Ο Μιχάλης Λούντζης – πρωταθλητής Ευρώπης με την Εθνική Εφήβων μπάσκετ αναπολεί τα καλοκαίρια της αθωότητας στην Κόρωνο
Ο Μιχάλης Λούντζης – πρωταθλητής Ευρώπης με την Εθνική Εφήβων μπάσκετ αναπολεί τα καλοκαίρια της αθωότητας στην Κόρωνο με τον παππού Μιχάλη και τη γιαγιά Βάσω, μιλάει για τον Λυώνα, τα ατελείωτα σκαλιά στο χωριό – Τι αναφέρει για τον συμπατριώτη του Μουράτο (κατάγεται από τη Μονή) και αποκαλύπτει τις όμορφες και άσχημες στιγμές στη διάρκεια του τουρνουά στο Βόλο με την εθνική ομάδα μπάσκετ
Κάθε χωριό στη Νάξο έχει το δικό του μύθο. Την δική του ιστορία όπου μπορεί να δημιουργεί .εικόνες από το παρελθόν, το παρών ή το μέλλον. Και η Κόρωνος έχει αρκετές. Είναι άλλωστε από τα αυτά που αποκαλούνται ως Κεφαλοχώρια με ένα έντονο γεμάτο ιστορικά γεγονότα παρελθόν. Αυτό που όμως εντυπωσιάζει με την πρώτη ματιά τον επισκέπτη είναι το αμφιθεατρικό χτίσιμο του οικισμού, απλωμένος σε δύο πλαγιές αντικριστών βουνών και βέβαια το γεγονός ότι για να διαβεί κάποιος το σύνολο του χωριού θα πρέπει να περπατήσει πολύ. Μα πάρα πολύ. Και το κυριότερο να χρησιμοποιήσει τα σκαλιά. Και στην Κόρωνο είναι αμέτρητα. Όχι. Λάθος. Κάποιοι φέτος αποφάσισαν ότι αξίζει να τα μετρήσουν και το άθροισμα τους σύμφωνα με τοπική ιστοσελίδα (koronostimes.blogspot.gr) είναι είκοσι δύο χιλιάδες τετρακόσια εβδομήντα έξι ( 22.476). δεν τα λες και λίγα έτσι δεν είναι;
Καταγωγή
Τι σχέση τώρα έχουν τα σκαλοπάτια με τον Μιχάλη Λούντζη, τον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας; Αρχικά τίποτα. Βλέπετε, το «Λούντζης» δεν προδιαθέτει ότι μπορεί να έχει σχέση με τη Κόρωνο και τη Νάξο. Είναι επίθετο που έρχεται από τα Ιόνια νησιά και δη την Ζάκυνθο. Όμως, καθένας μας έχει δύο ουσιαστικά ρίζες. Μία από τον πατέρα και μία από την μητέρα. Και ο 17χρονος της ιστορίας μας, ο Μιχάλης Λούντζης κατάγεται από την Κόρωνο. Είναι γιος της Κατερίνας Μαγγιώρου, του Μιχάλη Μαγγεροέργη όπως είναι το .πατρικό της οικογένειας και έτσι ο διεθνής Έλληνας γκαρντ, καθότι παίκτης του μπάσκετ, έχει .ρίζες από τη Νάξο. Είναι μία περίπτωση ανάλογη με τον Βασίλη Μουράτο. Τον 18χρονο συμπαίκτη του στην Εθνική ομάδα Εφήβων, μόνο που ο Μουράτος (ο πατέρας του καταγωγή από τη Κίμωλο) έχει σχέση από τη Μονή λόγω μητέρας (σ.σ. Κοντοπίδη). Και το παράξενο είναι ότι τα δύο αυτά παιδιά, μέλη της εθνικής ομάδας από τα μικρότερα τμήματα υποδομών, γνωρίστηκαν μέσω της καταγωγής της μητέρας τους. Και μάλιστα έμεναν και στο ίδιο δωμάτιο δημιουργώντας ένα πολύ καλό δίδυμο καθόλη τη διάρκεια της κοινής πορείας τους με τα εθνικά μας χρώματα. Εδώ να κάνουμε μία απλή παρένθεση και να αναφέρουν ότι από πέρυσι αμφότεροι έχουν πάρει μεταγραφή στους αιώνιους. Ο μεν Λούντζης φοράει τη φανέλα του Παναθηναικού, ο δε Μουράτος του Ολυμπιακού. Και η παρένθεση κλείνει καθότι δεν μπαίνουμε στη λογική των συλλογικών προτιμήσεων ή σχέσεων.
