Η 17η Ιουνίου του 2002 έχει σημαδέψει την Ανάφη… Η πτώση του ελικοπτέρου του ΕΚΑΒ, ο θάνατος των πέντε ανθρώπων, η μικρή Αννούλα (ανηψιά) που δίνει Πανελλήνιες και η αγωνία κάθε φορά που κάτοικος του νησιού έχει ανάγκη να μεταφερθεί … απέναντι (Σαντορίνη) λόγω προβλήματος υγείας
Πόση αξία μπορεί να έχει άραγε η ανθρώπινη ζωή πάνω σε μια βραχονησίδα; Σε ένα μικρό νησί ήθελα να πω. Που αλήθεια είναι μικρό μόνο στα τετραγωνικά γιατί στα υπόλοιπα είναι μεγάλο. Αφού με πενιχρά μόνο μέσα αγωνίζεται να κρατηθεί. Να μη σβήσει. Ξεχασμένο από την πολιτεία, από τους φορείς και συχνά τους κατοίκους τους ίδιους που αναγκάζονται να το εγκαταλείψουν γιατί κουράστηκαν ίσως να ζουν με ρίσκο.
Και γιατί τα πράγματα στις μέρες μας πρέπει ακόμη να είναι τόσο ρίσκο εδώ στην εσχατιά των Κυκλάδων, λες και δεν είναι δίπλα αλλά σε καμιά Καλκούτα της μακρινής Ινδίας ;
Τόσο κοντά και τόσο μακριά την ίδια στιγμή από τη μεγάλη της γειτόνισσα, τη Σαντορίνη, καθότι δεν υπάρχει επαρκής ακτοπλοϊκή σύνδεση μεταξύ των δύο νησιών, η Ανάφη περιορίζεται στο να βλέπει το διάσημο ηλιοβασίλεμα από απέναντι…Αν και αυτό καθόλου δεν την νοιάζει διότι η ίδια ομολογουμένως διαθέτει καλύτερο! Ηλιοβασίλεμα… Μα με το μείζον θέμα όμως της υγείας, τι κάνει;
Η Ανάφη με έναν αγροτικό ιατρό ανειδίκευτο να κρατά στα χέρια του τις τύχες των κατοίκων όλο το χρόνο και χωρίς καν φαρμακείο… μόνο στη μεγάλη Καπετάνισσα του νησιού, την Παναγία την Καλαμιώτισσα, που βιγλίζει το πέλαγος από την κορυφή του πιο τρομερού μονόλιθου του Αιγαίου, μπορεί να έχει μεγάλα τα θάρρη.
Και στους λεμβούχους της Σαντορίνης φυσικά. Συχνά αρωγοί και συμπαραστάτες στην επιβίωση των κατοίκων. Που ουκ ολίγες φορές την έχουν συντρέξει στην διακομιδή των ασθενών. Γιατί ένας καλός γείτονας είναι καλύτερος από έναν μακρινό συγγενή.
Αλλά τι γίνεται όταν ο γείτονας δεν μπορεί;
Όπως ανήμερα της επίσκεψης του Πρωθυπουργού στη διάσημη Κυκλάδα που ενώ ήταν μεγάλη ανάγκη να διακομισθεί ασθενής με εντολή του ΕΚΑΒ από την Ανάφη προς τη Σαντορίνη, κανένα σκάφος της Σαντορίνης δεν ήταν διαθέσιμο. Αιτία; Μα η ίδια η επίσκεψη του Πρωθυπουργού και η όλη αναστάτωση που επακολούθησε. Αποτέλεσμα… ο ασθενής να μεταφερθεί εν τέλει με ένα μικρό καΐκι, κατοίκου της Ανάφης- που ευτυχώς βρέθηκε εύκαιρο- και κατόπιν πολύωρης καταπόνησης όπως καταλαβαίνετε με τα κύματα, ο ασθενής αυτός να καταφέρει αισίως να περάσει απέναντι. Δυόμιση ώρες σχεδόν για μια απόσταση 26,7 ναυτικών μιλίων δηλ. μισή ώρα περίπου για ένα ταχύπλοο. Και όλα πήγαν κατ’ ευχήν.
Αν όμως δεν πήγαιναν ; Κι αν αυτός ο ασθενής ήσασταν εσείς; Ή ένα συγγενικό σας πρόσωπο; Αν εσείς ήσασταν κάτοικος ή επισκέπτης της Ανάφης; Με ένα ΕΚΑΒ που σηκώνει ελικόπτερο μονάχα λίγο πριν πεθάνεις γιατί είναι πολλά τα λεφτά Άρη…και πόσο μάλλον εδώ που κάθε πιλότος τρέμει δικαιολογημένα στο άκουσμα του προορισμού …Ανάφη!
