουλευτές όλων των κομμάτων έχουν καθήκον κι υποχρέωση να υπερασπιστούν τόσο την νησιωτικότητα, όσο και το άρθρο 16 του Συντάγματος της Ελλάδας. Το Κράτος υποχρεούται να ενισχύει τους σπουδαστές που έχουν ανάγκη από βοήθεια ή ειδική προστασία και δεν θα δεχτούμε τίποτα λιγότερο απ’ αυτό.
Εμείς και τα παιδιά μας, εξακολουθούμε να ζούμε «σ’ αυτόν τον κόσμο τον μικρό τον μέγα», όπως περιγράφεται από τον Ελύτη. Μάθαμε την έννοια του μέτρου στα μικρά νησιώτικα σπίτια. Νιώσαμε την απεραντοσύνη του Θεού στα πιο μικρά ξωκλήσια που κοσμούν τις πιο ψηλές βουνοκορφές. Βρήκαμε την περηφάνεια αυτής της Χώρας στα μάτια της Αμοργιανής κυρά Ειρήνης, που κατοικεί μόνη της σε ένα μικρόνησο, το Κίναρος και το κράτος δεν την έχει απογράψει ως ύπαρξη. Ελπίδα μας, κι ελπίδα για το μέλλον της νησιωτικής κοινωνίας είναι το κάθε παιδί.
Δεν πρόκειται λοιπόν να δεχτούμε σε κανένα νησί, για κανένα λόγο, την καθιέρωση της τηλεκπαίδευσης ως μόνιμο τρόπο «διδασκαλίας». Κανένα από τα μεγαλεπήβολα σχέδια της όποιας κυβέρνησης για ανάπτυξη, δεν μπορεί να συγκριθεί με την αναγκαιότητα λειτουργικών σχολείων στα νησιά μας.
Κάθε φορά που κάνετε τον σταυρό σας, να θυμάστε τόσο εσείς, όσο και η κ. Κεραμέως, ότι ο Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε: «Είναι προτιμότερο να έχει κανείς σχολείο στον τόπο του, παρά βρύσες και ποτάμια.»