Τα .σκαλιά
Οπότε γυρίζουμε στα χρόνια της αθωότητας και τις αναμνήσεις από την Κόρωνο με τον Μιχάλη Λούντζη να ανοίγει το κάνει μία βουτιά πίσω στο χρόνο με αναφορά σε γεγονότα που έχουν σχέση με το χωριό της μητέρας του. «Η αλήθεια είναι ότι έχω αρκετά χρόνια να βρεθώ στη Κόρωνο. Γύρω στα πέντε ή έξι χρόνια νομίζω. Οι γονείς της μητέρας μου έχουν σπίτι εκεί και έτσι αρκετά καλοκαίρι μικρότεροι τα περνούσαμε στο χωριό. Να πω την αλήθεια οι περισσότερες αναμνήσεις που έχω από τη Νάξο είναι από την Κόρωνο. Και κυρίως τα σκαλιά. Πολλά σκαλιά. Κάθε φορά που με έστελναν να πάρω ψωμί από το φούρνο θυμάμαι ότι έμοιαζε κάτι σαν εφιάλτης. Το ίδιο και στην πλατεία. Οι μετακινήσεις μου θύμιζαν βουνό. Από εκεί και πέρα, θυμάμαι ότι ο παππούς Μιχάλης μας πήγαινε (σ.σ. μαζί με την αδελφή μου τη Διονυσία) στην παραλία, κοντά στο χωριό, τον Λυώνα νομίζω με τα μεγάλα κύματα. Και βέβαια θυμάμαι πάντα τον παππού να μου δείχνει τα μονοπάτια που χρησιμοποιούσε αυτός και οι πρόγονοί του όσον αφορά την μετακίνησή τους από το χωριό είτε προς τη παραλία ή στα άλλα γειτονικά χωριά. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια λόγω των πολλαπλών υποχρεώσεων δεν είναι εύκολες οι μετακινήσεις μας είτε προς το χωριό της μητέρας μου, είτε προς αυτό του πατέρα μου, που βρίσκεται στην άλλη πλευρά της Ελλάδας, την Ζάκυνθο».
Μουράτος
Οι ρίζες λοιπόν του Λούντζη και από τις δύο πλευρές έχουν σχέση με τη θάλασσα. Και οι αναμνήσεις του είναι γεμάτες από όμορφες μυρωδιές και ζεστές αναμνήσεις μέσα από την αγκαλιά των παππούδων και γιαγιάδων. Ιδιαίτερα σημαντικών προσώπων στη ζωή ενός παιδιού. Το παράξενο είναι ότι ο Μιχάλη δεν ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ. Η πρώτη του ενασχόληση με τον αθλητισμό ήρθε μέσω του ποδοσφαίρου όπου αγωνίζονταν ως κεντρικός αμυντικός ή χαφ. Και οι δύο γονείς του πάντως έχουν εμπλοκή με τον αθλητισμό, οπότε δεν θα μπορούσε να μην ασχοληθεί. Και για έξι χρόνια τα πήγαινε μία χαρά. Όμως, η απόφαση της κατά τρία χρόνια μικρότερης αδελφής του Διονυσίας, να εμπλακεί με το μπάσκετ, τον έφερε κι αυτόν στο παρκέ με μία πορτοκαλί μπάλα στα χέρια «όταν έπιασα τη μπάλα στα χέρια μου, μου άρεσε. Κυρίως το πακέτο που ακούει στο όνομα μπάσκετ. Κι έτσι άρχισα να παίζω..» Από τον Κρόνο Αγίου Δημητρίου έφτασε πέρυσι στον Παναθηναϊκό, έχοντας όμως συμμετοχές σε όλα τα