Θύμισες
Γιατί ήταν ξημερώματα της 17ης Ιουνίου…σαν σήμερα δηλ.… που συνέβη το φρικτό δυστύχημα του 2002…που κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει και πως να το ξεχάσει άλλωστε όταν οι δύο ηρωικοί κυβερνήτες του ελικοπτέρου του ΕΚΑΒ που σηκώθηκε από τη Ρόδο με σκοπό να παραλάβουν μια ασθενή στην Ανάφη , μαζί με την ασθενή τελικά, τον ιατρό συνοδό και το νοσηλευτή της συνετρίβησαν όλοι στο ψηλότερο λόφο του νησιού, τη Βίγλα, λες κι είχαν ραντεβού μαζί σε ένα τραγικό και ακαριαίο θάνατο, δύο ακριβώς λεπτά μετά την απογείωση τους. Ήταν 2:12 π.μ. ημέρα Δευτέρα.
Από τη μία η έλλειψη φωτισμού στους ορεινούς όγκους που περιβάλλουν το ελικοδρόμιο, από την άλλη η κακιά στιγμή…και μόνο ευτύχημα το γεγονός ότι τελευταία στιγμή, ο συγγενής που θα συνόδευε την ασθενή δεν μπορούσε να αφήσει μόνη την έγκυο γυναίκα του οπότε τελικά δεν επιβιβάστηκε στο ελικόπτερο. Διαφορετικά θα είχαμε θρηνήσει έξι σωρούς και όχι πέντε. Κι εξαιτίας αυτού του φρικτού δυστυχήματος για χρόνια ολόκληρα θα αποφεύγονται μετά οι νυχτερινές αεροδιακομιδές από την Ανάφη.
Κι αφού εμπεδώσαμε όλοι το ρίσκο νομίζω…που δεν είναι μόνο των κατοίκων στην τελική αλλά και όσων καλούνται να τους συντρέξουν κάθε φορά …καιρός πια να αναζητήσουμε τις λύσεις που θα μπορούσαμε ενδεχομένως να δώσουμε σ’ αυτά τα νησιά. Εάν βέβαια τα θέλουμε κατοικήσιμα…Γιατί μάλλον τα θέλουμε. Κι επειδή τα λεφτά ποτέ δεν φτάνουν, η επίκληση πρωτίστως πρέπει να γίνει στον άνθρωπο…για να μπορέσουμε επιτέλους να έχουμε μια καλύτερη παροχή υπηρεσιών υγείας και λιγότερες διακομιδές επομένως.
Γιατί αν δεν το ξέρετε σ’ αυτά τα νησιά…
Παρά τους παχυλούς μισθούς και τις θέσεις που προκηρύττει το κράτος -να το πούμε αυτό- κανείς έμπειρος γιατρός δε θέλει να πάει…
Γιατί τα πολυδύναμα ιατρεία μπορεί να έχουν τα σύγχρονα μηχανήματα αλλά όχι το κατάλληλο προσωπικό να τα αναλάβει…δηλ. για να σας το κάνω πιο λιανά, ούτε μια απλή εξέταση αίματος δεν μπορείς να κάνεις.
Γιατί η άδεια φαρμακείου μπορεί να δίνεται αλλά φαρμακείο τελικά να μην υπάρχει…
Γιατί η ακτοπλοΐα σ’ αυτά τα νησιά ποτέ δε φτάνει…
Γιατί εν τέλει η αξία της ζωής δεν μπορεί να είναι μικρότερη όταν η αξία σε κόστος να τη σώσεις είναι μεγάλη!
Την έλεγαν Άννα και ήταν η ασθενής. Η ανιψιά της που θα γεννηθεί λίγους μήνες μετά θα πάρει το όνομά της και σήμερα δίνει Πανελλήνιες…
Τον έλεγαν Βασίλη και ήταν ο κυβερνήτης…
Τον έλεγαν Στεφάν και ήταν ο συγκυβερνήτης…
Τον έλεγαν Χρήστο και ήταν ο γιατρός…
Τον έλεγαν Λευτέρη και ήταν ο νοσηλευτής…
Αιωνία τους η μνήμη.
Φωτογραφία: Από τη σελίδα Ekabnews.gr