κλιμάκια των εθνικών ομάδων. Και φέτος βρέθηκε αρχικά στην Κρήτη και δη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων όπου κατέλαβε την 4η θέση και στη συνέχεια στο Βόλο ως βασικό μέλος της Ενικής Εφήβων κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο. Και στο πλευρό του όλο αυτό το διάστημα είχε έναν άλλο Ναξιώτη, τον Βασίλη Μουράτο «με τον Βασίλη είμαστε μαζί σε όλα τα κλιμάκια. Μένουμε μάλιστα στο ίδιο δωμάτιο και αρχικά δεν γνωρίζαμε ότι έχουμε καταγωγή από το ίδιο νησί, από τη Νάξο. Κάποια στιγμή μιλώντας με τρίτους αναφερθήκαμε νομίζω στη καταγωγή των γονιών μας. Δεν θυμάμαι ποιος από τους δυο μας έκανε αναφορά στο πατρικό της μητέρας του. Όμως αμέσως πήγε το μυαλό μας στη Νάξο. Και έτσι αποκαλύφθηκε το .μικρό μυστικό. Έχουμε δεθεί πολύ καλά, και έχουμε καταπληκτική σχέση. Είναι καταπληκτικό παιδί ο Βασίλης, ιδανικός συμπαίκτης και απολαμβάνω την παρέα μαζί του. Η συνεργασία μας είναι άψογη».
Σχολείο
Όμως, πριν μπούμε στο κεφάλαιο Εθνική Ελλάδας, μία στάση στο .σχολείο. Ενώ ο Βασίλης έχει ολοκληρώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ετοιμάζεται να εγγραφεί σε μία εκ των Φαρμακευτική Σχολή ή Χημικό τμήμα, για τον Μιχάλη υπάρχει ένας ακόμη χρόνος. Είναι άλλωστε ο μικρός της παρέας και όπως τονίζει «Ο συνδυασμός σχολείο και προπονήσεων δεν είναι εύκολος. Χρειάζεται καλή οργάνωση. Και πρέπει να παραδεχτώ ότι το σχολείο πήγε λίγο. πίσω». Το .λίγο βέβαια μεταφράζεται σε αποδεικτικό Β’ Λυκείου στο 18,5 αλλά όπως λέει χαριτολογώντας «Από τη στιγμή που κατακτήσαμε το χρυσό, όλα θα είναι ωραιότερα! Ακόμα και το. σχολείο». Δεν έχει αποφασίσει ακόμη σε ποια σχολή θα φοιτήσει όταν ολοκληρώσει τις σπουδές του στην Δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Σίγουρα πάντως το χρυσό μετάλλιο του σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο του έχει εξασφαλίσει την είσοδό του σε όποια σχολή επιθυμεί στη Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Κάτι που σημαίνει ότι μπορεί να έχει μία πιο χαλαρή χρονιά στο σχολείο. Αν και στην παρατήρηση εάν οι καθηγητές ή οι συμμαθητές του τον βλέπουν κάπως διαφορετικά λόγω του ότι είναι μέλος της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού ή της Εθνικής ομάδας, σημειώνει ότι «δεν ξέρω τι σκέφτονται και κυρίως εάν με βλέπουν διαφορετικά. Δεν θα ήθελα πάντως να συμβαίνει κάτι τέτοιο».
Η πορεία
Και από το σχολείο στην Εθνική ομάδα και στην αποστολή του Βόλου όπου ως μέλος της Εθνικής ομάδας Εφήβων κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο. Μία αποστολή που όπως αποδείχτηκε δεν ήταν εύκολη και ειδικά μετά τις δύο ήττες στην πρώτη φάση αποδείχτηκε και λίγο ψυχοφθόρα «ήταν μία καταπληκτική εμπειρία. Κάτι το ξεχωριστό, μοναδικές στιγμές που βιώσαμε στη προσπάθεια να φτάσουμε έως τον τίτλο. Κομβικό σημείο; Η κριτική που δεχτήκαμε μετά το τέλος της πρώτης φάσης έχοντας δύο συνεχόμενες ήττες. Γράφτηκαν πολλά εκείνες τις ημέρες. Μας πείσμωσαν και το μόνο που θέλαμε ήταν να αποδείξουμε ότι έχουν κάνει λάθος. Και νομίζω ότι τα καταφέραμε. Βέβαια, η δεύτερη φάση ήταν δύσκολη κι αυτό γιατί έπρεπε να κάνουμε τρεις νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια. Και δεν ήταν εύκολο καθόλου. Ήταν ο μοναδικός τρόπος να προκριθούμε στα ημιτελικά. Οπότε κάθε αγώνας ήταν ένας τελικός για εμάς. Ναι, είχαμε ενέργεια, είχαμε τη διάθεση να αποδείξουμε το αναίτιο της κριτικής αλλά ξέραμε ότι μία ήττα θα μας έστελνε εκτός στόχων. Αλλά φτάσαμε έως τον τελικό.. Κόντρα στην Τουρκία στο ημίχρονο βρεθήκαμε να είμαστε πίσω στο σκορ με -12 πόντους. Στην ανάπαυλα, ο προπονητής μας μπήκε στα αποδυτήρια και μας είπε να ηρεμήσουμε, να ευχαριστηθούμε το μπάσκετ και ότι πάνω απ’ όλα είναι ένας αγώνας» Νομίζω ότι τον ακούσαμε, κάναμε το παιχνίδι μας και φτάσαμε έως το τέλος».
Ραντεβού
Και ο Μιχάλης Λούντζης βρέθηκε στο ψηλότερο βάθρο των νικητών. Μαζί με τα άλλα παιδιά και τους γονείς του, τον Γιάννη και την Κατερίνα να κοιτούν από την εξέδρα, σήκωσαν το βαρύτιμο τρόπαιο. Ποιος ο ρόλος των γονιών του στη προσπάθειά του έως τώρα; «νομίζω ότι δεν διαφέρουν από τους άλλους γονείς που θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους. Με στήριξαν σε κάθε μου προσπάθεια, κάθε βήμα και είναι συνεχώς κοντά μου. Με τη λήξη του τελικού μοιράστηκαν μαζί μου τη χαρά και μου έδωσαν συγχαρητήρια». Αυτή η εβδομάδα είναι η τελευταία της .ξεγνοιασιάς. Από την επόμενη Δευτέρα (24/08) ξεκινάει η προετοιμασία του Παναθηναϊκού και ο 17χρονος Λούντζης θα δώσει κανονικά το παρών. Όπως επίσης αναμένεται να είναι και στην δωδεκάδα της εθνικής Εφήβων του χρόνου στο πρωτάθλημα, αυτή τη φορά ως ένας εκ των.. Βετεράνων καθότι μιλάμε για τους 98αρηδες και τους 99αρηδες ως κορμό της ομάδας. Και στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από την ψηλότερη δυνατή θέση. Το ευχάριστο είναι ότι ο Μιχάλης Λούντζης αρέσκεται να κάνει βήματα σταθερά και σίγουρα. Ίσως τα σκαλιά της Κορώνου να άφησαν το στίγμα τους και στην καριέρα του. Όπου για να κάνεις κάθε βήμα πρέπει να πατάς γερά πριν ώστε να ξεκινήσεις. Το σίγουρο είναι ότι «θα έρθω και πάλι στη Νάξο. Μου έχει λείψει η Κόρωνος και γενικά η αίσθηση του χωριού, με τις παιδικές αναμνήσεις». Για τα σκαλιά δεν είμαστε σίγουροι πάντως.
Εφημερίδα Κυκλαδική
